Eindelijk kerst vacantie

Deze week kregen we eindelijk vrij van school. Ik realiseerde te laat dat het al bijna kerst was. Bij ons in de straat zijn er veel huizen versierd met lampjes en andere kerst decoraties. Wij zijn nog bezig om alle spullen uit te pakken, dus hebben we niet zo veel versiering buiten. We hebben een bordje met 2 pinguïns er op, en we hebben twee groene licht slangen die langs het pad lopen. We hebben een boom binnen met LED lampjes die heel fel zijn. Ze geven veel meer licht af, maar ze gebruiken zo weinig energie dat je 43 draden met 50 lampjes aan elkaar kan verbinden uit een stopcontact. Het licht is wel fel, maar op een goede manier. Er zijn een paar rode en blauwe lichtjes die dicht genoeg bij elkaar zijn dat het licht mengt, end dan zie je rood, blauw, en paars. Het is hier verder nog niet echt veel gaan vriezen, maar er komt gelukkig een koude lucht massa aan, dus hopelijk wordt het op kerst iets kouder. Op vrijdag avond gingen we naar een restaurant voor een kerst feestje van onze ren club, de Flyers. We moesten een cadeau mee brengen, en mochten dan een cadeautje uitkiezen als ons nummer uit een zak werd getrokken. De meeste kinderen waren jonger dan ik, dus ik hoopte dat ik een cadeau voor mijn leeftijd zou krijgen. Ik kreeg uit eindelijk een kaart met $10 er op voor Academy, een sport winkel, dus daar was ik wel blij mee. Emilio had een Scene It bord spel gekregen. Toen iedereen hun cadeau had, werd er gevraagd of er iemand hun cadeau met iemand wilde ruilen. Meteen sprong drie kwart van de kamer op om te ruilen, maar Emilio en Ik bleven lekker zitten.

Buiten een diepvries

Deze week hadden we zelf een beetje Sinterklaas gevierd. Emilio had als eerste zijn schoen voor de openhaard gezet, en ik dacht, wat doet hij nou met die schoen voor de openhaard? Ik keek toen op de kalender en zag dat het 4 december was, wat betekende dat de volgende dag Sinterklaas zou zijn. Ik had meteen na het avond eten mijn schoen, en de schoenen van Adri en Mama voor de openhaard gezet, en vond dat Emilio in de tussentijd al een tekening had gemaakt en in zijn schoen had gestopt. Ik geloofde niet echt dat de sint langs zou komen, omdat Amerika wel een eindje weg is van Nederland. De volgende ochtend moest ik om 5 uur mijn bed uit, en ik zag iets raars voor de openhaard. Ik deed het licht aan, en het bleek dat Sinterklaas wel langs was geweest. Na het ontbijten had ik nog even tijd om de cadeautjes uit te pakken. Ik had een Kalender gekregen, een flitsend lampje voor als ik in het donker ga hardlopen, en een doosje met Jellybeans; snoepjes die lijken op Smekkies van Harry Potter. Ik was al snel weer de deur uit, want ik wilde mijn bus niet missen. Deze week is het voor het eerst in de winter gaan vriezen. De sloot voor ons huis was niet bevroren, omdat het water te veel stroomde. Een paar plassen water in de straat waren wel bevroren, maar het ijs was zo dun als papier. Het was niet echt fijn om daar in hard te lopen, want het voelde steeds alsof mijn neus bevroren werd. Ik ben aan het wachten op de dag dat het zo erg vriest, dat het sneeuwt, of dat de sloot voor ons huis bevriest, zodat we er overheen kunnen lopen, maar dat gaat nog wel een paar weken duren, en sneeuw is hier meestal ook maar een dag per jaar te krijgen, als je geluk hebt!

Naar school vanaf het nieuwe huis

Deze week was mijn eerste week om naar school te gaan vanaf het nieuwe huis. De eerste dag stond ik om 6:15 buiten, omdat mijn bus nu iets eerder komt. Ik kon de bus al in de verte aan zien komen en toen ik de bus opstapte, bleek het dat ik de aller eerste op de bus route was. Dat was wel fijn, want dan kon ik gaan zitten waar ik ook zou willen zitten, maar ik ging maar voorin zitten, omdat ik niet wist welke bankjes bezet waren door mensen die later op de route komen. Ik kom zo rond de zelfde tijd op school als voorheen, maar ik kom wel eerder thuis. Als we weg gaan op de bus van school, dan staan alle bussen in een rij, en voorheen was mijn bus altijd helemaal achteraan, maar mijn nieuwe bus is de 2de in de rij. Het bleek dat de terug rit precies het zelfde was als de weg heen, dus mag ik ook weer als eerste van de bus af, wat betekent dat ik 10 minuten eerder thuis kom dan voorheen. Emilio komt ongeveer een uur na mij thuis, omdat hij op de basisschool zit, en die is ongeveer een uur later uit, maar dat betekent dat hij ook een uur langer mag blijven slapen omdat zijn bus later komt. Op dinsdag, had ik me verslapen, dus moest ik zo snel mogelijk gaan eten en mijn lunch klaar maken. Ik was net klaar met mijn lunch maken, toen ik de knipperende lichten van de bus over het achter-hek zag schijnen. Ik had mijn schoenen nog niet aan, dus pakte ik gauw mijn rug zak en schoenen, en rende op mijn sokken naar buiten. Gelukkig had de bus chauffeur even gewacht, en kon ik mijn schoenen in de bus aan doen. We wonen nu in een huis wat iets meer in een bos gebied zit, en gisteren hoorde ik een Amerikaanse oehoe, zoals die in Nederland heet. Ik kan me herinneren dat ik die ooit wel eens in een dierentuin in Nederland heb gezien, maar hier komen ze vaak in het wild voor. Ze zijn wel mooie vogels, maar als je plotseling het midden van de nacht zo’n uil hoort, dan schrik je wel goed wakker!

Thanksgiving & Verhuizen

Deze week hadden we vrij van school omdat het Thanksgiving is, een amerikaanse feest dag, dus kregen we de hele week vrij. We hadden niet echt veel tijd om te relaxen want we moesten na dat we naar Marble Falls waren geweest vorige week, meteen dingen gaan inpakken om te verhuizen. Donderdag was het Thanksgiving dag, en de meeste families nodigen dan al hun andere familie leden uit om gezelig samen kalkoen, en veel andere gerechten te kunnen eten. Wij hebben hier in Amerika natuurlijk geen familie leden behalve onze tante Anna, maar die woont in Florida. We hadden het ook de hele dag druk, dus gingen we maar ergens eten. We konden bijna niets vinden, omdat bijna alles dicht was voor Thanksgiving. We gingen eindelijk maar bij de Denny’s eten, waar we ook eens in de zoveel tijd gaan ontbijten. Op de weg terug waren we wel goed vol, en konden we lekker voor de laatste keer in ons oude huis slapen. We waren bijna die hele week bezig geweest met heen en weer rijden met ladingen spullen, en op vrijdag kwamen de verhuis mannen om de wat grotere en zwaardere dingen mee te nemen. Terwijl de verhuizers de spullen aan het afzetten waren in het nieuwe huis, gingen emilio en ik even de buurt verkennen op de fiets. Toen we een tijd later terug kwamen, waren de verhuizers net klaar en waren veel meubels al opgezet in de juiste kamers. We konden toen voor de eerste keer in het nieuwe huis slapen. Het was wel anders dan in het oude huis, omdat mijn hoofd eind tegen de muur staat waar de deur is, en meestal vind ik het fijn om zicht op de kamer deur te hebben. Morgen word het de eerste dag naar school vanaf het nieuwe huis, dus moet ik ook met een andere school bus mee rijden.

Marble Falls Cross Country

Deze week hadden we eindelijk vrij van school gekregen, omdat het thanksgiving is. Voor het Cross Country seizoen van de flyers gingen we deze week naar Marble Falls, vlakbij Austin (de hoofdstad van Texas) voor een Cross Country meet. Marble Falls is in het heuvel achtige deel van Texas, en de tweede helft van de rit er naar toe, had ik de hele tijd last van mijn oren door het druk verschil. Marble Falls is nog steeds in Texas, maar het duurt ongeveer 4 uur en een kwartier om daar te komen, en het landschap is zo veel anders dan in Houston, dat je soms moet checken of je nog steeds wel in Texas bent. Meteen na school op vrijdag, reden we al op weg. We moesten eerst nog even Emilio ophalen langs de weg, want die is nu later uit dan ik, en toen waren we klaar om te vertrekken. We kwamen na een lange tijd in Marble Falls aan, en bleven daar overnachten in een hotel. De volgende ochtend hadden we veel bruin brood, fruit, en andere koolhydraat rijke etensmiddelen gegeten zodat we goede energie hadden om te rennen. Het parkoer lag op een heuvelachtig stuk land, en je kon er ook veel cactus vinden. Ik vroeg me af hoe cactus zou smaken, want ik had gehoord dat het eetbaar is, maar ik besloot om maar niet wilde cactus te eten. Mijn race was 4 kilometer, en ik begon redelijk achter aan zoals altijd, omdat ik het niet fijn vind om snel vooruit te sprinten, omdat ik dan de eerste kwart van de race aan het hijgen ben om die energie weer terug te krijgen. De hele race was het steeds weer het zelfde, omdat alles zo veel op elkaar leek. Ik dacht na elke hoek dat ik klaar zou zijn, maar dan was er weer een nieuwe hoek om omheen te rennen. Net de ene keer dat niet had verwacht dat de finish er aan kwam, kwam hij er wel aan, en moest ik nog goed sprinten om de jongen achter mij voor te blijven. Ik kreeg een Medaille voor de 8ste plaats, en ons team had ook gewonnen.

11:11.11 op 11/11/2011

Op woensdag morgen liep ik zo als elke dag mijn 2 rondjes rond de school om in conditie te blijven met mijn hardlopen. Ik liep achter aan in de groep en we gingen een hoek om en ik stopte even om mijn been uit te strekken. Ik zag een PVC pijp uit de grond steken met iets zwarts wat er uit stak. Het bewoog ook uit zichzelf zonder dat er wind was, en er liep ook een witte streep over heen. Ik liep snel naar achteren omdat ik zag dat het de staart van een stinkdier was. Ik had geen idee hoe hij daar in was gekomen, maar het leek er op dat hij behoorlijk goed vast zat. Ik vertelde het aan de rest van het team, en al snel stond er een stoet om de PVC pijp heen. We hadden met zijn allen nog nooit zo iets raars gezien: een stinkdier dat vast zit in een PVC pijp. De volgende dag gingen we weer terug om te zien of hij er nog was, maar hij was mysterieus verdwenen. Op vrijdag was het 11/11/2011. Op die dag telde iedereen op school af tot dat het 11 uur en 11 minuten was op 11/11/11, omdat iedereen dan een wens wilde doen omdat het een geruchte was dat die dan uit zou komen. Het is wel een speciale dag, want de volgende 11/11/11 komt pas over 100 jaar (dan leef ik vast niet meer). Die dag in Biologie hadden we een oefening voor als er brand is in de school, maar hij was niet gepland. Toen iedereen buiten stond, zei ik dat iemand vast de verkeerde 11/11/11 wens had gemaakt. We bleven een tijdje buiten omdat ze ons nog niet naar binnen hadden geroepen. We hadden net zo goed onze lunch mee kunnen nemen om te picknicken. Toen we weer binnen waren, waren er nog maar een paar minuten voordat het 11:11 was, dus waren we met zijn allen aan het aftellen. Precies toen het 11:11.11 was, ging de bel om naar lunch te gaan, en deed iedereen een wens. Het was perfect, dat zelfs de school bel ging op de juiste tijd.

Deze week hadden we in Biologie een leuk lab, maar ik had ook bijna elke dag heel veel huiswerk. In mijn eerste uur Cross Country, mochten we Frisbee spelen of binnen huiswerk maken, en ik maakte elke keer binnen huiswerk omdat ik zo veel had. We zijn nu ook aan het leren in biologie over hoe cellen vermenigvuldiggen, en elke phase van het vermenigvuldigen, en wat die phase inhoudt. Elk groepje van 2 kreeg een microscoop, en een klein uiteinde van een ui wortel. Als je zo in het licht keek kon je niet veel zien, maar onder de microscoop kon je honderden kleine cellen zien. Het doel van het lab was om alle verschillende stages van cell splitsing te vinden. In onze ui wortel was een groot aantal cellen in verschillende fases, dus daar hadden we gelluk mee. We hadden al snel de eerste paar gevonden, maar we moesten wachten tot dat de juf kwam om af te tekenen dat we er inderdaad de juiste fase hadden gevonden. Mijn partner en ik waren van de hele klas als eerste klaar, en konden al meteen aan de vragen beginnen. Het was wel heel interesant om echt een process te kunnen zien wat millioenen keren per dag in onze lichamen gebeurt.
Eerder in de week op weg naar Biologie, vormde er een groote stoet voor mijn klas. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, en ik moest er toch langs om naar mijn klas te komen. Het bleek dat er een meisje een epileptische aanval had. Het was een beetje raar om te zien, maar we konden er niks aan doen. Er kwamen al gauw leerkrachten aan om te helpen. De rest van die week zij iedereen in de klas tegen elkaar dat ze het gellukig vonden dat het niet weer was gebeurd, maar toen op vrijdag had dat mijsje weer een aanval op de zelfde plek, zelfde tijd. Dat vonden we allemaal vreemd, en het was onverwacht, maar ze konden er gellukig sneller bij zijn deze keer.

