Deze week hadden we van mijn juf van engels snoep gekregen omdat we heel erg goed hadden gedragen terwijl zij er niet was, en niet alleen dat, de directeur van de school kwam ook langs om even te kijken, en die stond versteld van het werk wat we aan het doen waren, en was er heel tevreden mee. We hadden in biologie ook in lab uitgevoerd waarin we een ei in azijn deden. Na 48 uur in azijn was de eier schaal helemaal weg; het was verteerd door het zuur wat in azijn zit. Er zat toen alleen nog maar een vlies om heen die voelde alsof het ei een stuiterbal was. We stopte het ei toen in water, en na 24 uur was het ei veel groter omdat het opgevuld werd met water door osmose. Als laatste stopte we het ei in syroop, en toen werd het ei weer kleiner omdat de concentratie van water lager was buiten het ei, dus liep het water uit het ei om die concentratie met het ei te balanceren. Het ei werd dus weer kleiner. Ik heb al de hele week last van mijn bovenbeen gehad. Ik kan daar door niet zo snel hardlopen, en ook niet echt sprinten. Ik had gehoopt dat het wekelijkse ijsbad daar mee zou helpen, maar er veranderde niet veel. We hadden de volgende dag een meet bij Kingwood, een van de beste Cross Country scholen in de buurt. Er waren 76 kinderen, dus het was niet zo heel moeilijk om van de start weg te komen, maar het pad was smal, dus was het moelijk om te paseren. Ik was uit eindeljk 24ste, maar dat was niet erg, want mijn been deed de hele tijd zeer, en ik had bijna mijn personelijke record verbeterd. Mijn record is 11:30, en deze keer liep ik een 11:31. Ren en Blake liepen niet heel ver voor mij. Zij liepen zo rond de 11 minuten, dus als mijn been weer beter is, kan ik ze misschien wel verslaan!

Northwest Flyers Cross Country

Deze week waren we begonnen met de cross country van de Northwest Flyers, de zelfde organizatie als waar we in de zomer mee hebben gelopen. Emilio kon elke keer naar de oefen sesies, maar ik niet omdat ik al druk genoeg ben met Cross Country van Klein Oak. Dit weekend hadden we een meet, en ik had verwacht dat er veel mensen zouden zein, maar we waren er een keer per ongeluk voorbei gereden omdat we niet wisten dat het daar was omdat de groep zo klein was. Zo snel als we aan kwamen, zei de coach dat we al de baan moesten lopen om te zien waar we heen moesten. De baan was best leuk. We liepen vanaf de start op een voetbal veld, een stuk bos in. Daar liepen we doorheen tot dat we bij een watertoren kwamen, en toen gingen we om de water toren heen weer terug het bos in, maar natuurlijk niet langs het zelfde pad. We kwamen met die route weer langs het voetbal veld waar de ouders zaten, en dan gingen we helemaal om de rest van het sport complex heen. Als laatste kwam je bij een grote steile zand heuvel, waar je tegen op moest lopen, en dan weer naar beneden kon scheuren. Elke ronde was 1.5K. Emilio’s race had redelijk veel kinderen vergeleken met de rest. Ongeveer 20 kinderen, waar uit Emilio 3de was. Zij moesten 2 rondes doen. Ik was nog moe was van oefenen van die morgen, en mijn rechter boven been deed zeer, maar ik wilde toch mee lopen omdat ik dat leuk vind. Ik ging in het begin langzaam om te zijn hoe mijn been het hield, en het ging heel goed, dus begon ik snel mensen in te halen. Voordat we de helft van de eerste ronde hadden gedaan, lag ik 2de. Ik probeerde voor de rest van de ronde de jongen voor mij in te halen, want hij lag niet erg ver voor, maar dat ging niet, dus probeerde ik zo veel mogelijk achter hem te blijven. Ik bleef best goed achter hem want Adri zei dat ik ongeveer de zelfde afstand achter hem lag, elke keer dat ik langs kwam. Ik had nog een beetje gesprint bij de finish, maar ik bleef 2de. Het verveelendste tijdens de race was de heuvel die zo steil was. Elke keer dat ik daar naar boven liep, werden mijn benen heel erg moe. Gellukig was er een stuk wat naar beneden liep daarna, want ik had echt een beetje tijd nodig om mijn benen weer op pijl te laten komen. Toen ik al klaar was, even met de coach staan praten, en nog water uit de auto had gepakt, kwam de laatste jongen pas aan. Ik vond wel dat hij het goed had gedaan want hij zag er erg vermoeid uit. Na de race hadden Emilio en ik allebei honger. Gellukig hadden we eerder die dag ieder een pindakaas boterham gesmeerd die we dus lekker op konden smullen. Er was na de laatste race ook nog een prijs uitrieking. Hij was een beetje slordig, maar uit eindelijk kreeg iedereen het goede lintje. Emilio was van zijn groep 5de, maar de mijsjes en jongens hadden apparte lintjes, dus was emilio 3de van de jongens. Hij kreeg een wit lintje met een 3 er op. Ik was uit de hele group 2de, en van de jongens ook, want er liepen maar 4 meisjes en 8 jongens, en de 4 meisjes kwamen allemaal achter mij binnen. Ik kreeg een wijn rood lintje met een 2 er op. Na de prijs uitreiking waren mijn benen erg moe, dus liep ik nog even 1 rondje om mijn benen af te laten koelen, want het is niet goed om meteen van het hardlopen naar de stilstand te gaan. We lopen alle volgende meets (behalve op het staat en nationale niveau) op die zelfde locatie, dus is het goed om die baan uit je hoofd te weten, maar mischien word de baan wel veranderd. Je weet het nooit.

