Thanksgiving & Verhuizen

Deze week hadden we vrij van school omdat het Thanksgiving is, een amerikaanse feest dag, dus kregen we de hele week vrij. We hadden niet echt veel tijd om te relaxen want we moesten na dat we naar Marble Falls waren geweest vorige week, meteen dingen gaan inpakken om te verhuizen. Donderdag was het Thanksgiving dag, en de meeste families nodigen dan al hun andere familie leden uit om gezelig samen kalkoen, en veel andere gerechten te kunnen eten. Wij hebben hier in Amerika natuurlijk geen familie leden behalve onze tante Anna, maar die woont in Florida. We hadden het ook de hele dag druk, dus gingen we maar ergens eten. We konden bijna niets vinden, omdat bijna alles dicht was voor Thanksgiving. We gingen eindelijk maar bij de Denny’s eten, waar we ook eens in de zoveel tijd gaan ontbijten. Op de weg terug waren we wel goed vol, en konden we lekker voor de laatste keer in ons oude huis slapen. We waren bijna die hele week bezig geweest met heen en weer rijden met ladingen spullen, en op vrijdag kwamen de verhuis mannen om de wat grotere en zwaardere dingen mee te nemen. Terwijl de verhuizers de spullen aan het afzetten waren in het nieuwe huis, gingen emilio en ik even de buurt verkennen op de fiets. Toen we een tijd later terug kwamen, waren de verhuizers net klaar en waren veel meubels al opgezet in de juiste kamers. We konden toen voor de eerste keer in het nieuwe huis slapen. Het was wel anders dan in het oude huis, omdat mijn hoofd eind tegen de muur staat waar de deur is, en meestal vind ik het fijn om zicht op de kamer deur te hebben. Morgen word het de eerste dag naar school vanaf het nieuwe huis, dus moet ik ook met een andere school bus mee rijden.

Marble Falls Cross Country

Deze week hadden we eindelijk vrij van school gekregen, omdat het thanksgiving is. Voor het Cross Country seizoen van de flyers gingen we deze week naar Marble Falls, vlakbij Austin (de hoofdstad van Texas) voor een Cross Country meet. Marble Falls is in het heuvel achtige deel van Texas, en de tweede helft van de rit er naar toe, had ik de hele tijd last van mijn oren door het druk verschil. Marble Falls is nog steeds in Texas, maar het duurt ongeveer 4 uur en een kwartier om daar te komen, en het landschap is zo veel anders dan in Houston, dat je soms moet checken of je nog steeds wel in Texas bent. Meteen na school op vrijdag, reden we al op weg. We moesten eerst nog even Emilio ophalen langs de weg, want die is nu later uit dan ik, en toen waren we klaar om te vertrekken. We kwamen na een lange tijd in Marble Falls aan, en bleven daar overnachten in een hotel. De volgende ochtend hadden we veel bruin brood, fruit, en andere koolhydraat rijke etensmiddelen gegeten zodat we goede energie hadden om te rennen. Het parkoer lag op een heuvelachtig stuk land, en je kon er ook veel cactus vinden. Ik vroeg me af hoe cactus zou smaken, want ik had gehoord dat het eetbaar is, maar ik besloot om maar niet wilde cactus te eten. Mijn race was 4 kilometer, en ik begon redelijk achter aan zoals altijd, omdat ik het niet fijn vind om snel vooruit te sprinten, omdat ik dan de eerste kwart van de race aan het hijgen ben om die energie weer terug te krijgen. De hele race was het steeds weer het zelfde, omdat alles zo veel op elkaar leek. Ik dacht na elke hoek dat ik klaar zou zijn, maar dan was er weer een nieuwe hoek om omheen te rennen. Net de ene keer dat niet had verwacht dat de finish er aan kwam, kwam hij er wel aan, en moest ik nog goed sprinten om de jongen achter mij voor te blijven. Ik kreeg een Medaille voor de 8ste plaats, en ons team had ook gewonnen.