Deze week hadden we op donderdag eindelijk onze district meet van Cross Country op school. Ik was heel blij dat we er eindelijk waren, omdat we al meer dan 3 maanden aan een stuk hadden getraind voor deze race. We hoefde ook de hele dag niet naar school, dus dat was wel een goed punt, maar ik moest nog steeds het huiswerk doen voor die dag, en, vond ik later uit, moest ik nog een test en een lab een andere keer inhalen. Ik reed met de bus naar school, en na een tijdje in de kleed kamer waren we onderweg naar het park waar we zouden lopen. Het weer was grijs, en koeler dan normaal, dus dat waren ideale weer omstandigheden voor mij. Het begon ook nog te regenen voordat we bij het park waren, maar dat was snel voorbij. We moesten weer de matten en de tent op zetten, en toen konden we gaan zitten. Er waren niet zo heel veel scholen bij de meet, dus hadden we een goede kans om te winnen. Bij de Varsity race hadden we een van ons team op 1ste, en 3de, dus dat was al goed. Bij de mijsjes Varsity race was een van onze renners flauw gevallen, en moest de ambulance komen om te helpen. Het lukte niet terplekken om haar weer bewust te krijgen, dus moesten ze naar het ziekenhuis. Voor de Junior Varsity race hadden onze renners niet 1ste, maar ze presteerde wel goed. Als laatste kwam onze race. Ik hoopte dat mijn been niet zeer ging doen, maar ik had er verassend wijnig last van. Ik kon met de start niet zo goed sprinten door mijn been, maar voor de rest ging het wel. Na de 1ste 400 meter telde ik iedereen die er voor mij liep. Ik liep op #10, dus wist ik dat ik in ieder geval al een medaille zou hebben. Ik liep her tijdens de race nog 3 voorbij, dus was ik #7. Zelfs met de eindsprint, waar ik normaal niet goed in ben, werd ik niet gepaseerd. De meeste van mijn team waren al binnen, en we vonden van elkaar uit dat we 6 mensen in de top 10 hadden gekregen. Blake was natuurlijk weer 1ste, Ren was 3de, Amaud was 4de, Christian was 6de, ik 7de, en Sam 9de. We gingen hierna naar het pavilioen om naar de prijs uitrijking te kijken. We waren voor de jongens Varsity, Junior Varsity, en Freshman (waar ik aan meedoe) de 1ste plaats van alle teams. Voor de meisjes was Varsity 2de, en de Junior varsity 4de.

Ik kon al meteen vanaf de start voelen dat het geen goeie race zou worden. Mijn been begon al zeer te doen toen ik nog maar 20 meter van de start af was. Gelukkig kwamen we al snel bij de lange afwaartse heuvel, dus zo lang als ik mijn benen lange passen toeliet, trok de zwaartekracht mij vanzelf naar beneden. Toen we bij het bos kwamen, liep het fijner omdat het koeler was. Hier is het nog steeds rond de 30 graden is, ookal is het al October. In Nederland zul je echt niet snel 30 graden zien, zelfs als er een hittegolf is, maar ik heb liever een temperatuur van rond de 12 graden of lager in october, dan 30 graden. We kwamen na een tijdje hardlopen weer terug bij de lange heuvel, maar we moesten deze keer naar boven, in plaats van naar beneden. Ik wist dat aan het eind van de heuvel de Finish lag, maar de heuvel was nog 800 meter lang, dus ik had nog even te gaan, en omdat ik meer moest afzeten om de helling op te komen, begon mijn been weer zeer te doen, en mijn snelheid begon te verminderen. Er kwam een jongen mij voorbei vanaf acher, en eindelijk was ik de finish over. Ik was 17de, en had een tijd van 12:31, voor 3200 meter. Ik was er niet echt tevreden mee omdat het mijn langzaamste was van het hele jaar, maar toen herinnerde ik me dat ik last van mijn been had, en het was een moeilijk parkoer met al die heuvels en zand. Ik liep nog een afkoel rondje om het meer met een van de jongens op ons team, Christian. We begonnen te praten, en kwamen uit er uiteindelijk op dat zijn moeder bij Ikea werkte. Ik vertelde hem dat ik daar heel veel meubelen van heb in mijn kamer, en dat zelfs mijn bed van Ikea was. Hij vertelde mij dat hij een wit hoogslaper bed had, en toen zei ik meteen dat ik ook dat bed had. Dat was wel grappig om te weten dat iemand op je eigen team precies het zelfde bed heeft als jij.
Mama, Emilio, en Ik reden toen naar huis, maar onderweg waren we nog naar een chinees restaurant geweest om wat te eten te halen (en ja, dat vind ik nu lekker). Emilio en ik haden seesam biefstuk besteld, om eens wat anders te bestellen. We nemen normaal ananas kip, onze favoriet, maar we hadden die al vaak genomen, en wilde eens iets anders. We kregen van Mama te horen dat Adri flink verkouwen was, dus hadden we ook wat eier soep meegenomen. Mama had voor haar en Adri pittige kip meegenomen.
De volgende week was het weer vroeg op om naar de training te gaan. We hadden op maandag een verassing, het was “Koud” ( Het was 15 graden Celsius), en en het waaide een beetje. 15 graden celsius was niet echt koud, maar al een heel stuk beter dan 25 graden rond de zelfde tijd vorige week. Op dinsdag werd het nog kouder: 12 graden Celsius, en de wind guurde er ook nog tegen aan. Nu moesten we echt onze lange jogging broeken aan gaan doen. Tegen het eind van de week begon het weer warmer te worden, maar de wind bleef goed blazen. Dinsdag middag, had ik 2 verschillende meetings na schooltijd. Ik had eerst een meeting van de science club. De meeting was toevallig in de klas van mijn juf van Biologie, Juffrouw Fabian. Omdat we dichtbij Halloween waren die week, hadden ze een pompoen uitgehold. De voorzitter vertelde ons dat haar vriendin de zaden van de pompoen er uit ging halen. Ze stook haar hand er in, en kwam er weer uit met haar hand vool met bloed. Gellukig was het maar nep bloed, maar iedereen schrok er wel een beetje van. In de pompoen zat een stof, de samen met de stof op haar hand een rode kleur maakte, die net op echt bloed leek. Na deze presentatie, mochten we zelf wat experimenteren door ons eigen nep bloed te maken. Ze hadden alle materiallen en stappen al klaar gezet in een rij langs de tafels. Je moest als eerste een klein bekertje pakken, en daar dan mais syroop in doen. Hierna moest je een paar druppels blauwe, of groene kleur stof er in doen. Ik had groen gekozen, omdat het mijn favoriete kleur was, en omdat ik dacht dat het bloed paars zou worden als je er blauwe kleur stof bij zou doen. Als laatste stopte we er 2 lepels cacao poeder bij, en een beetje water om het te verdunnen. Een paar mensen durfde te wedden met mij dat ik het niet zou kunnen eten, maar ik wist dat alle ingredienten eetbaar waaren, dus had ik het geprobeerd. De smaak was heel bijzonder; het spul smaakte zoet van de mais syroop, maar tegelijkertijd ook bitter door het cacao poeder wat er in zat. Het smaakte precies op hele pure chocolade die net lang genoeg in de zon had gestaan zodat het vloeibaar was; best lekker, eigenlijk. Na dat iedereen hun nep bloed had gemaakt, en sommige het ook hadden geprobeerd te eten, was de meeting over, en ging ik snel de trap af, en naar de klas van mijn Frans juf, voor de Franse club meeting. Mijn juf van Frans heet Juffrouw Dworaczyk, en is van oorsprong pools, maar kan wel bijna perfect Frans spreken (vind ik). Mama en Adri zijn er ook goede vrienden mee omdat Adri altijd de video doet voor ons team in de Texas Frans competitie, en omdat Debby haar ook had gehad als juf. Bij deze meeting hadden ze wafels klaargemaakt, dus ik kon ook nog een klein hapje te eten krijgen. Het meeste drinken was allemaal prik, maar ik had appelsap genomen omdat prik limonade niet goed is voor mijn hardloop conditie, maar eens in de zoveel tijd een glaasje prik kan geen kwaad. Na de meeting kwam mama mij ophalen, en kon ik gauw aan mijn huiswerk beginnen, want wijnig huiswerk heb ik niet de laatste tijd, met mijn 3 IB klassen.
Deze week hadden we ook op zondag weer een Cross Country meet voor de Northwest Flyers. Ik liep deze week niet mee omdat mijn coach van Klein Oak mij had verteld om het weekend uit te rusten, en omdat ik zelf ook wist dat als ik dit weekend niet uit zou rusten, ik minder goed zou lopen bij de district meet, die op 27 October is. Ik had lekker lang uit geslapen; ik had in totaal 12 uur geslapen! Dat is niet bijzonder, omdat ik door de week maar 7 tot 8 uur slaap krijg per nacht, dus gebruik ik het weekend om een beetje slaap in te halen. Mijn vriend van het Track seizoen, Matt Schmidt, was ook bij de meet omdat hij klaar was met zijn school Cross Country seizoen. Ik had niet erg veel te doen bij de meet, dus stond ik in een open plek in het bos om de tijden van de passerende renners aantekondigen, en om ze aan te moediggen. De jongste kinderen gingen als eerst, maar vlak daarna dingen de oudste kinderen al. Het duurde ongeveer 6 minuten vanaf de start tot dat ze langs kwamen. Als eerste lag een mijsje die ik niet kinde, en als 2de lag matt. Ik wist dat hij het meisje voor hem wel kon verslaan, maar het was afwachten tot de volgende ronde. Een tijdje later, kwam het meisje weer voor Matt voorbij. Ik begon weer terug het bos te lopen om te zien hoe de finish er uit zou zien. Jammergenoeg kwam het meisje als eerst de finish over, maar het duurde niet lang voordat Matt er ook aan kwam, en nog met een behoorlijke sprint. Ik vond die sprint wel knap van hem, want dat zou ik nooit kunnen doen! De volgende race was de race van Emilio. Er waren veel kinderen, dus ik wist dat Emilio snel moest rennen, zou hij weer eerste willen zijn. Direkt na de start, nam ik mijn positie weer in het bos. Ik liep een stukje vooruit zodat ik ze van in de verte aan zijn komen. De eerste jongen die de hoek om kwam was niet Emilio, maar een jongen met een zwart uniform. Hierna kwam de een na de andere jongen voorbij en ik dacht: Waar blijft hij nou? Toen kwam hij er aan, maar wel achter een jongen van ons team die hij normaal verslaat. Ik zei: kom op jongens, werk samen naar de top! De 2de ronde lag hij nog verder achter de zelfde jongen. Hij was 6de, en kreeg een paars lintje; wel een mooie kleur, maar je kon zien aan zijn gezicht dat hij beter had kunnen lopen. Als laatste was de race van de 11-12 leeftijd’s groep. Mijn vrend Tommy doet daar altijd aan mee. Ik hoefde niet lang te wachten voordat de eerste paar renners de hoek om kwamen. Tommy lag bijde rondes 3de, en bleef die positie goed vast houden tot en met de finish. Toen de meet over was, aten emilio en ik gauw onze boterhammen op die we voor de lunch hadden mee genomen, en reden we weer met de auto naar huis.
Die avond vertelde mama dat we de volgende dag een verrasing zouden krijgen. Terwijl ik in bed lag te lezen, dacht ik over wat het zou kunnen zijn, maar ik kon er niet op komen. De volgende dag moest ik na school in een park trainen, want we hebben onze laatste meet voor het school Cross Country seizoen op 27 October. Na afloop van het lopen, reden mama en ik vlug naar huis om ons klaar te maken om weg te gaan. Mama vertelde mij dat we de film Pus in Boots zouden gaan kijken, een film die gaat over de gelaarsde kat in de films shrek 2 , en shrek de 3de. De film zou nog niet tot Vrijdag in de premiere gaan, maar wij konden hem deze maandag al zien omdat Adri bij HP werkt, en de film was gekreeerd met HP computers. Ik vond dat wel interessant, om een film te kunnen zien voor de rest van de bevolking. Het was een hele grappige film, maar ik ga niet verklappen waar het precies over ging, want dat zou niet leuk zijn als je de film zelf nog wilt zien. We hadden ook 3D brillen op, ook al is dat niet zo fijn als je al een bril hebt! Na afloop reden we snel naar huis, want het was hoog tijd voor mij om mijn huiswerk te maken, en mijn blog af te maken.