Northwest Flyers Cross Country

Deze week waren we begonnen met de cross country van de Northwest Flyers, de zelfde organizatie als waar we in de zomer mee hebben gelopen. Emilio kon elke keer naar de oefen sesies, maar ik niet omdat ik al druk genoeg ben met Cross Country van Klein Oak. Dit weekend hadden we een meet, en ik had verwacht dat er veel mensen zouden zein, maar we waren er een keer per ongeluk voorbei gereden omdat we niet wisten dat het daar was omdat de groep zo klein was. Zo snel als we aan kwamen, zei de coach dat we al de baan moesten lopen om te zien waar we heen moesten. De baan was best leuk. We liepen vanaf de start op een voetbal veld, een stuk bos in. Daar liepen we doorheen tot dat we bij een watertoren kwamen, en toen gingen we om de water toren heen weer terug het bos in, maar natuurlijk niet langs het zelfde pad. We kwamen met die route weer langs het voetbal veld waar de ouders zaten, en dan gingen we helemaal om de rest van het sport complex heen. Als laatste kwam je bij een grote steile zand heuvel, waar je tegen op moest lopen, en dan weer naar beneden kon scheuren. Elke ronde was 1.5K. Emilio’s race had redelijk veel kinderen vergeleken met de rest. Ongeveer 20 kinderen, waar uit Emilio 3de was. Zij moesten 2 rondes doen. Ik was nog moe was van oefenen van die morgen, en mijn rechter boven been deed zeer, maar ik wilde toch mee lopen omdat ik dat leuk vind. Ik ging in het begin langzaam om te zijn hoe mijn been het hield, en het ging heel goed, dus begon ik snel mensen in te halen. Voordat we de helft van de eerste ronde hadden gedaan, lag ik 2de. Ik probeerde voor de rest van de ronde de jongen voor mij in te halen, want hij lag niet erg ver voor, maar dat ging niet, dus probeerde ik zo veel mogelijk achter hem te blijven. Ik bleef best goed achter hem want Adri zei dat ik ongeveer de zelfde afstand achter hem lag, elke keer dat ik langs kwam. Ik had nog een beetje gesprint bij de finish, maar ik bleef 2de. Het verveelendste tijdens de race was de heuvel die zo steil was. Elke keer dat ik daar naar boven liep, werden mijn benen heel erg moe. Gellukig was er een stuk wat naar beneden liep daarna, want ik had echt een beetje tijd nodig om mijn benen weer op pijl te laten komen. Toen ik al klaar was, even met de coach staan praten, en nog water uit de auto had gepakt, kwam de laatste jongen pas aan. Ik vond wel dat hij het goed had gedaan want hij zag er erg vermoeid uit. Na de race hadden Emilio en ik allebei honger. Gellukig hadden we eerder die dag ieder een pindakaas boterham gesmeerd die we dus lekker op konden smullen. Er was na de laatste race ook nog een prijs uitrieking. Hij was een beetje slordig, maar uit eindelijk kreeg iedereen het goede lintje. Emilio was van zijn groep 5de, maar de mijsjes en jongens hadden apparte lintjes, dus was emilio 3de van de jongens. Hij kreeg een wit lintje met een 3 er op. Ik was uit de hele group 2de, en van de jongens ook, want er liepen maar 4 meisjes en 8 jongens, en de 4 meisjes kwamen allemaal achter mij binnen. Ik kreeg een wijn rood lintje met een 2 er op. Na de prijs uitreiking waren mijn benen erg moe, dus liep ik nog even 1 rondje om mijn benen af te laten koelen, want het is niet goed om meteen van het hardlopen naar de stilstand te gaan. We lopen alle volgende meets (behalve op het staat en nationale niveau) op die zelfde locatie, dus is het goed om die baan uit je hoofd te weten, maar mischien word de baan wel veranderd. Je weet het nooit.

