Deze week moesten de drie oudste klassen op school de TAKS (een soort cito). Ik zit in de jongste klas, dus hoefde ik die test niet te nemen, maar we moesten wel bijna de hele eerste helft van elke dag in de zelfde kamer zitten om onderwerpen van dit jaar te herhalen voor onze grote test die we over 2 weken moeten doen. Ik zat met ongeveer 15 andere leerlingen die een jaar vooruit lopen in rekenen, in een klas lokaal. We moesten verschillende oefeningen doen, maar omdat we die vaak al snel af hadden, vond de juffrouw het niet erg als we iets leuks gingen doen. Een jongen had een grote doos met UNO kaarten meegenomen, dus dat speelde we de rest van elke dag. We probeerden ook een beetje onze eigen regels te verzinnen om het spel leuker te maken. Op de derde dag begonnen we ons daar ook mee te vervelen, maar gelukkig had de school iets leuks voor alle 9^de klas leerlingen gepland. We gingen eerst naar de grote gymzaal om te luisteren naar wat een honkbal speler had te vertellen. Hij vertelde ons dat we geen drugs moesten doen, en niet moesten opgeven in school, en dat we blij moesten zijn om op school te kunnen leren, omdat ze in veel landen niet eens genoeg geld hebben om iedereen naar school te laten gaan.  Daarna, gingen we naar het theater in de school om naar politie agenten te luisteren. Ze gaven ons een presentatie over het internet, en dat je nooit iemand op het internet moet vertrouwen als je ze niet persoonlijk kent. Als laatste moesten we weer terug naar de gymzaal om een volleybal spel te kijken tussen alle leerkrachten van de 9^de klas. Omdat ik in IB zat, was er maar een Juffrouw die ik als lerares had. Er waren twee teams, een groen team, en een blauw team. De twee teams gingen steeds nek aan nek, maar elke keer net voor het eind van een ronde, scoorde blauw weer een punt, dus had blauw uiteindelijk gewonnen.

Deze week gingen we weer naar een Track Meet. We moesten al om 5 uur op staan, omdat Emilio al als eerste de 1500 snelwandelen moest doen.  Er waren veel anderen snelwandelaars, dus had Emilio veel competitie, maar hij was vorig jaar nationale kampioen voor zijn leeftijd, dus dacht ik niet dat hij er veel moeite mee zou hebben.  Emilio was die morgen heel moe, omdat hij niet gewend is om zo vroeg op te staan, maar omdat ik altijd om half zes opsta, was ik niet moe. Het was redelijk fris voor de tijd van het jaar. Het waaide ook hard, en er stonden bij het stadion overal water. Er was een geul met water er in waar mensen wat stenen in hadden gelegd zodat ze naar de track konden komen. Emilio moest al snel opwarmen voor het snelwandelen, maar ik kon nog even wachten tot dat ze de 3000 riepen. Ik was aan het opwarmen toen Emilio moest beginnen. Hij lag al snel voor met zijn rivaal, van een ander team.  Ze gingen bijna de hele tijd nek aan nek, maar bij het eind was Emilio net een paar milliseconden sneller. Hij kreeg dus weer voor de zoveelste keer een gouden medaille. De medailles waren heel mooi, dus dat gaf me extra wilskracht om in te top 3 te eindigen. Ik had het gevoel dat ik een beetje te snel was begonnen, maar mijn kracht is dat ik lang op de zelfde snelheid kan lopen, dus ik had verwacht dat de twee jongens voor mij wel langzamer zouden gaan lopen, maar dat gebeurde niet. Een van de twee begon langzamer te lopen, en ik probeerde wel 5 keer om hem heen te lopen, maar elke keer ging hij weer net iets sneller, en moest ik weer achter hem blijven. De laatste ronden begon hij te versnellen, en bleef ik vlak achter hem, maar er kwam een sterke windvlaag aan, die me helemaal uit mijn ritme bracht. Ik was uit eindelijk 3^de, maar 2^de van mijn leeftijds groep. Ik had al een snellere tijd nu, dan aan het eind van het seizoen vorig jaar. Na de race, gingen we allemaal naar de Ikea, om een bed op te halen, en om te ontbijten.