Vorige week hadden we een extra lang weekend. Emilio en ik hadden van de Northwest Flyers Cross Country weer een meet op de zelfde plaats waar we de meet van 2 weken geleden hadden. De baan was ook weer precies het zelfde. Ik wist niet zeker of ik wel wilde rennen, want de spier aan de achterkant van mijn bovenbeen heeft al een tijdje zeer gedaan, en werd alleen maar erger. Ik was toevallig ook ziek geworden dat weekend, dus ik moest er echt over na denken. Ik trok voor de zekerheid gewoon maar mijn ren kleren aan, en nam mijn ren schoenen mee. Ik zorgde ook dat ik dat weekend veel water had gedronken, omdat dat goed is voor het rennen, en voor de ziekte. Ik had sinds vrijdag al een 1.5 liter fles naast mijn bed staan waar ik steeds van bleef drinken. Op de dag van de meet zelf, voelde ik me niet echt zo fijn, maar mijn been was beter dan hij geweest was. We reden weer naar de Woodlands, een plaats ten noorden van waar wij wonen, met veel bossen en wijken die in de bossen gebouwd zijn. We kwamen aan bij het grasveld waar we de vorige keer ook de race waren begonnen. Ik probeerde een rondje te lopen om op te warmen, maar elke keer dat een van mijn benen weer de grond raakte, kreeg ik een schok hoofdpijn, dus was ik maar gaan lopen. Mijn race was die dag als laatste, dus ik kon nog even blijven wachten en water drinken terwijl ik na dacht of ik wel wilde rennen. Ik had mijn grote fles water ook mee genomen, en ik had er al de helft van op tegen de tijd dat Emilio’s race aan de beurt was. Zijn start was heel goed; niet aan de kop, maar ook niet in de achterste groep. Toen hij voor de eerste keer weer langs kwam van om de watertoren heen lopen, liep hij 4de, er was een jongen en twee meisjes voor hem. Voor de tweede ronde liep hij 3de, want hij had de jongen ingehaald. Alle kinderen moesten voor de 2de ronde de grote steile heuvel over rennen, en je kon zien dat het hard werken was om die steile hellen op te komen. Ik hoopte dat Emilio de 2 meisjes ook nog zou verslaan, maar die kwamen voor hem het bos uit gerend, en de finish over, maar dat was ook niet erg, want ze waren van ons team. Emilio kwam als eerste van de jongens de finish over. Emilio kreeg toch een Blauw lintje, omdat ze de jongens en meisjes apart tellen. Een blauw lintje is 1ste, rood is 2de, wit is 3de, geel is 4de, groen is 5de, en 6de is altijd een andere kleur. Ik voelde me al een stuk beter na al dat water drinken, en ik was ook al 3 keer naar de W.C. geweest. Ik besloot om toch mee te gaan lopen. Ik ging samen met Tommy (een renner die een leeftijds categorie onder mij loopt) opwarmen, en een paar rondjes rond het veld lopen. We oefende ook een paar sprints, maar dat ging niet zo goed met mijn been. Toen we helemaal opgewarmd waren, ging Tommy naar zijn plaats voor de volgende race, en ging ik even zitten. Ik zag bij de meet ook een meisje die ik kon herinneren van het Track seizoen. Julia is bijna anderhalve kop kleiner dan ik, en maar 12, maar ze kon jongens verslaan die een leeftijds categorie boven mij zaten, en ze ging meedoen met mijn race, dus had ik tenminste iemand tegen wie ik kon rennen. Toen wij aan de beurt waren, kwamen er ongeveer 8 kinderen naar de start toen. Ik dacht dat ik de andere 7 wel kon verslaan, maar ik wist niet of ik Julia zou kunnen verslaan. Het geweer ging af, en iedereen liep hard weg behalve ik, omdat mijn been zeer deed als ik hard op trok, dus klom ik langzaam in snelheid op. Het leek alsof de groep voor mij heel snel ging, maar ze zaten in hun sprint, dus ik kwam snel dichter bij. Toen ik terug kwam van de watertoren, lag ik al op de 3de plaats, en lag Julia al achter mij. Er waren 2 jongens voor mij die ik de vorige keer al wel had verslagen. Een met een zwart uniform en oranje haar, en een andere met een zwart-rood uniform en zwart haar. Ik ging om de laatste van de twee heen, en bijna om de jongen met het oranje haar, maar he trok een snelle sprint, dus ik kon hem niet voorbij gaan. Ik zij tegen hem in mijn hoofd: “Je kan nu wel sprinten, maar daar word je alleen maar moe van, en dan heb ik je snel te pakken!” En ja, al voor dat we het bos in gingen, was ik hem voorbij, en lag ik eerste. Ik zorgde dat ik nog een beetje sneller ging, en hield die snelheid. Als ik zo door zou gaan, zou ik winnen. Ik liep door het bos heen, en zorgde dat ik niet struikelde over de vele wortels die uit de grond staken. Ik kwam het bos uit, en het grasveld op. Ik hoorde veel mensen mij aan moedigen, ook al dachten sommige mensen dat ik Emilio hete, maar dat was niet erg. Ik klom de helling op, wat heel vermoeiend was, en gebruikte mijn lange benen om mezelf zo snel mogelijk vooruit te drijven, helling afwaarts. Ik kon voelen dat het heel lichtjes begon te regenen, de koele regen voelde als ijs tegen mijn warme huid. Ik liep de watertoren om, en liep op de tennisvelden af. Op eens, vanaf achter me, hoorde ik voetstappen dichterbij komen, en vanuit het niets kwam Julia mij voorbij gelopen. Het begon toen op eens pijpenstelen te regenen, en ik kon helemaal niets meer zien omdat de druppels water op mijn bril mijn zicht blokkeerde. Mijn schoenen begonnen ook op het zand te gleien, wat op eens modder werd. Ik liep weer het bos in, wat een beetje beter was omdat er niet zo veel regen was, maar Julia was nergens meer te zien. Ik kwam weer het grasveld op, en er stond helemaal niemand meer te kijken, behalve af en toen een iemand die onder een paraplu stond. Ik probeerde de helling op te komen, maar het lukte niet, want de helling was van zand gemaakt, wat nu modder was, en als een waterval naar beneden kwam stromen. Ik probeerde elke stap zo vlak mogelijk op de grond te zetten om te zorgen dat ik veel frictie op de grond had, en eindelijk was ik boven. Helling afwaarts was ook moeilijk; het voelde net alsof je van een waterglijbaan naar beneden aan het rennen was. Eindelijk was ik weer op vaste grond ik het gras, en moest ik voor de laatste keer om de watertoren heen. Ik kwam weer het veld op, en zo de finish door. Het stopte op eens met regenen, wat heel raar was. Ik droogde mij bril af zodat ik weer kon zien, en Julia en ik gaven elkaar een high-five omdat we allebei een goede race hadden gelopen. Na ongeveer 30 seconden kwam de volgende de finish over, en Emilio en ik begonnen alvast even een afkoel rondje te doen om onze spieren langzaam weer tot rust te brengen.
Ik kreeg net zoals Emilio een Blauw lintje voor de eerste plaats. Dat was wel grappig, dat we allebei de zelfde plaats hadden.
We hadden dat weekend een weekend van 3 dagen, dus hadden we maandag ook vrij van school, maar niet van het hardlopen van school. We deden niet echt veel. We liepen een mijl en een kwart om op te warmen, dan liepen we 8 keer 400 meter, en toen hadden we weer een mijl om af te koelen. Door de week had ik niet veel specials gedaan. Ik had wel op een quiz van Biologie een 106 gekregen, want ik had alle vragen goed, en ook nog de bonus vraag. Die donderdag moesten we weer klaar maken voor een meet van Klein Oak. We hadden een ijs-bad genomen, maar om een of andere reden was het ijs bad niet zo koud als dat hij normaal is. Het was in het begin niet zo fijn, maar als je er met je benen maar 30 seconden in zat, voelde het niet veel anders dan de temperatuur van buiten. Het was alleen als iemand het water op je arm, rug, of schouders liet druppelen, dat je kon voelen hoe koud het eigenlijk was. Ik had die hele week al geprobeerd om mijn been beter te krijgen, door op ijs te zitten, op een zakje warme gel te zitten, maar het werd er niet beter op. Zelfs het ijs-bad hielp niet veel. Die vrijdag hadden we de meet. We hoefde niet naar ons 7de uur te gaan omdat we al snel weg moesten om het parkoer op te helpen zetten, want het was onze eigen meet. De meet zelf was in Burrough’s park, waar we elke zomer trainen, en op elke maandag tijdens het jaar trainen. Het parkoer was het zelfde als het parkoer voor district mijn jaar in de 7de klas, waar we alle 4 de divisies hadden gewonnen. We hadden snel onze tent en matten opgezet, en toen begonnen we met het parkoer lopen, ook al wisten we hoe het ging. Het was een goed opwarm rondje.
Toen we terug kwamen, waren sommigen van de andere scholen er ook al. Ik ging nog even op de mat uitrusten tot mijn race. Mijn race kwam een beetje te snel, en ik moest gauw mijn spikes aan trekken. Ik had geen tijd om opwarm technieken te doen, omdat we al snel op werden gesteld. Mijn been was nog steeds niet fijn om op te lopen, en ik wist dat het zeer zou doen met lopen als ik hem niet gestrekt had. Hierna legde onze coach het parkoer uit: We moesten over het grasveld, en rechts af en dan van een hele lange heuvel af. We moesten dan het bos in, een steile zand berg af, en dan zouden we weer op de hele lange heuvel uit komen, waar we naar boven moesten rennen. Toen iedereen wist hoe we moesten gaan, rees het geweer, en Pang! We waren weg.

(word vervolgd)

Deze week hadden we in biologie iets heel leuks gedaan. We hadden het die week over cellen, dus was er een dag dat we door een microscoop naar cellen konden kijken. We hadden een tanden stoker, en daarmee schraapte we wat wang cellen uit onze mond, en legde ze onder de microscoop. De juf had ook een druppel met wat verschillende kleine beestjes er bij gedaan, zodat we konden vergelijken. Om de cellen beter te kunnen zien, had ze er ook een beetje blauwe kleur stof bij gedaan. De wang cellen waren best mooi om te zien. Je kon niet veel zien, maar je kon wel duidelijk de kern in de cell zien. Er zwom zo af en toe een beestje langs die maar van een cell waren gemaakt. Dat was wel heel interesant om te zien. Het was ook een beetje raar om te weten, dat er nog kleiner leven is dan dat we met onze ogen kunnen zien, want als je naar het spul onder de microscoop keek, zag je alleen maar een blauw plasje water. We keeken verder ook nog naar de cellen vaan een plant. Deze cellen waren een beetje meer vierkant, en leken net op een groene muur van steen. Je kon de kleine ronde stukjes chlorophyl zien bewegen in de cell, die de planten gebruiken om glucose te maken. Je kon ook in sommige plant cellen kleine zakjes zien vol met water. Als laatste keken we nog naar de cellen van een ui. Deze zagen er ook uit als een muur, en waren niet zo veel anders dan de plant cellen, behalve dat ze geen chlorophyl en groene kleur hadden. Deze week was er bij ons op school ook Homecoming, de eerste american football match die op eigen terrein wordt gehouden. Er was een carnaval voor waar je buiten van alles kon doen en kopen om te eten tijdens de lunch. Ik had $7.50 mee genomen, en had daar 6 crepes mee gekocht, want ze waren 50 cent. Ik snap niet waarom homecoming zo special is voor tieners hier, maar zo lang het carnaval met de crepes maar weer terug komt elk jaar, vind ik het goed!

Deze week hadden we van mijn juf van engels snoep gekregen omdat we heel erg goed hadden gedragen terwijl zij er niet was, en niet alleen dat, de directeur van de school kwam ook langs om even te kijken, en die stond versteld van het werk wat we aan het doen waren, en was er heel tevreden mee. We hadden in biologie ook in lab uitgevoerd waarin we een ei in azijn deden. Na 48 uur in azijn was de eier schaal helemaal weg; het was verteerd door het zuur wat in azijn zit. Er zat toen alleen nog maar een vlies om heen die voelde alsof het ei een stuiterbal was. We stopte het ei toen in water, en na 24 uur was het ei veel groter omdat het opgevuld werd met water door osmose. Als laatste stopte we het ei in syroop, en toen werd het ei weer kleiner omdat de concentratie van water lager was buiten het ei, dus liep het water uit het ei om die concentratie met het ei te balanceren. Het ei werd dus weer kleiner. Ik heb al de hele week last van mijn bovenbeen gehad. Ik kan daar door niet zo snel hardlopen, en ook niet echt sprinten. Ik had gehoopt dat het wekelijkse ijsbad daar mee zou helpen, maar er veranderde niet veel. We hadden de volgende dag een meet bij Kingwood, een van de beste Cross Country scholen in de buurt. Er waren 76 kinderen, dus het was niet zo heel moeilijk om van de start weg te komen, maar het pad was smal, dus was het moelijk om te paseren. Ik was uit eindeljk 24ste, maar dat was niet erg, want mijn been deed de hele tijd zeer, en ik had bijna mijn personelijke record verbeterd. Mijn record is 11:30, en deze keer liep ik een 11:31. Ren en Blake liepen niet heel ver voor mij. Zij liepen zo rond de 11 minuten, dus als mijn been weer beter is, kan ik ze misschien wel verslaan!