Friday Night Lights

Deze week hadden we onze eerste meet van cross country op vrijdag. We hadden de dag daarvoor natuurlijk een ijsbad genomen, en deze keer voelde het wel lekker, ook al was het koud. Deze keer was het ijsbad buiten, wat een stuk beter is, omdat de lucht meer dan 40 graden Celsius was, want tijdens de hele maan augustus, en 3 dagen van september, was er geen een dag dat het niet heter dan 38 graden was. Als je dat een hele maand hebt gehad, dan is het ook niet leuk meer. Het was tijdens de training s’middags wel goed, want ik probeerde in de zon zo snel mogelijk naar het volgende stukje schaduw te lopen. Die vrijdag, hoefde we niet naar de training, maar ik had toch voor de zekerheid mijn hardloop spullen meegenomen, omdat ik niet precies wist hoe het zat met de meet; of we na school bleven, of naar huis mochten. Ik stapte voor de 2de keer in 2 weken op de bus, want normaal brengt mama mij naar school omdat ik er vroeger moet zijn dan de bus mij af kan zetten. Ik droeg mijn tas vol ren spullen de hele dag door van klas naar klas, en uiteindelijk bleek dat ik weer naar huis kon gaan, dus had ik de hele tas naar school mee genomen voor niks! Toen zat ik in de problemen, want normaal ga ik altijd met mama naar huis na dat ik klaar ben met mijn naschoolse training, en zij Emilio heeft op gehaald. Ik zat in de problemen, omdat ik wel met de bus naar school kon, maar omdat ik maar 2 keer in 2 weken met de bus was geweest, wist ik niet welk nummer het was. Gelukkig had ik een jongen gevonden die bij mij op de bus zat, dus had ik hem gewoon gevolgd.
De race van die avond hete (letterlijk vertaald) vrijdag avondlichten. Er was eerst een open race waar iedereen aan mee kon doen, zelfs mensen die niet in een club zaten. Er liepen dus ook wat kleineren kinderen mee die jonger dan Emilio waren. Emilio wilde het wel doen, alleen hij wist niet dat hij mee mocht doen, dus was hij niet mee gaan lopen. De race daarna, was de race voor de eerstejaars. We stonden met 164 mensen aan de start, dus het was heel wat om ons weg te zien rennen. Ik kon helemaal nergens heen omdat er zo veel andere mensen waren. Ik moest echt hard werken om rond alle mensen heen te rennen. Ik was uiteindelijk in de top 25 gefinisht, maar ik had nog beter kunnen doen als ik in het begin niet zo langzaam had moeten gaan. Mijn tijd had wel mijn vorige 2 mijl record met 36 seconden verslagen. Voorheen was het 12:06, en nu was het 11:30. Ongeveer het zelfde tempo, als 1 kilometer in 3 minuten en 34 seconden lopen. Ik vond dat wel knap van mezelf, maar ik weet ook dat er nog steeds ruimte is om te verbeteren.