De laatste track meet

Deze week was het de laatste week van mijn eerste jaar track en field op Klein Oak, want we hadden op woensdag onze laatste meet. Ik had voor de eerste keer van het seizoen mijn spikes meegenomen, omdat het een speciale meet was. Er mochten maar drie mensen mee per event, dus mochten Ren, Christian, en Ik de 2 mijl lopen. Voor de rest waren er meer dan 2 jongens sneller dan ik in de mijl, omdat ik beter op langere afstanden ben. De meet was op woensdag, dus hoefde we die dag niet naar school. De 2 mijl begon om 10:30 ’s morgens, en was het eerste hardloop event. Er waren maar 10 jongens in totaal maar er waren wel wat snelle bij. Ik begon achter aan maar ik kwam al snel bij Ren en Christian. We liepen voor een tijdje als een groepje, maar toen begon Christian af te vallen. Ik bleef nog steeds bij Ren lopen, maar hij begon wel weg te trekken. Mijn eerste mijl liep ik in 5 minuten en 30 seconden. Ik begon de laatste paar rondes weer terug bij Ren te komen, maar op de laatste ronden begon hij te versnellen en kon ik hem niet meer bij houden, maar ik was wel dichtbij hem, en toen hij achter zich keek na de race was hij verrast dat ik zo snel achter hem over de finish kwam. Ik was als 4^de over de finish gekomen, en had zelfs Christian verslagen. Ik ben normaal ver achter hun, dus dat vond ik wel knap van mij. Voor de rest van de dag bleef ik wachten en kijken tot dat de 800 en de 1600 meter kwamen. Sam liep de 800 meter, omdat er voor de mijl en 2 mijl geen plaatsen meer over waren. Voor de mijl zouden Blake, Ren, en Christian lopen. Ren, Christian, en Blake liepen met zijn drieën samen, maar de laatste ronden begonnen ze te splitsen, en kwam eerst Ren, toen Christian, en toen Blake. Aan het einde van de dag hadden we de meet niet gewonnen, maar we hadden wel plezier gehad, en ik had ook voor de 2 mijl mijn record verbroken. Ik liep de 2 mijl in 11 minuten, en 30 seconden.

Mijn verjaardag, en het Japanse restaurant

Deze week was het op zaterdag mijn verjaardag. Ik moest om 7 uur ’s morgens op staan, omdat ik die dag nog training zou hebben. Ik mocht voor het ontbijt mijn cadeaus al uitpakken. Ik had van Mama en Adri een microscoop gekregen, van Emilio een verstelbare fles houder, nog een paar boeken, en ik had van bijna iedereen wel een kaart gekregen. Voor ontbijt hadden we croissants, en na het ontbijt ging ik naar training. Ik had expres aan niemand verteld dat het mijn verjaardag was, en toen aan het einde van de training vertelde ik dat het mijn verjaardag was, en dat ik voor iedereen cup-cakes had meegenomen. De rest van de dag was ik op de bank aan het lezen, en aten we tussendoor nog een stukjes ijstaart. Die avond gingen we uit eten, maar ik had geen idee waar. Adri vertelde mij toen dat er een nieuw Japans restaurant was geopend, waar ze ook vlees grillen op een plaat. Toen we bij het restaurant binnen kwamen, vond ik de sfeer al heel mooi. Ze hadden 2 wanden waar water van af liep. We gingen aan een grill tafel zitten, en bestelde toen ons eten. De chef was er al snel, en de manier waarop hij praatte, wist je meteen dat hij echt Japans was. Aan het begin spoot hij wat olie op de plaat, en stak het in brand. Er kwamen kleine vlammetjes van de plaat af, en de chef spoot expres wat meer olie van de plaat tot op de stenen tafel waar Emilio zat. Die olie vloog ook in brand, en de chef keek Emilio toen aan en zei: “Oh, Oh.” Met een glimlach. De chef spoot toen een hele hoop olie in het midden van de plaat en stak die ook in brand. En grote muur van vlammen vloog zo de lucht in, en het was goed dat er een afzuigkap was, anders was de tent in brand gevlogen! Als volgende pakte hij kleine balletjes rijst, en schoot die met zijn spatel in onze open monden. Nadat hij de rijst had gegrild, en het vlees had klaargemaakt, had hij een vulkaan uit uien lagen gemaakt. Hij spoot hier ook olie in, en toen hij die aan stok, ontplofte de vulkaan bijna met vuur en vlammen. Het eten was heel lekker, en Adri, Mama, en Emilio vonden de garnalen de lekkerste die ze ooit hadden gegeten. Ik denk er zeker wel over om hier volgend jaar terug te komen, dacht ik.