Northwest Flyers Cross Country

Deze week waren we begonnen met de cross country van de Northwest Flyers, de zelfde organizatie als waar we in de zomer mee hebben gelopen. Emilio kon elke keer naar de oefen sesies, maar ik niet omdat ik al druk genoeg ben met Cross Country van Klein Oak. Dit weekend hadden we een meet, en ik had verwacht dat er veel mensen zouden zein, maar we waren er een keer per ongeluk voorbei gereden omdat we niet wisten dat het daar was omdat de groep zo klein was. Zo snel als we aan kwamen, zei de coach dat we al de baan moesten lopen om te zien waar we heen moesten. De baan was best leuk. We liepen vanaf de start op een voetbal veld, een stuk bos in. Daar liepen we doorheen tot dat we bij een watertoren kwamen, en toen gingen we om de water toren heen weer terug het bos in, maar natuurlijk niet langs het zelfde pad. We kwamen met die route weer langs het voetbal veld waar de ouders zaten, en dan gingen we helemaal om de rest van het sport complex heen. Als laatste kwam je bij een grote steile zand heuvel, waar je tegen op moest lopen, en dan weer naar beneden kon scheuren. Elke ronde was 1.5K. Emilio’s race had redelijk veel kinderen vergeleken met de rest. Ongeveer 20 kinderen, waar uit Emilio 3de was. Zij moesten 2 rondes doen. Ik was nog moe was van oefenen van die morgen, en mijn rechter boven been deed zeer, maar ik wilde toch mee lopen omdat ik dat leuk vind. Ik ging in het begin langzaam om te zijn hoe mijn been het hield, en het ging heel goed, dus begon ik snel mensen in te halen. Voordat we de helft van de eerste ronde hadden gedaan, lag ik 2de. Ik probeerde voor de rest van de ronde de jongen voor mij in te halen, want hij lag niet erg ver voor, maar dat ging niet, dus probeerde ik zo veel mogelijk achter hem te blijven. Ik bleef best goed achter hem want Adri zei dat ik ongeveer de zelfde afstand achter hem lag, elke keer dat ik langs kwam. Ik had nog een beetje gesprint bij de finish, maar ik bleef 2de. Het verveelendste tijdens de race was de heuvel die zo steil was. Elke keer dat ik daar naar boven liep, werden mijn benen heel erg moe. Gellukig was er een stuk wat naar beneden liep daarna, want ik had echt een beetje tijd nodig om mijn benen weer op pijl te laten komen. Toen ik al klaar was, even met de coach staan praten, en nog water uit de auto had gepakt, kwam de laatste jongen pas aan. Ik vond wel dat hij het goed had gedaan want hij zag er erg vermoeid uit. Na de race hadden Emilio en ik allebei honger. Gellukig hadden we eerder die dag ieder een pindakaas boterham gesmeerd die we dus lekker op konden smullen. Er was na de laatste race ook nog een prijs uitrieking. Hij was een beetje slordig, maar uit eindelijk kreeg iedereen het goede lintje. Emilio was van zijn groep 5de, maar de mijsjes en jongens hadden apparte lintjes, dus was emilio 3de van de jongens. Hij kreeg een wit lintje met een 3 er op. Ik was uit de hele group 2de, en van de jongens ook, want er liepen maar 4 meisjes en 8 jongens, en de 4 meisjes kwamen allemaal achter mij binnen. Ik kreeg een wijn rood lintje met een 2 er op. Na de prijs uitreiking waren mijn benen erg moe, dus liep ik nog even 1 rondje om mijn benen af te laten koelen, want het is niet goed om meteen van het hardlopen naar de stilstand te gaan. We lopen alle volgende meets (behalve op het staat en nationale niveau) op die zelfde locatie, dus is het goed om die baan uit je hoofd te weten, maar mischien word de baan wel veranderd. Je weet het nooit.

Northwest Flyers Cross Country

Deze week waren we begonnen met de cross country van de Northwest Flyers, de zelfde organizatie als waar we in de zomer mee hebben gelopen. Emilio kon elke keer naar de oefen sesies, maar ik niet omdat ik al druk genoeg ben met Cross Country van Klein Oak. Dit weekend hadden we een meet, en ik had verwacht dat er veel mensen zouden zein, maar we waren er een keer per ongeluk voorbei gereden omdat we niet wisten dat het daar was omdat de groep zo klein was. Zo snel als we aan kwamen, zei de coach dat we al de baan moesten lopen om te zien waar we heen moesten. De baan was best leuk. We liepen vanaf de start op een voetbal veld, een stuk bos in. Daar liepen we doorheen tot dat we bij een watertoren kwamen, en toen gingen we om de water toren heen weer terug het bos in, maar natuurlijk niet langs het zelfde pad. We kwamen met die route weer langs het voetbal veld waar de ouders zaten, en dan gingen we helemaal om de rest van het sport complex heen. Als laatste kwam je bij een grote steile zand heuvel, waar je tegen op moest lopen, en dan weer naar beneden kon scheuren. Elke ronde was 1.5K. Emilio’s race had redelijk veel kinderen vergeleken met de rest. Ongeveer 20 kinderen, waar uit Emilio 3de was. Zij moesten 2 rondes doen. Ik was nog moe was van oefenen van die morgen, en mijn rechter boven been deed zeer, maar ik wilde toch mee lopen omdat ik dat leuk vind. Ik ging in het begin langzaam om te zijn hoe mijn been het hield, en het ging heel goed, dus begon ik snel mensen in te halen. Voordat we de helft van de eerste ronde hadden gedaan, lag ik 2de. Ik probeerde voor de rest van de ronde de jongen voor mij in te halen, want hij lag niet erg ver voor, maar dat ging niet, dus probeerde ik zo veel mogelijk achter hem te blijven. Ik bleef best goed achter hem want Adri zei dat ik ongeveer de zelfde afstand achter hem lag, elke keer dat ik langs kwam. Ik had nog een beetje gesprint bij de finish, maar ik bleef 2de. Het verveelendste tijdens de race was de heuvel die zo steil was. Elke keer dat ik daar naar boven liep, werden mijn benen heel erg moe. Gellukig was er een stuk wat naar beneden liep daarna, want ik had echt een beetje tijd nodig om mijn benen weer op pijl te laten komen. Toen ik al klaar was, even met de coach staan praten, en nog water uit de auto had gepakt, kwam de laatste jongen pas aan. Ik vond wel dat hij het goed had gedaan want hij zag er erg vermoeid uit. Na de race hadden Emilio en ik allebei honger. Gellukig hadden we eerder die dag ieder een pindakaas boterham gesmeerd die we dus lekker op konden smullen. Er was na de laatste race ook nog een prijs uitrieking. Hij was een beetje slordig, maar uit eindelijk kreeg iedereen het goede lintje. Emilio was van zijn groep 5de, maar de mijsjes en jongens hadden apparte lintjes, dus was emilio 3de van de jongens. Hij kreeg een wit lintje met een 3 er op. Ik was uit de hele group 2de, en van de jongens ook, want er liepen maar 4 meisjes en 8 jongens, en de 4 meisjes kwamen allemaal achter mij binnen. Ik kreeg een wijn rood lintje met een 2 er op. Na de prijs uitreiking waren mijn benen erg moe, dus liep ik nog even 1 rondje om mijn benen af te laten koelen, want het is niet goed om meteen van het hardlopen naar de stilstand te gaan. We lopen alle volgende meets (behalve op het staat en nationale niveau) op die zelfde locatie, dus is het goed om die baan uit je hoofd te weten, maar mischien word de baan wel veranderd. Je weet het nooit.

Friday Night Lights

Deze week hadden we onze eerste meet van cross country op vrijdag. We hadden de dag daarvoor natuurlijk een ijsbad genomen, en deze keer voelde het wel lekker, ook al was het koud. Deze keer was het ijsbad buiten, wat een stuk beter is, omdat de lucht meer dan 40 graden Celsius was, want tijdens de hele maan augustus, en 3 dagen van september, was er geen een dag dat het niet heter dan 38 graden was. Als je dat een hele maand hebt gehad, dan is het ook niet leuk meer. Het was tijdens de training s’middags wel goed, want ik probeerde in de zon zo snel mogelijk naar het volgende stukje schaduw te lopen. Die vrijdag, hoefde we niet naar de training, maar ik had toch voor de zekerheid mijn hardloop spullen meegenomen, omdat ik niet precies wist hoe het zat met de meet; of we na school bleven, of naar huis mochten. Ik stapte voor de 2de keer in 2 weken op de bus, want normaal brengt mama mij naar school omdat ik er vroeger moet zijn dan de bus mij af kan zetten. Ik droeg mijn tas vol ren spullen de hele dag door van klas naar klas, en uiteindelijk bleek dat ik weer naar huis kon gaan, dus had ik de hele tas naar school mee genomen voor niks! Toen zat ik in de problemen, want normaal ga ik altijd met mama naar huis na dat ik klaar ben met mijn naschoolse training, en zij Emilio heeft op gehaald. Ik zat in de problemen, omdat ik wel met de bus naar school kon, maar omdat ik maar 2 keer in 2 weken met de bus was geweest, wist ik niet welk nummer het was. Gelukkig had ik een jongen gevonden die bij mij op de bus zat, dus had ik hem gewoon gevolgd.
De race van die avond hete (letterlijk vertaald) vrijdag avondlichten. Er was eerst een open race waar iedereen aan mee kon doen, zelfs mensen die niet in een club zaten. Er liepen dus ook wat kleineren kinderen mee die jonger dan Emilio waren. Emilio wilde het wel doen, alleen hij wist niet dat hij mee mocht doen, dus was hij niet mee gaan lopen. De race daarna, was de race voor de eerstejaars. We stonden met 164 mensen aan de start, dus het was heel wat om ons weg te zien rennen. Ik kon helemaal nergens heen omdat er zo veel andere mensen waren. Ik moest echt hard werken om rond alle mensen heen te rennen. Ik was uiteindelijk in de top 25 gefinisht, maar ik had nog beter kunnen doen als ik in het begin niet zo langzaam had moeten gaan. Mijn tijd had wel mijn vorige 2 mijl record met 36 seconden verslagen. Voorheen was het 12:06, en nu was het 11:30. Ongeveer het zelfde tempo, als 1 kilometer in 3 minuten en 34 seconden lopen. Ik vond dat wel knap van mezelf, maar ik weet ook dat er nog steeds ruimte is om te verbeteren.

De eerste week school

Deze week was mijn eerste dag op Klein Oak. We hadden gelukkig die morgen geen oefen sessie voor het hardlopen, dus mocht ik een half uur uitslapen. De bus kwam om 6:45, dus het was nog donker buiten. Er kwamen na mij nog een paar kinderen de bus in, maar ik was een van de laatste. Het eerste uur had ik Cross Country, waar we het hardlopen deden, dus in feiten heb ik elke dag maar 6 klas uren omdat de eerste meetelt als voorschool oefenen. Het 2de uur heb ik Engels, en we hebben ook een hele kleine klas van maar 12 kinderen! Het 2de uur is een van mijn favoriete klassen omdat er zo weinig kinderen in zitten en omdat de juf wel een gevoel voor humor heeft. Het 3de uur heb ik Algebra 2, de koudste klas van de dag. Als 4de heb ik Biologie, met Mrs. Fabian, dat klinkt een beetje op mijn naam, en ze kent mij ook omdat ze weet dat Adri mijn stiefvader is. Na het 4de uur heb ik lunch, en vaak ben ik al klaar voordat de lunch over is, dus dan ga ik naar de bibliotheek om wat huiswerk te doen. Als de bel dan weer gaat, ga ik naar mijn 5de uur aardrijkskunde. Het grappige was, dat er 2 minder slimme kinderen in een hoger niveau klas zitten. De ene dacht dat China een continent was, en de 2de dacht dat Egypte de heetste plaats in Amerika was! Als 6de uur heb ik meetkunde, en als 7de uur heb ik Frans. Tussen alle klassen hebben we 6 minuten om naar de volgende klas te komen, wat best wel handig is. Ik heb ook nog een grappig verhaal van dit weekend:Bij een Cross Country meet deze week liep naar een paar jongens van ons hardloop team om gefeliciteerd te zegen, en toen vertelde een meisje dat er een bij op mijn uniform was geland. Ik liep even snel in een rondje, en vroeg haar of hij er nog steeds op zat, en ze zei ja. Ik rende heel snel weg en toen dacht ik dat de bij wel weg zou zijn. Ik voelde over mijn schouder, en hij was er nog, dus had ik hem heel snel geknepen, en op de grond gegooid. Er kwamen toen allemaal rooie mieren op af, en hadden een lekkere maaltijd. Ik was heel blij dat ik niet gestoken was, maar ik was wel aan het hyperventileren, want ik heb een phobia voor bijen.

Cross Country begint weer

Deze week was onze laatste week vakantie. We moeten deze maandag weer naar school. We hadden deze vrijdag oefenen op school voor het hardlopen. Het Cross Country seizoen van Klein Oak, mijn hoge school, is al weer begonnen. We moesten lopen in 104 graden Fahrenheit, omdat het 3 uur was. Het was zo heet, dat ik op het eind ging sprinten om weer terug in de schaduw te komen. Hierna moest ik en de andere jongens van het team een ijsbad nemen. Er was een grote ton met water er in, en daar werden 2 koelers vol met ijs in gegooid, en dan moesten we op onze knieën zitten zodat het water tot je buik kwam. Het was heel koud, en we moesten er 10 minuten lang in zitten. ik houw totaal niet van ijs koud water, en tien minuten voelde meer als een half uur. Het was wel raar, want na een tijdje voelde het niet meer koud, maar voelde alsof mijn benen in brand stonden. Na 10 minuten klom ik er snel uit, en mijn zenuwen waren helemaal verdoofd. Ik kon mijn been slaan, en ik voelde er bijna niets van! De volgende dag hadden we de eerste Cross Country meet. Dat vond ik wel raar, want school is nog niet eens begonnen! We hadden uniformen die geel met zwart waren, dus we stonden veel uit; we leken wel op bijen! Jammer genoeg konden we niet winnen omdat er maar 4 waren in ons team. Ik, Blake, Ren, en een nieuwe jongen, Andrew, die van een andere middelbare school komt. We liepen weer bij Spring Creek Park, het parkoer met het losse asfalt. Ik haat dat parkoer, meer we waren best goed. Ren kwam 3de, Blake 4de, ik 10de, en Andrew kwam als een van de laatste aan, maar met zijn goede eind sprint had hij toch nog 2 mensen ingehaald, en dat vonden we allemaal heel goed van hem, omdat hij de laatste paar weken niet getraind had. Er waren wel veel mensen, dus dat was echt een spectaculair resultaat, omdat wij ook het kleinste team hadden. Ren, Blake, en ik, kregen alle drie een trofee, en voor mij is het de eerste trofee die ik ooit voor sport heb gehaald. Morgen moet ik weer naar school; de eerste dag op Klein Oak. Ik ben benieuwd hoe het verloopt, maar daar zal ik de volgende keer over schrijven!

Eind van het seizoen feest!