11:11.11 op 11/11/2011

Op woensdag morgen liep ik zo als elke dag mijn 2 rondjes rond de school om in conditie te blijven met mijn hardlopen. Ik liep achter aan in de groep en we gingen een hoek om en ik stopte even om mijn been uit te strekken. Ik zag een PVC pijp uit de grond steken met iets zwarts wat er uit stak. Het bewoog ook uit zichzelf zonder dat er wind was, en er liep ook een witte streep over heen. Ik liep snel naar achteren omdat ik zag dat het de staart van een stinkdier was. Ik had geen idee hoe hij daar in was gekomen, maar het leek er op dat hij behoorlijk goed vast zat. Ik vertelde het aan de rest van het team, en al snel stond er een stoet om de PVC pijp heen. We hadden met zijn allen nog nooit zo iets raars gezien: een stinkdier dat vast zit in een PVC pijp. De volgende dag gingen we weer terug om te zien of hij er nog was, maar hij was mysterieus verdwenen. Op vrijdag was het 11/11/2011. Op die dag telde iedereen op school af tot dat het 11 uur en 11 minuten was op 11/11/11, omdat iedereen dan een wens wilde doen omdat het een geruchte was dat die dan uit zou komen. Het is wel een speciale dag, want de volgende 11/11/11 komt pas over 100 jaar (dan leef ik vast niet meer). Die dag in Biologie hadden we een oefening voor als er brand is in de school, maar hij was niet gepland. Toen iedereen buiten stond, zei ik dat iemand vast de verkeerde 11/11/11 wens had gemaakt. We bleven een tijdje buiten omdat ze ons nog niet naar binnen hadden geroepen. We hadden net zo goed onze lunch mee kunnen nemen om te picknicken. Toen we weer binnen waren, waren er nog maar een paar minuten voordat het 11:11 was, dus waren we met zijn allen aan het aftellen. Precies toen het 11:11.11 was, ging de bel om naar lunch te gaan, en deed iedereen een wens. Het was perfect, dat zelfs de school bel ging op de juiste tijd.

Deze week hadden we in Biologie een leuk lab, maar ik had ook bijna elke dag heel veel huiswerk. In mijn eerste uur Cross Country, mochten we Frisbee spelen of binnen huiswerk maken, en ik maakte elke keer binnen huiswerk omdat ik zo veel had. We zijn nu ook aan het leren in biologie over hoe cellen vermenigvuldiggen, en elke phase van het vermenigvuldigen, en wat die phase inhoudt. Elk groepje van 2 kreeg een microscoop, en een klein uiteinde van een ui wortel. Als je zo in het licht keek kon je niet veel zien, maar onder de microscoop kon je honderden kleine cellen zien. Het doel van het lab was om alle verschillende stages van cell splitsing te vinden. In onze ui wortel was een groot aantal cellen in verschillende fases, dus daar hadden we gelluk mee. We hadden al snel de eerste paar gevonden, maar we moesten wachten tot dat de juf kwam om af te tekenen dat we er inderdaad de juiste fase hadden gevonden. Mijn partner en ik waren van de hele klas als eerste klaar, en konden al meteen aan de vragen beginnen. Het was wel heel interesant om echt een process te kunnen zien wat millioenen keren per dag in onze lichamen gebeurt.
Eerder in de week op weg naar Biologie, vormde er een groote stoet voor mijn klas. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, en ik moest er toch langs om naar mijn klas te komen. Het bleek dat er een meisje een epileptische aanval had. Het was een beetje raar om te zien, maar we konden er niks aan doen. Er kwamen al gauw leerkrachten aan om te helpen. De rest van die week zij iedereen in de klas tegen elkaar dat ze het gellukig vonden dat het niet weer was gebeurd, maar toen op vrijdag had dat mijsje weer een aanval op de zelfde plek, zelfde tijd. Dat vonden we allemaal vreemd, en het was onverwacht, maar ze konden er gellukig sneller bij zijn deze keer.