Dit weekend hadden we van ons hardloop team, de Northwest Flyers, een eind van het seizoen feestje. Het feestje was bij het recreatie centrum van de universiteit van Houston. Ze hadden een hele grote kamer voor iedereen klaar gezet. Het vervelende was wel dat er hele harde muziek was, en dat was onnodig want veel mensen konden elkaar niet makkelijk verstaan. Er waren ook meerdere activiteiten waarmee je prijzen kon winnen. Er stond bijvoorbeeld een grote glazen pot met snoep er in, en je moest raden hoeveel snoepjes er in zaten. Ik had 195 geraden. Er was ook nog een kruiswoord puzzel die je in kon vullen. Ik en mijn vriend Matt hadden die samen gedaan, en toen ingeleverd, want we hadden allebei andere antwoorden. Er was een die we niet wisten, en die hadden we maar als “Raceman” ingevuld. De club had ook het recreatie bad afgehuurd, en er was daar ook een waterglijbaan waar we steeds weer vanaf gingen. Het was een simpele waterglijbaan, maar het was leuk om op zo veel mogelijke manieren er van af te glijden. Liggend, zittend, liggend met je ogen dicht, zittend met je ogen dicht, en nog meer rare manieren. Na een uur zwemmen, en wel 50 keer van de glijbaan af gaan, moesten we weer afdrogen en naar binnen. Nu werden de prijzen uit gereikt. Er waren maar 2 kinderen die kruiswoord puzzels hadden in geleverd, en dat waren Matt en Ik, en uit ons 2, had Matt gewonnen. Dat vond ik wel grappig; 50% kans op een prijs, en dan nog verliezen. Daarna kwamen de resultaten van de snoep pot. Er bleek 233 snoepjes in te zitten, dus die had ik ook niet gewonnen. Na nog wat praten met de Coaches over het volgende seizoen, reden we weer spoedig naar huis, want het was al bijna 11 uur s’avonds!

Weekend

Deze week waren we met Debby en Haico naar een paar plaatsen geweest. We waren vrijdag naar de Bluebell ijs fabriek geweest. Het duurde wel even om daar te komen, ongeveer anderhalf uur. Het was wel een beetje druk, maar na een uur wachten ongeveer, konden we naar binnen. We kregen te zijn dat de bakken ijs op zijn kop de vriezer in werden gestuurd, omdat er dan een vacuüm ontstond, en dan kwam de deksel van de doos er moeilijk af. Na de tour, mochten we een bakje gratis ijs. Er waren veel verschillende smaken, zoals Nederlandse chocola, vanille, koekjes deeg, verjaardag’s taart, pepermunt met stukjes chocola, en nog tientallen meer smaken. Debby en ik hadden koekjes deeg, Emilio had pepermunt met stukjes chocola, en Mama en Haico hadden dessert trio. Voor de lunch waren we naar Cici’s pizza geweest, een restaurant waar je alle pizza kunt eten wat je op kan, voor onder de $10. De volgende dag reden we naar de NASA met Adri, en deze keer bleef mama thuis. We gingen met allebei de tram tours mee, en we kregen de Astronaut training gebouw, en Mission Controll te zien. Je kon bij Mission Controll precies zien waar het ruimte station was, en we kregen te weten dat hij elke 90 minuten om de aarde heen draait, en dat het plan was om hem in 2020 weer uit de lucht te halen. Dat vond ik wel jammer, net zoals dat ik het jammer vond dat de spaceshuttle niet meer vliegt. Er komt ook geen “gepensioneerde” spaceshuttle naar Houston, wat ook raar is, omdat alle missies van hier zijn bestuurd. Laat in de middag reden we naar de pier in Kemah om iets te eten. We hadden bij Saltgrass gegeten, een steak restaurant. Het was al 10 uur toen we thuis kwamen, en terwijl ik mijn schoenen uit aan het doen was, was Emilio in zijn kamer al weer in slaap gevallen!

Roadtrip 2011

Deze week was Debby weer terug naar Amerika gekomen. Ze had ook haar vriendje mee genomen. We hadden ook toevallig die week Nationale Kampioenschappen voor het snelwandelen in Wichita, Kansas. We namen hun mee, en het was toen Adri’s idee om het een road-trip te maken. Het duurde meer dan 6 uur om van ons huis naar Wichita te komen, dus namen we een pauze in Oklahoma City, Oklahoma, en van daar hoefde we nog maar een uurtje of 2 te rijden voor dat we in Wichita waren. Toen we in Wichita aan kwamen, reden we meteen naar de universiteit waar Nationale Kampioenschappen werden gehouden. Daar lieten we alvast weten dat we er waren, en kregen we onze nummers. De Volgende dag was de meet. Ik moest als eerste snelwandelen. We werden snel na dat ik aan kwam op de baan gezet. De eerste ronde kreeg ik al een paar waarschuwingen, en op de 6de ronde moest ik van de baan af omdat ik gediskwalificeerd was omdat ik mijn knieën te veel boog. Ik vond het wel jammer, maar ik vond het niet zo heel erg omdat er altijd nog meer training en meer kansen zouden zijn. Even later mocht Emilio gaan lopen. Hij begon redelijk goed, en bleef toen alle 4 rondes eerste, tot de laatste 100 meter. Er kwam een jongen van achteren, en hij en Emilio vochten voor de eerste plaats. 1 meter van de finish kwam Emilio voor op, en was hij nummer 1 uit iedereen in Amerika voor zijn leeftijd. Dat vond ik wel heel knap van hem, dus had ik hem $20 beloofd. De volgende dag reden we weer door een stuk van Oklahoma heen tot dat we bij Memphis Tennessee kwamen. Daar bleven we in een hotel met grote kamers, maar dat betekende ook dat de airconditioning er langer over deed om de kamer op een koude temperatuur te krijgen. We aten bij de Pig en Whistle, een sparerib restaurant waar we vorig jaar ook hadden gegeten en het was heel erg lekker. Jammer genoeg was er nu een andere eigenaar, en was het eten minder dan een fractie van de kwaliteit die het voorheen was. Die nacht was de airconditioning zo stil dat we er de hele nacht mee hadden geslapen. We reden die morgen langs Graceland, waar Elvis heeft gewoond. We namen de tour niet, maar Mama, Debby, en haar vriendje stapte uit om foto’s te maken. Terwijl ze dat deden, bleven Emilio, Adri, en Ik in de auto. Later die dag kwamen we in Jackson, Mississippi waar we vorig jaar de nieuwe auto hadden gekocht. Daar bleven we overnachten, en als avond eten aten we bij Alladin’s restaurant, waar we het vorige jaar ook heel lekker hadden gegeten. Gelukkig was er bij dit restaurant geen nieuwe eigenaar, dus smulde we deze keer wel lekker. Emilio wilde zijn Giro broodje niet op eten, en begon ik snel te eten zodat ik die van hem kon eten, maar net op het laatste moment begon hij met eten. Als laatste stuk van de road-trip, reden we naar New Orléans in Louisiana. Hier was niets meer te zien van de schade van oorkaan Katrina, en dat was goed. We bleven in een hotel met 5 verdiepingen, en met onze vrije tijd, gingen Emilio en Ik de lift in om het hotel te verkennen. De eerste dag gingen we naar het Franse stuk van New Orléans, en keken daar op de markt rond. Er was ook een meneer die net deed alsof hij een robot was. Hij had ook een fluitje in zijn mond die precies klonk op een elektrisch motortje, en elke keer dat hij bewoog, blies hij er op en leek het net alsof hij echt een robot was. Hij maakte ook gebaren voor kinderen om naar hem toe te komen, en die kregen toen een lolly. De 2de dag gingen we naar het aquarium van New Orléans. Ze hadden daar een buiten stuk waar je met stokjes eten vogels kon voeren. Je kon ze ook op je stokje laten zitten om te eten, en een keer vloog er zelfs een op mijn hand terwijl ik probeerde een andere vogel probeerde te voeren. Die avond gingen we eten in een restaurant wat er een beetje verlaten uit zag. Het was voornamelijk vis en schelp dieren, maar ze hadden ook een broodje biefstuk, en dat was wel heel lekker. De volgende dag moesten we weer vroeg opstaan. Tijdens onze 6 uur durende trip naar huis, stopte we nog even bij een langs een huis wat in de 19de eeuw was gebouwd. We leerden daar hoe de ouders in aparte kamers sliepen, en dat de slaven hun eigen hut kregen buiten het huis. Er was ook een meneer die ons liet weten over wat voor dingen ze in die tijd aten. Op de weg terug zagen we een witte poes lekker in de zon op een tafel liggen. We stapten na onze toer weer terug in de auto, en kwamen net op tijd voor het eten thuis.

Splashtown

Deze Zaterdag was Ik met Blake naar Splashtown geweest. Splashtown is een waterpark wat vlakbij ons huis ligt. We rijden er vaak langs met de auto als we naar winkels rijden die wat verder weg liggen. Ik was er nog nooit geweest, en het bedrijf van Blake’s moeder die had daar een picknick, en ze hadden ook het park afgehuurd van 7-9 uur, dus allen mensen die niet bij het bedrijf hoorden, moesten er toen uit. Het was die morgen heel donker buiten en ik had even op de computer gekeken en het zou de hele dag gaan onweren, en dat was wel balen. Toen ze me op kwamen halen toen was het al lichtjes aan het regenen. We kwamen aan, en huurde eerst een kluisje om al onze spullen in te doen, en daarna gingen we zo snel mogelijk naar een glijbaan zodat we nog iets hadden gedaan als het zou gaan onweren. Na de eerste glijbaan was er nog niets aan slecht weer, behalve regen. We gingen we naar Space Rapids, een Waterglijbaan die helemaal in het donker was. Het was even een tijdje wachten voordat we aan de beurt waren, maar de waterglijbaan was wel leuk. In het donker kon je niet zien wat er aan kwam, dus waren er vaak verassingen. Na deze glijbaan, hadden we beloofd om Blake’s ouders te ontmoeten bij de kluisjes, maar ze waren er nog niet, dus waren we in de Lazy River gegaan, een rivier die helemaal rond het park ging. Na een rondje, keken we weer bij de kluisjes en waren ze er gelukkig wel. We gingen toen iets lunchen en drinken bij het paviljoen. Na het lunchen hadden we nog een paar uur over om van alles te doen. Er waren veel leuke glijbanen bij, maar mijn favoriete glijbaan was de Ripqurl, waar je met een band 3 of 4 verdiepingen stijl naar beneden gleed, en dan een kom in kwam.

Deze week hadden we de regio meet voor Track en Field. In de regio meet waren kinderen van over de hele staat en nog een beetje meer. De meet was in een stad die Arlington heet, in het noorden van Texas. Ik had op donderdag mijn eerste race de 3000 meter, dus moesten we op woensdag al vertrekken. De rit duurde 4 uur. We reden om ongeveer 10 uur weg, en kwamen zo rond 2 uur in de middag aan. We bleven een paar uur in het hotel, en daarna reden we naar het stadium waar we gingen hardlopen. We moesten daar voor de volgende dag onze nummers op halen die we moesten dragen tijdens de race, maar iemand had ze al allemaal opgehaald, dus zouden we die de volgende morgen vast wel krijgen. Die avond aten we bij een chinees restaurant waar je van alles kon kiezen om te eten, en dan maakte de kok het voor je klaar. De volgende dag was heel erg vervelend. We waren om 7:30 al bij het stadium want ik moest om 8:30 lopen, maar er was niemand om onze nummers te geven, en dus kon ik niet lopen. Om 8 uur was er nog niemand, en om 8:20 ook niet, dus hadden we veel mensen gebeld, en de meneer die onze nummers had was nog in zijn hotel, dus moesten we snel een reserve nummer kopen. Dat duurde ook een hele tijd, maar uit eindelijk was het gelukt. Ik kon nog net mee lopen. Ik werd uit eindelijk 6de, dus kon ik niet naar de nationale kampioenschappen, maar ik had wel met 9 seconden mijn tijd verbeterd. Ik had een tijd van 10:53. De rest van de dag waren we naar het Dallas aquarium geweest. De entree was een beetje duur, maar het hele aquarium was heel mooi op gezet. Je kwam binnen in de bovenste van 3 verdiepingen. Er was een heel groot regenwoud gemaakt, en er vlogen allemaal vogels in rond, en er slingerden ook kleine aapjes van boom naar boom. Een vogel vloog recht over mijn hoofd heen, en ik kon de windvlaag er van voelen. We liepen met een spiraal rond de buiten kant van de hele kamer naar beneden. Onder het regenwoud was het aquarium. Ze hadden er ook pinguïns die van rots naar rots sprongen terwijl ze aan het wachten waren op hun eten.
De volgende dag gingen we naar het museum van natuur en wetenschap. Er was een hele mooie tentoonstelling van dinosaurussen die in China werden gevonden. Sommigen hadden motors in hun lichaam waardoor ze echt lekken omdat ze dan bewogen en geluid maakten. Er was veel van elke dinosaurus te ontdekken door de hoeveelheid informatie die beschikbaar was door alles te lezen. Mijn favoriete stuk van het museum was een natuurkunde hoek waar je veel dingen zelf kon experimenteren. Er was een nagemaakte tornado van rook waar je je hand ik kon steken om te zien hoe dat voelde. Het was niet meer dan een ronddraaiende massa van compacte lucht maar het zag er wel mooi uit. Er was in de zelfde kamer ook een grote bak bellenblaas waar je hele grote bubbels mee kon maken. De rest van de dag gingen we nog shoppen. Op een punt in de dag was het 117 graden Fahrenheit, of 47 graden Celsius. Wij zijn aan de hitte gewend en dat was zelfs heet voor ons. Die avond gingen we vroeg naar bed omdat Emilio en ik allebei een race hadden de volgende dag.
Deze keer hadden we onze nummers, dus konden we wel lopen. Emilio moest eerst lopen en hij kwam tegelijkertijd met een andere jongen over de finish. Het Bleek dat Emilio eerste was omdat de andere jongen gediskwalificeerd was. Dat was wel heel knap van hem omdat het uit kinderen was uit de hele staat. Ik moest een tijdje later lopen. Ik kwam 4de uit de 5, dus dat was ook wel goed. Ik was ook niet gediskwalificeerd dus mogen Emilio en ik allebei binnenkort naar Wichita in Kansas om naar de Nationale kampioenschappen te gaan. De racen worden ook op het internet uitgezonden maar ik weet niet waar. Ik laat het wel weten zo snel ik het kan vinden!

Deze week was het natuurlijk op 1 juli Emilio’s verjaardag. Hij was al vroeg wakker, en hij moest nog een tijd wachten tot dat Mama en Ik terug kwamen van het rennen in het park. Toen we binnen kwamen stond hij al aan de tafel te wachten tot dat hij de cadeautjes open mocht maken. Mama en Ik gingen snel omkleden, en toen kon Emilio eindelijk zijn cadeautjes uit pakken. Hij had een lego bouw set gekregen van een pizzeria, en van een politie auto met een hond. Hij had ook nog een torpedo voor in het water gekregen, en nog een hangmat voor in het water. Voor het eten gingen we naar Red Robin, een hamburger restaurant. Emilio had een hamburger met spek, en ik had een hamburger met ananas er op. We hadden ook allebei limonade met aardbeien er in. Emilio had nog gezegd tegen de serveerder dat het zijn verjaardag was, en toen kwamen ze allemaal aan onze tafel zingen, en kreeg Emilio nog een ijsje. 2 dagen later was het mama’s verjaardag. Emilio had haar een budha gegeven, waar je ook dingen op kon legen omdat de budha een bordje uit hield. Ik had mama placemats van bamboe gegeven die precies bij onze ronde eetkamer tafel pasten. Adri had mama een GPS hoorloge gegeven die ze kon gebruiken bij het lopen, want mama begint dat nu ook te doen. Voor het eten gingen we naar een vriendin van mama om daar barbecue te eten. Ze hadden daar 2 kinderen van ongeveer 7-9 jaar. We hadden met hun een paar keer verstoppertje gespeeld. We hadden een paar keer de lichten van een andere kamer aan gedaan om het te laten lijken als of we daar verstopt zaten, maar uit eindelijk werden we allemaal gevonden. Na het eten reden we weer snel naar huis want de volgende morgen moest ik er weer vroeg uit.

Deze week hadden Emilio en Ik de finales voor de kwalificatie meet. Vorige week was voor mij de finale voor de 3000, waar in ik derde was geëindigd, en voor Emilio was de finale voor de 800, waar hij niet in door mocht, en snelwandelen waar hij 2de in kwam. Deze week had ik de 3000 snelwandelen, en ook de 1500 hardlopen. Ik vind de 1500 niet zo’n leuke race omdat het te lang is om te sprinten, maar te kort is om een goed ritme te houden. We mochten vandaag inslapen vergeleken met mijn oefen lessen, want daarvoor moeten we om 5:15 op staan, en vandaag mochten we om 8:30 op staan. Toen we klaar waren om te gaan, reden we naar Erica’s huis om haar op te halen, want haar ouders hadden geen tijd om haar weg te brengen. Net toen we aan kwamen, was er al de laatste omroep voor de 3000 snelwandelen, dus moest ik snel omkleden en de juiste schoenen aan doen, want ik wilde niet dat ik achter gelaten werd. Ik kwam nog maar net op tijd, maar ik had geen tijd om op te warmen. Ik kwam uit eindelijk 4de, waar ik niet al tevreden mee was, maar in ieder geval ging ik door naar de volgende ronde. Vlak na het snelwandelen, kwam al de 1500, dus moest ik snel lopen naar mijn plek om mijn snelwandel schoenen uit te doen en mijn spikes aan te trekken. Met de 1500 kwam ik ook net op tijd, ook al moesten we nog even onder de tent zitten tot dat onze race kwam. Mijn leeftijd categorie was in 2 rondes op gesplitst, en ik zat in de eerste. Met de eerste 100 meter lag ik als laatste, maar dat doe ik express omdat hier veel kinderen te snel weg lopen, en dan geen energie meer over hebben voor de rest van de race. Ik klom steeds verder op tot dat ik eerste lag. ik was zoals bij de 3000, was ik een 200 eerste, maar de laatste ronde werd ik weer in gehaald. Ik kon uit eindelijk niet naar de volgende ronde met de 1500 omdat de 2 ronde snellere kinderen had.

Deze week hadden we voor Track en Field de kwalificatie wedstrijden. Bij elk event mocht je door tot de volgende ronde als je top 6 was in de finale. Bij de meeste sprint events, tot en met de 800 meter, was er ook nog een voorronde waar je top 8 moest zijn om in de finale te komen. Ik liep deze week alleen maar de 3000, omdat de 1500 en het snelwandelen volgende week waren. We waren er al s’morgens vroeg omdat Emilio de 800 moest gaan lopen. Ik had mijn zonnebril op gedaan zodat ik nog even in mijn stoel kon gaan slapen omdat de 3000 2:30 zou zijn, en het was pas s’morgens. Ik zorgde dat ik veel water dronk zodat mijn spieren minimaal moe zouden worden tijdens de race. Emilio moest na een tijdje rennen, en hij deed het best goed. In het begin liep hij in het midden, maar toen begon hij langzaam achter te vallen tot de laatste plaats, maar toen met de eindsprint haalde hij nog de jongen voor hem in, dus dat vond ik wel knap van hem, maar hij was jammer genoeg niet gekwalificeerd. Met de 1500 meter snelwandelen deed hij het ook best goed, en kwam hij 2de van zijn leeftijd groep, en 4de van iedereen. Hij hoefde niet snel te gaan omdat er maar 5 kinderen waren, dus het maakte niet uit of hij er 3 uur over deed, want hij zou toch door gaan naar de volgende ronden, tenzij hij werd gediskwalificeerd. Daarna was het mijn beurt. Ik dacht niet dat ik het zou halen, want er waren minstens 2 kinderen sneller dan ik, en dan waren er nog anderen die mij voorheen wel eens hadden verslagen. We liepen letterlijk met 40 graden Celsius, en bijna 100% luchtvochtigheid. Ik liep redelijk vooraan de hele race, en een 200 gaf ik de 2 jongens voor mij echt een waarschuwing, want ik was eerste, maar toen begonnen de blaren aan mijn voet heel erg te branden van alle hitte die van de baan mijn schoenen in kwam. Ik was uiteindelijk 3rde geworden, maar ik was wel heel trots op mezelf dat ik 3rde was geworden uit 27 kinderen die er liepen.

Deze week begon de training van Cross Country bij Klein Oak. Blake en ik waren heel nieuwsgierig welke kinderen er zouden komen van andere scholen. Het voelde wel een beetje raar om mensen in je team te hebben waar je een jaar geleden nog tegen moest lopen. Blake en ik zagen al snel dat wij de beste conditie hadden van de andere renners van onze leeftijd. We liepen weer door Burrough’s park heen zoals normaal, alleen deze keer waren er geen horzels of andere gemene insecten die ons achterna kwamen om ons te bijten. Ik begon de eerste dag al met 8 mijl. De tweede dag liep ik 5, en toen begon mijn linker bovenbeen zeer te doen, dus voor de rest van de week liep ik maar 5 mijl per dag om een beetje rustig aan te doen. Mama had er ook een speciale zalf op gesmeerd elke avond, dus als het goed is moet ik weer gewoon kunnen lopen volgende week. Deze week was Adri ook met een business trip naar Las Vegas. Ik had wel mee gewild om een keer de beroemde casino stad te zien, maar tijdens een business trip, zij Adri, krijg je helemaal geen vakantie! Dat is wel een beetje jammer. De hele week door, moesten we ook onze kamers opruimen en speelgoed en spullen die we van de zomer niet meer wilde gebruiken, in dozen doen en in pakken voor de verhuizing. Ik heb al een doos helemaal vol met boeken ingepakt, en nu ben ik bezig met een medium doos met allemaal verschillende dingen die ik van de zomer niet gebruik. Emilio heeft al een grote doos helemaal vol met bordspelletjes en dergelijke vol gemaakt, dus het gaat al goed. Ik heb o deze week een Zelda collectie spel voor de GameCube gekocht. Sinds kort ben ik een fan van de Zelda spellen. Op de collectie staan 4 spellen: het allereerste 8-bit Zelda spel voor de nes, het 2de spell, en dan de Ocrina of Time, en Majora’s mask.

Vorige week hadden we eindelijk vrij van school gekregen. We kregen vorige week maandag onze prijzen. Ik kreeg er weer een van wetenschap, en dat is de derde. Elk jaar heb ik er een gekregen. Ik dacht ook dat ik de prijs zou krijgen waarvoor je elke dag van het jaar op school moet zijn, maar voor een of andere reden kreeg ik die niet, ook al was ik elke dag op school geweest. Het komt misschien van veel naar de orthodontist te gaan, of misschien dat we een dag eerder weg moesten om naar een track meet te gaan. Op de laatste dag deden we bijna niets. Het eerste uur keken we Mythbusters, en dat was wel leuk. Ze probeerde met iets op water te lopen, maar dat lukte niet. Toen probeerde te zien of het mogelijk was om een Ninja zwaard te stoppen met je blote handen, maar dat lukte ook niet. Het 2de uur mochten we naar beneden om een kaneel rol te eten, en wat te drinken. We keken het 3rde uur nog een foto video van momenten tijdens het jaar. Het 4de uur gingen we weer terug, en had ik mijn laatste uur Frans van het jaar. We leerden niets nieuws, maar we hadden wel plezier om met elkaar te praten en elkaars jaar boeken te signeren. Daarna gingen we naar lunch, en toen naar het feestje in de gym. Ik had niet zo veel plezier omdat ik niet zo veel van dansen hield. Het was niet erg, want er was drinken en eten, dus je hoorde mij niet klagen. Een liedje was Thriller van Michael Jackson, en toen begon een groep van 20 mensen alle passen er op te doen. Er kwam echt een kring om hun heen van mensen die camera’s hadden. Na het feestje nam iedereen afscheid, en waren we klaar om naar huis, en uit eindelijk naar Klein Oak te gaan!

Deze week hadden we weer een Track meet. Het was een grote meet, dus als ze op zaterdag waren begonnen, dan zouden ze niet genoeg tijd hebben. De meet begon deze keer dus op vrijdag avond. De 3000 was de eerste event, en die begon om 5 uur. Mijn school is pas om 4 uur uit, en het duurt een uur om daar naartoe te rijden, dus mocht ik mijn laatste klas uur overslaan. We reden van af mijn school naar Emilio’s school om hem op te halen, en reden toen naar de meet. We kwamen aan bij de meet, maar het was bloed heet. Het was zo heet dat de mussen niet eens tijd hadden om van het dak af te vallen; ze verbranden gewoon levend! Er kwam tussen door ook steeds een sterke benauwde wind, wat het alleen nog maar erger maakte. Er waren niet zo veel mensen voor de 3000. Van mijn leeftijd categorie, waren er maar 4 kinderen, dus dat betekende dat ik in ieder geval een prijsje zou krijgen. Het was echt de moeilijkste 3000 die ik ooit gerend had. Omdat het zo heet en benauwd was, werd ik heel snel moe, en omdat er een stevige wind stond, kon ik niet zo snel lopen. Ik was wel 2de gefinisht, dus kreeg ik een zilveren medaille. Ik vind die toch mooier dan goud! Later die dag, moest ik ook nog een 3000 snel wandelen. Dat was echt heel vermoeiend. De meneer bij de finish lijn hield een vijf op, dus ik dacht dat ik nog 2 rondes over had, maar ik had eigenlijk nog 5 rondes over. Na 20 minuten was ik eindelijk klaar. De volgende dag liep ik ook nog de 1500. Het was niet meer zo heet als de dag ervoor, maar het was nog steeds niet fijn weer om in te lopen. Ik had wel mijn tijd met 5 seconden verbeterd, en ook nog in condities die tegen liggen, dus daar voelde ik wel goed over, ook al kreeg ik geen lintje of medaille.

Deze week hadden we een thuis track meet. De track meet was op de Rice Universiteit, dus hadden we genoeg ruimte om allen mensen plaatsen te geven. Het was ook niet zo ver weg, maar 45 minuten ongeveer. De baan waar we op gingen lopen was een mooie kleur blauw, en had metalen banden aan de buiten kant. Ze waren voor het meeste om te laten zien waar de baan begon, en eindigde, maar ze waren ook handig omdat sommige kinderen er over struikelden als ze de scherp de bocht in gingen. Ik moest als eerste de 3000 lopen, en ik had de nieuwe spikes van papa al aan gedaan. We deden wat oefeningen, en waren klaar om te lopen. Adri had aan mij beloofd dat als ik als eerste uit de bocht zou komen, dat ik dan 20 dollar zou krijgen. Ik had hard mijn best gedaan, maar ik kwam als 4de de bocht uit. Ik probeerde toen voor het meeste bij de 3 jongens voor mij te blijven, maar ze waren een beetje te snel voor mij dus zo rond ronde 3 was er 10 meter tussen ons. Van de 3 jongens voor mij viel er een af, en die was ik ook zo gepasseerd, dus was ik derde. Ik hoorde mensen in de tribunes de naam Matt zeggen, en dat is een jongen die ook van ons team was. Ik wist toen dat hij vlak achter mij zat, en net op de laatste 100 meter was hij mij voorbij gesprint. Ik was dus 4de, en kreeg ik een geel lintje. Volgens Matt, is een tijd onder 11 minuten een Junior Olympische Spelen tijd, en mijn tijd was 11:03, dus als ik daar een paar seconden af kan snijden, dan kan ik naar Wichita, in Kansas, om daar mee te doen, en dat zou heel wat zijn voor mijn eerste jaar. De 1500 ging ook goed. ik was 10 seconden sneller dan mijn vorige beste. Ik had nog sneller kunnen gaan, alleen ik had heel erg hoofdpijn, dus kon ik me niet goed concentreren.

Deze week hadden we weer een track meet, maar deze was veel leuker dan de vorige. Op zaterdag hoefde ik geen vrijwilligers werk te doen, dus konden we de hele dag bij de meet blijven. S’morgens was het een beetje fris, maar het was perfect weer om een 3000 meter race te rennen. Toen we aan kwamen, hadden we onze groen en wit gestreepte tent opgezet in de tribunes. Ik liep daarna daar de baan om 2 rondjes te rennen om op te warmen. Toen ik warm was, liep ik naar de start van de 3000. De race ging best snel voorbij, ook al was het 7.5 rondjes van 400 meter. Na de race werden we opgesteld, en was ik nummer 4. Ik kreeg een geel lintje, en ik liep weer terug naar de tribunes om te rusten voordat mijn 2de event, de 1500, zou komen. De 1500 is een van de laatste events van de dag, en ik was me erg aan het vervelen, toen ik me bedacht dat ik de 1500 meter snelwandelen wel eens zou willen proberen. Ik vroeg het aan de coach, en die zei dat het mocht. Ik kreeg daarna even kort les van een ervaren snelwandelaar, en ik was klaar om te wandelen. Wed deden wat hele gekke oefeningen om op te warmen. We liepen daarna naar de start. Omdat snelwandelen zo raar is, is er niet veel competitie. Er was maar een jongen van mijn leeftijd, en dat betekende dat ik of eerste of tweede zou zijn. Het was een hele rare start, omdat we niet snel konden weg rennen, dus leek het een beetje op een file. In het begin ging ik langzaam omdat ik niet precies wist waar ik tegen op moest gaan, maar daarna ging ik steeds sneller, en omdat ik lange benen heb, is het makkelijker voor mij om snel te gaan dan de meeste andere kinderen. Na 10 minuten en 38 seconden kwam ik de finish over, en was ik eerste van mijn leeftijd. Ik kreeg een gouden medaille. Emilio wandelde 40 seconden later de finish over, en kwam 2de van zijn leeftijd. Voor de eerste keer proberen deed ik het best goed, en ik ben van plan snelwandelen voor de rest van track te doen.

Deze week waren er mensen langs gekomen om onze muren te verven. We moesten heel voorzichtig zijn om niks aan te raken, want dat zou niet goed voor de verf geweest zijn. De voordeur werd ook geverfd omdat er allemaal hand afdrukken op zaten, en dat was niet mooi. Om de verf te laten drogen, moesten we de voordeur de hele dag open laten staan, tot de nacht. Er vlogen natuurlijk allemaal muggen naar binnen, en Emilio en ik hadden plezier om die te vinden en te vangen. Op een morgen, vloog er een mug rond de eet kamer, en dat begon erg vervelend te worden. Ik had een plastic bekertje gepakt, en met veel geluk had ik de mug er mee gevangen. Ik wilde hem eerst dood maken, zodat we er geen last meer van hadden, maar dat was een beetje moeilijk geweest onder die plastic beker, dus had ik hem buiten los gelaten. Op school moeten we nu zelf een experiment maken en uitvoeren, dus mijn klasgenoot Hannah en Ik doen een experiment met muziek om uit te vinden of de soort muziek een effect heeft op hoeveel keer per minuut je hart klopt. Tot nu toe hebben we goede resultaten, want toen we naar Rock muziek luisterde, dan was de hartslag sneller, dan wanneer we naar Country muziek luisterden. We moeten de hypothese, en de andere informatie op een poster bord zetten, en dan mogen we ons experiment aan de klas presenteren. Dit weekend hadden we ook weer een Track meet. Emilio kon deze keer niet mee lopen, omdat ze geen 400 of 800 meter op zijn leeftijd hadden, en de 1500 meter was te laat. De 3000 meter was echt een bende. Eerst probeerde ze alle leeftijden samen te laten lopen, en toen vielen er mensen, en toen was de race nog niet goed met de tijden. Ik kreeg 12 minuten, terwijl ik op 10:40 zat toen ik nog 200 meter over had, en het duurt echt geen minuut en 20 seconden om een 200 te lopen. Ik was uiteindelijk 6de, maar sommige kinderen waren een rondje te vroeg gestopt, dus was het echt geen eerlijke race, maar het was maar een oefen meet, dus heb ik het maar laten gaan.

Flyers track meet

Deze week hadden we weer TAKS tests. Deze week hadden we de wetenschap TAKS, en de Amerikaanse geschiedenis TAKS. De wetenschap TAKS duurde voor mij niet lang omdat ik daar goed in ben, maar ik had wel een paar keer over mijn antwoorden gecheckt omdat ik heel graag een 100 wilde halen. Ik had al 2 jaar een 100 op de wiskunde TAKS, dus dit was een goede volgende stap. De volgende dag hadden we de geschiedenis TAKS. Die duurde echter wat langer voor mij omdat ik daar nog niet zo goed in ben. Ik ben al lang blij als ik daar een A op kan scoren. Dit weekend hadden we weer voor de Flyers een track meet. Ik kon deze keer echt goed mee rennen omdat ik mijn uniform had gekregen. Emilio heeft besloten dat hij ook mee wil doen met de Flyers. Ik ren de 3000 meter, en de 1500 meter, terwijl Emilio nu de 400 meter en de 800 meter loopt. Deze meet liep ik alleen maar de 3000, omdat ik nog vrijwilligers werk moest doen later in de dag, en de 3000 is het eerste event. We liepen met alle leeftijd categorieën te gelijk, dus er waren veel mensen aan het lopen. Ik begon als een van de laatste, maar ik werkte mezelf steeds verder de ladder op. Ik had mijn positie gekozen, en toen hadden we nog 2 ronden over. Ik kon nog net een erbij vangen voor de volgende ronden. De rest was te ver voor mij dus probeerde ik gewoon zo snel mogelijk te blijven rennen, maar 200 meter voor de finish kwam er een jongen langs mij. Ik begon te versnellen, maar ik dacht hem niet meer te kunnen vangen, maar toen ik zag hoe veel langzamer hij ging, gaf ik alles wat ik in me had en was ik hem weer voorbij gesprint. Ik was 2de van mijn leeftijd categorie, en kreeg ik een zilveren medaille. Emilio kon alleen maar de 400 rennen, maar die was 6de van zijn heat. Hij kreeg geen lintje of medaille, maar voor de eerste keer had hij goed zijn best gedaan.

Vergeten the plaatsen

Na de meet van de Flyers vorige week, had ik ook nog een feestje bij Erica’s huis. Bijna iedereen van Cross Country was er, en er waren ook nog wat andere mensen bij. We waren bijna de hele tijd in het zwembad, en dat kon omdat het lekker warm was. Ik was een keer in het warme water gestapt van het bubbel bad, en toen was de rest van het zwembad koud. Er lag wel een opblaas boot in het zwembad, en die had ik halverwege opgevuld met water uit het bubbel bad. Toen was het lekker warm en kon ik in de boot rond varen. Er stond ook een waterval aan het zwembad, en die stond aan, dus was ik daar onder door gegaan, en dat water was koud. Die rest van de week, hadden we maar 4 school dagen in plaats van 5, omdat het op vrijdag goede vrijdag was. Dat vond ik wel jammer want ik vind het juist leuk om naar school te gaan. Ik vertelde dat aan een paar kinderen in mijn klas, en die dachten dat ik gek was. Ik moet ook voor de NJHS op mijn school vrijwilligers werk doen. Ik had dat deze zaterdag bij de NAM gedaan. Daar doneren mensen kleren en andere spullen. Ik moest een grote berg linnen uitzoeken en ophangen op een kleren rek met wielen er onder. Ik had bijna 7 uur gewerkt de hele dag, en ik had samen met iemand anders 8 ½ rekken gevuld met linnen. Ik mocht tussen door ook mijn meegebrachte lunch eten, in de kleine keuken die er was. Op zondag, hadden we ook nog chocolade eieren gezocht, dat was wel leuk. Ik vond een ei op een schilderij (dat rijmt), op een boek, en in een fles opener op de koelkast. Er waren allerlei gekken plekken waar ze waren verstopt. Ik mocht als eerste zoeken, en toen Emilio. Het laatste ei was achter de Steven King boeken verstopt.

De eerste week van Flyers

Deze week had ik voor het eerst trainen bij de Flyers. Op maandag gingen we een half uur na dat ik van school kwam weg. Ik had alvast wat pasta gegeten, omdat we over een uur of 2 pas terug zouden komen. We kwamen aan bij de school waar de training was, maar we konden daar niemand vinden van de Flyers, omdat er een Track meet was van een ander school district. Toevallig zagen we een mevrouw die foldertjes aan het uitgeven was van de Flyers. Die hadden we gevraagd waar het was, en toen ging het voor de rest allemaal goed. Op woensdag was de 2de oefen sessie. Deze keer waren we bij de YMCA, waar ze paden rond een meer hadden met bruggen er over, en nog meer natuur paden. Dit vond ik de leukste oefen sessie omdat we niet alleen op een veld liepen. Op donderdag, waren we bij Klein Memoriaal Stadion, waar ik ook om mijn verjaardag had gelopen. Daar moesten we 40 minuten lang, bijna zo snel als we zouden doen tijdens een race. Het was erg moeilijk, en het was ook de eerste goede uitdaging die ik in een lange tijd had gehad. Op zaterdag had ik de eerste Track meet van mijn Flyers seizoen. Ik moest de 3000, en de 1500 meter lopen. Ik moest om 6 uur ’s morgens op staan om op tijd bij de meet te komen, omdat hij helemaal aan de andere kant van Houston was. Om daar te komen, moesten we een uur in de auto zitten. Dan weet je pas echt hoe groot Houston is. De 3000 was een van de eerste events, en uit alle renners was ik 7de, dus ik kreeg net niet een lintje. De rest van de dag moesten we wachten op de 1500, omdat die race; net zoals de 1600 op school, bijna de laatste race is. Het was al bijna 4 uur toen de race begon. Ik werd daar ook 7de, dus ook weer net geen lintje, want je krijgt voor plaatsen 1-6 een lintje.

De nieuwe fiets, en meer

Vorig weekend hadden we mijn fiets in elkaar gezet. De fiets was niet moeilijk om in elkaar te zetten, en na 30 minuten kon ik er al mee fietsen. Ik kon nog maar net met mijn voeten bij de grond komen want de wielen waren erg groot. De banden zijn ook vrij dun, en daarom is de fiets dus zo licht dat hij makkelijk van de grond afgetild kan worden. Ik vind het heel fijn hoe je maar een knopje hoeft in te drukken om van een versnelling naar de andere te gaan. Er zitten 21 verschillende versnelling opties op, dus voor elk terrein en elke wind snelheid zit er wel iets bij. De remmen reageren ook heel goed, en zijn ook heel sterk. Als ik snel ga, en ik rem met de achterwielremmen, en de voorwielremmen, dan stop ik meteen. Mijn Track seizoen op school is nu over, maar Ik ga nu met de Flyers track club lopen. Er was op donderdag een meeting op een school, dus reden we daar naartoe. Toen we daar kwamen, konden we de meeting niet vinden. We hadden de coaches gebeld, maar die kwamen allemaal uit op een antwoord apparaat, dus belde we de moeder van Erica, om te vragen waar het was (Erica doet ook mee met Flyers). Ze vertelde ons dat ze een foldertje had gekregen waar in stond dat de meeting in een ziekenhuis was. We stapten de auto in, en reden naar het ziekenhuis toe (een beetje een ironische plek voor een sport club =) ) en zagen daar dat de meeting toch op de school was waar we net vandaan waren gekomen. We reden helemaal terug naar de school, en eindelijk hadden we het gevonden. Ik ben van plan met deze track club wat meer events te lopen dan alleen maar de 2400. Hier kan je kiezen, dus heb ik de 800 meter, 1500 meter, 3000 meter, de versprong, de hink-stap-sprong, en de 4x800 meter estafette. Ik weet niet of ik die allemaal mag lopen, maar ik zie het wel.

Mijn Verjaardag

Deze week was het op 31 maart mijn verjaardag. Ik had me er de hele week al op verheugd, maar donderdag kwam veel sneller dan dat ik gedacht had. Die morgen was ik al vroeg op gestaan omdat ik moest oefenen voor het hardlopen. Ik was nog iets vroeger dan normaal opgestaan omdat ik nog tijd wilde hebben om cadeautjes uit te pakken. Ik zag de fiets al meteen staan, want die was een beetje moeilijk om in te pakken. Ik had deze fiets uitgezocht omdat hij er heel mooi uit zag, en omdat hij heel fijn in de winkel reed. Ik had een beetje van mijn eigen zakgeld bij gedragen om hem te betalen. We hebben hem nog niet in elkaar gezet, maar dat komt dit weekend vast wel. Ik had van Emilio een boek gekregen met allemaal vogels er in. Als je het nummer van de vogel in drukte op het kleine schermpje, dan hoorde je het geluid van de vogel. In het hele boek waren er 200 vogels, dus dat is veel waar ik naar kan luisteren, en waar ik over kan lezen. Ik had van Tante Manuela 2 magazines gekregen over het voetballen van Donald Duck. Dat is ook wel leuk om een keer in de zo veel tijd iets Nederlands te lezen. Van Opa en Oma had ik 10 stroop wafels en een film van de brief voor de koning. Jammer genoeg had ik die film al, maar de stroopwafels waren wel fijn om te hebben want die heb ik misschien al een jaar niet meer gegeten. Van oma, en de Kasbergen’s had ik nog wat geld gekregen. Ik zal nog even kijken wat ik daarmee ga doen. Ik had die dag een atoom bom op mijn Facebook pagina aan mensen die mij een fijne verjaardag wensten. Ik had die dag ook een Track meet, waar ik 4de was geworden. Dit was een van de fijnste verjaardagen die ik tot nu toe heb gehad.

Deze week waren Emilio en Ik weer terug naar school gegaan. Het was wel fijn om vrienden weer te zien. We hadden ook deze week weer een track meet. Deze keer was hij bij Klein Collins, de hoge school waar Emilio en ik een paar jaar geleden ook zwommen. We gingen zoals bij elke meet weer met zijn allen op de bus. Toen we daar aan kwamen, gingen we allemaal onder de tribunes zitten omdat het best heet was buiten. Er waren kleine kamertjes onder de tribunes waar we in konden klimmen. Daar hadden we onze spullen gezet. Het was net een soort hotel. Ik zat samen met een van mijn vrienden in een “hotel kamer” met 2 kamers. We konden vanaf de kamers de hele baan zien waar wat jongens aan het oefenen waren, en aan het op warmen waren voor hun events. Toen het tijd was, klommen we met onze spullen naar boven zodat we makelijker bij onze spullen konden komen toen we klaar waren. We gingen deze keer tegen Doerre en Schindewolf lopen. Ik had de hele dag al spierpijn van het sprinten van de dag daarvoor. Ik had geprobeerd elk uur een glas water te drinken, en tussen de klassen door had ik dat ook nog gedaan, maar mijn benen deden nog steeds zeer. Het opwarmen ging dus een beetje lastig. We gingen toen het zo ver was, op de baan staan om te beginnen. Het geweer ging af, en we waren zo weg. Ik stond bijna in het midden bij de start, dus was er een grote groep mensen voor mijn. Ik nam een sprint en ging zo om ze heen. Ik was ongeveer 6de. Ik probeerde de hele race bij Ren te blijven, maar op de 2 laatste ronde lukte dat niet meer. Op het einde hoorde ik Erica steeds dichterbij komen, want de jongens en meisjes liepen samen. Ik zag haar mij bijna voorbij gaan uit mijn ooghoek, dus ging ik zo snel als ik kon over de finish. Ik liet Erica zo in het stof, want zij heeft niet zo’n goede eindsprint als ik. Ik was uiteindelijk 7de.

Track meet #3

Deze week hadden we onze 3de Track meet. We waren deze week bij Klein Forest, een andere hoge school in ons district. Deze school is een van de oudere in het district, dus was de baan voor het hardlopen ook niet echt in goede kwaliteit. Er waren plekken waar de baan van af gesleten was, dus kon je het beton er onder zien. We waren al aan het opwarmen toen de meisjes er aan kwamen. Omdat wij aan het begin van het 7de uur al weg waren gegaan, waren wij er al een tijd. De andere scholen kwamen ook al aan. Deze keer waren er maar 2 andere scholen. Ik moest al weer de 2400 lopen. Met deze meet liepen de jongens en de meisjes samen, dus konden Erica en Ik elkaar goed aandrijven, omdat we ongeveer even snel zijn. Gelukkig was er deze keer geen valse start, of mensen die omvielen, dus hadden we een goede start. Ik bleef volgens mijn strategie weer achteraan, en na de eerste 200 meter toen de rest begon af te remmen, begon ik te versnellen. Ik ving zo een boel mensen, maar Erica, Ren, en Blake die lagen nog voor mij. Na een tijd kwam ik Erica voorbij, en begon ik aan Ren op te trekken. De afstand was nog te groot om er goed gebruik van te maken, maar ik probeerde mijn best. Op de laatste ronde hoorde ik Erica weer dichterbij komen, dus ging ik sneller, en ik was haar voor bij de finish. Na de race vroeg Coach Gresham of ik ook nog de 1600 wilde doen, omdat Dan niet mee zou doen. Ik wilde dat graag doen, dus ik begon aan mijn huiswerk te werken, want ik had nog 2 uur tot dat die race zou beginnen. Tussendoor aten Adri en ik ook nog Braadworst op een broodje, om onze energie op pijl te houden. Toen de 1600 eindelijk begon, was ik verast om hoe veel sneller het tempo was vergeleken met de 2400. Ren, Blake, en Erica liepen ook mee in die race. Zoals met de 2400, begon ik mensen te vangen vanaf achter. Ik haalde deze keer ook weer Erica in, maar 1 ½ ronde verder, haalde ze me weer in, en ook net voor de finish. Ik probeerde haar nog in te halen, maar dat lukt niet meer. Na zo veel rennen was ik zo moe, dat ik niet eens veel honger meer had, dus ging ik bijna rechtstreeks naar bed.

Track Meets 1 & 2

Ik was vorige week wel geschreven, maar ik had hem nog niet geplaatst, dus heb ik nu het verhaal van deze week, en vorige week in een.
Deze week had ik heel hard getraind, en hadden we ook de eerste track meet van het seizoen. Blake mocht niet mee doen, dus had ik wat meer kans om te winnen. Die hele dag door dronk ik veel water bij de waterfonteintjes tussen de uren in. ’s Morgens hadden we nog wel training, maar dat was alleen zodat we konden voelen hoe snel we zouden moeten lopen tijdens de race. Het is nu fijn dat ik het laatste uur atletiek heb, dus konden we 20 minuten eerder weg dan dat school uit was. We moesten lopen tegen Hildebrandt, en Kleb. Zodra we van de bus af kwamen, liepen we de tribunes in om te wachten op onze events. Ik had de 2400, en die was als eerste, dus ik moest al meteen mijn spikes aan doen, en op warmen. Ik moest voorzichtig doen niet de spikes te krassen, want daar wordt je alleen maar langzamer van. We deden een paar warm-ups, zoals sprinten, en een rondje rond de baan lopen. Toen we er klaar voor waren, liepen we naar de start lijn toe. Wij waren de 3de 2400 race, dus moesten we eerst even wachten tot dat de 7de klas lopers gelopen hadden. Er was niet veel competitie. Er was maar een jongen van Hildebrandt, en een van Kleb, en de andere 7 (inclusief Ren en Ik) waren van Krimmel. Ik begon de race helemaal achter aan. Ren was al voor aan. Ik had helemaal niet gesprint omdat ik mijn energie wilde behouden. Het was wel gelukt, want al gouw begonnen de meeste wat af te remmen, en schoot ik ze allemaal voorbij. Het was toen nog maar een gevecht tussen de jongen van Hildebrandt, Ren, en Ik. We hadden ieder onze beurt om 1ste te zijn. Op de laatste 100 meter van de 3de ronde, was ik eerste, maar ik viel al weer gauw achter Ren. Op het begin van de 5de ronde, waren we de jongen van Hildebrandt kwijt. Op de laatste ronde begon Ren te versnellen, en kon ik hem niet bij houden. Ik liep gewoon zo snel als ik kon, en op de laatste 100 meter ging maakte ik een kleine sprint. Ik was 2de!
De week hierna, of deze week, hadden we nog een meet. Deze was heel special omdat alleen maar de top 3 van elk event er heen mochten gaan. Het was op een zaterdag, dus moest ik mijn wekker laten staan. Ik werd om 6 uur wakker, dus ik ging nog even lezen tot dat ik moest beginnen met aankleden. Het was toevallig ook Garage sale dag voor onze wijk. Ik trok mijn ren kleren aan, en nam voor de zekerheid een vest mee. Mama bracht mij naar de school waar we moesten lopen. Ik stapte uit, en mama reed weg. We hadden afgesproken om elkaar daar weer terug te vinden om half 11. Het was buiten het stadion niet echt koud, maar zodra ik binnen het stadion was, was het heel koud, en waaide het ook, omdat het een buiten stadion was. We liepen eerst naar coach toe om onze nummers te krijgen, toen moesten we onze vesten uit doen om ze op te doen. Het was echt heel koud, en de wind maakte het alleen nog maar erger. Het waaide zelfs zo hard, dat een witte zonschaduw tent omver vloog, en over het veld begon te rollen. Er waren een paar mensen die nog net uit de baan van de rollende bal staal konden ontsnappen. Gelukkig was er niemand gewond! We keken naar de andere 2400 racen, terwijl we onze spikes aan trokken. Toen we helemaal klaar waren, trokken we onze vesten weer uit, en deden we wat warm-ups op het veld terwijl we Erica de 2400 zagen lopen. Ze was zoals altijd weer eerste, dus hadden we weer wat punten verdiend. We gingen op de lijn staan, en de meneer schoot her geweer. Binnen seconden, viel een van de jongens, en rolde over de baan. Het geweer ging weer af, en we moesten toen weer opnieuw beginnen. Ik was laatste voor de eerste 200 meter, en toen begon ik weer mensen te vangen. Voor de rest van de race, liepen Ren en ik samen, en vingen steeds meer mensen. Blake was niet eens zo ver voor ons. We kwamen over de finish, en Blake kreeg 7, Ren 8, en ik 9. het was best goed, omdat het de 27 snelste lopers van het school district waren.

track

Deze week was de eerste week voor het oefenen van track. We moesten gauw beginnen, want over 2 weken zouden we al de eerste meet hebben. Ik moest de eerste dag om 5:45 op staan, toen ontbijt eten, en dan moesten we er om 7 uur zijn. We werden eerst op gedeeld in onze groepen, en zonder twijfel zat ik in de 1600 en de 2400. Wij hadden ook het meeste geluk van iedereen, want we mochten elke dag komen, in plaats van de jongens in andere evenementen, die maar 2 dagen in de week mochten komen. Het was dus elke morgen weer om 5:45 op staan. Ik had daar niet zo’n moeite mee, maar Adri en Mama vonden het volgens mij iets minder. Een dag liepen we 200 meter sprints, en tekende ik steeds in het zand hoe veel we nog over hadden, omdat ik in groep 1, de snelste groep zit. Ik gebruikte ook mijn hoorloge om wat van de minder snelle mensen hun tijd te nemen. Op een andere dag liepen we rond de retentie vijver bij onze school. De heling van de top naar de bodem is vrij stijl, en daar moesten we bij elke water pijp 3 keer naar beneden lopen, en terug naar boven sprinten. We moesten dat 2 keer doen, en de vijver was heel groot, dus was dat heel vermoeiend, maar ik werd echt boos toen ik kinderen van de 7de klas maar 1 keer een sprint zag doen en dan weer verder gaan. op vrijdag moesten we eerst gaan zitten, en kregen we een voor een onze ren kleren voor de meets. Ik kreeg ook mijn kleren, en mooie nieuwe groene spikes, om mee te lopen. Ze zaten nog in de verpakking, en de spikes zelf moesten er nog in gedraaid worden. De coach kon maar een paar mensen mee nemen voor elk event, en de jongens die mee gingen kregen een vest, en ik kreeg ook een vest.

KAC

Deze week hadden we bijna op nieuw een sneeuw dag. Het was rond de -6 graden, en er hingen weer ijspegels aan de stop borden. Het enige wat ons terug hield van de sneeuw dag, is dat er geen regen was voorspeld, dus konden we gewoon naar school. Al het water in de sloten en kleine vijvers was bevroren, dus met wat goude routes en een beetje geluk had ik naar school kunnen schaatsen. We moesten deze week ook wat testjes doen in atletiek om te vinden welke race en competitie we het goed zouden doen. Ik richt me zoals altijd op de 1600 meter (1 mijl), de 2400 meter (1.5 mijl) de hink-stap-sprong, en het ver springen. Het was alleen niet zo fijn om het die week te doen omdat het een beetje te koud was om buiten in een t-shirt en een korte broek te rennen, want dat zijn onze atletiek uniformen. Op Vrijdag was de KAC competitie. We mochten aan het begin van het 5de uur al weg. De cheerleaders moedigde ons aan voordat we de bus in stapten. We reden van Krimmel naar Wunderlich, een andere midelbare school in het district. We kwamen daar aan en liepen meteen de lunch hall in. Ze hadden tafels voor elke school, dus we gingen we aan onze tafel zitten. De stoelen waren allemaal verschillende kleuren. Ik deed voor een paar uur heel hard mijn best om zo veel mogelijk informatie in mijn hoofd te pompen, zodat ik klaar zou zijn voor welke vraag dan ook. Toen er nog maar een uur tegaan was, was de baterij leeg van mijn computer, dus kon ik die niet meer gebruiken om dingen op te zoeken. Toen kwam de tijd om de test te nemen. We liepen met zijn allen naar een lokaal, en namen daar de test. Ik dacht eerst dat het een soort grap was, want de vragen waren allemaal vragen die ik al een keer eerder had gehad op testen op school. Na 20 minuten was ik klaar, en ging ik nog een keer over mijn antwoorden om te checken of ik alles goed had ingevuld. Toen was de tijd om, en liepen we weer terug naar de lunch hall. Toen iedereen van alle vakken klaar waren, gingen we naar de gym voor de prijs uitrijking. De 2 jaar hier voor, had ik niks gewonnen, dus had ik niet veel hoop. Maar toen ze mijn naam roepten voor de 3rde prijs, was ik uiterst verast, maar wel heel blij. Ik kreeg een trophee, en ze namen foto’s van iedereen van onze school die iets had gewonnen. Toen we thuis kwamen, kroop ik snel in bed, want het was al erg laat