Deze week hadden we op donderdag eindelijk onze district meet van Cross Country op school. Ik was heel blij dat we er eindelijk waren, omdat we al meer dan 3 maanden aan een stuk hadden getraind voor deze race. We hoefde ook de hele dag niet naar school, dus dat was wel een goed punt, maar ik moest nog steeds het huiswerk doen voor die dag, en, vond ik later uit, moest ik nog een test en een lab een andere keer inhalen. Ik reed met de bus naar school, en na een tijdje in de kleed kamer waren we onderweg naar het park waar we zouden lopen. Het weer was grijs, en koeler dan normaal, dus dat waren ideale weer omstandigheden voor mij. Het begon ook nog te regenen voordat we bij het park waren, maar dat was snel voorbij. We moesten weer de matten en de tent op zetten, en toen konden we gaan zitten. Er waren niet zo heel veel scholen bij de meet, dus hadden we een goede kans om te winnen. Bij de Varsity race hadden we een van ons team op 1ste, en 3de, dus dat was al goed. Bij de mijsjes Varsity race was een van onze renners flauw gevallen, en moest de ambulance komen om te helpen. Het lukte niet terplekken om haar weer bewust te krijgen, dus moesten ze naar het ziekenhuis. Voor de Junior Varsity race hadden onze renners niet 1ste, maar ze presteerde wel goed. Als laatste kwam onze race. Ik hoopte dat mijn been niet zeer ging doen, maar ik had er verassend wijnig last van. Ik kon met de start niet zo goed sprinten door mijn been, maar voor de rest ging het wel. Na de 1ste 400 meter telde ik iedereen die er voor mij liep. Ik liep op #10, dus wist ik dat ik in ieder geval al een medaille zou hebben. Ik liep her tijdens de race nog 3 voorbij, dus was ik #7. Zelfs met de eindsprint, waar ik normaal niet goed in ben, werd ik niet gepaseerd. De meeste van mijn team waren al binnen, en we vonden van elkaar uit dat we 6 mensen in de top 10 hadden gekregen. Blake was natuurlijk weer 1ste, Ren was 3de, Amaud was 4de, Christian was 6de, ik 7de, en Sam 9de. We gingen hierna naar het pavilioen om naar de prijs uitrijking te kijken. We waren voor de jongens Varsity, Junior Varsity, en Freshman (waar ik aan meedoe) de 1ste plaats van alle teams. Voor de meisjes was Varsity 2de, en de Junior varsity 4de.

Ik kon al meteen vanaf de start voelen dat het geen goeie race zou worden. Mijn been begon al zeer te doen toen ik nog maar 20 meter van de start af was. Gelukkig kwamen we al snel bij de lange afwaartse heuvel, dus zo lang als ik mijn benen lange passen toeliet, trok de zwaartekracht mij vanzelf naar beneden. Toen we bij het bos kwamen, liep het fijner omdat het koeler was. Hier is het nog steeds rond de 30 graden is, ookal is het al October. In Nederland zul je echt niet snel 30 graden zien, zelfs als er een hittegolf is, maar ik heb liever een temperatuur van rond de 12 graden of lager in october, dan 30 graden. We kwamen na een tijdje hardlopen weer terug bij de lange heuvel, maar we moesten deze keer naar boven, in plaats van naar beneden. Ik wist dat aan het eind van de heuvel de Finish lag, maar de heuvel was nog 800 meter lang, dus ik had nog even te gaan, en omdat ik meer moest afzeten om de helling op te komen, begon mijn been weer zeer te doen, en mijn snelheid begon te verminderen. Er kwam een jongen mij voorbei vanaf acher, en eindelijk was ik de finish over. Ik was 17de, en had een tijd van 12:31, voor 3200 meter. Ik was er niet echt tevreden mee omdat het mijn langzaamste was van het hele jaar, maar toen herinnerde ik me dat ik last van mijn been had, en het was een moeilijk parkoer met al die heuvels en zand. Ik liep nog een afkoel rondje om het meer met een van de jongens op ons team, Christian. We begonnen te praten, en kwamen uit er uiteindelijk op dat zijn moeder bij Ikea werkte. Ik vertelde hem dat ik daar heel veel meubelen van heb in mijn kamer, en dat zelfs mijn bed van Ikea was. Hij vertelde mij dat hij een wit hoogslaper bed had, en toen zei ik meteen dat ik ook dat bed had. Dat was wel grappig om te weten dat iemand op je eigen team precies het zelfde bed heeft als jij.
Mama, Emilio, en Ik reden toen naar huis, maar onderweg waren we nog naar een chinees restaurant geweest om wat te eten te halen (en ja, dat vind ik nu lekker). Emilio en ik haden seesam biefstuk besteld, om eens wat anders te bestellen. We nemen normaal ananas kip, onze favoriet, maar we hadden die al vaak genomen, en wilde eens iets anders. We kregen van Mama te horen dat Adri flink verkouwen was, dus hadden we ook wat eier soep meegenomen. Mama had voor haar en Adri pittige kip meegenomen.
De volgende week was het weer vroeg op om naar de training te gaan. We hadden op maandag een verassing, het was “Koud” ( Het was 15 graden Celsius), en en het waaide een beetje. 15 graden celsius was niet echt koud, maar al een heel stuk beter dan 25 graden rond de zelfde tijd vorige week. Op dinsdag werd het nog kouder: 12 graden Celsius, en de wind guurde er ook nog tegen aan. Nu moesten we echt onze lange jogging broeken aan gaan doen. Tegen het eind van de week begon het weer warmer te worden, maar de wind bleef goed blazen. Dinsdag middag, had ik 2 verschillende meetings na schooltijd. Ik had eerst een meeting van de science club. De meeting was toevallig in de klas van mijn juf van Biologie, Juffrouw Fabian. Omdat we dichtbij Halloween waren die week, hadden ze een pompoen uitgehold. De voorzitter vertelde ons dat haar vriendin de zaden van de pompoen er uit ging halen. Ze stook haar hand er in, en kwam er weer uit met haar hand vool met bloed. Gellukig was het maar nep bloed, maar iedereen schrok er wel een beetje van. In de pompoen zat een stof, de samen met de stof op haar hand een rode kleur maakte, die net op echt bloed leek. Na deze presentatie, mochten we zelf wat experimenteren door ons eigen nep bloed te maken. Ze hadden alle materiallen en stappen al klaar gezet in een rij langs de tafels. Je moest als eerste een klein bekertje pakken, en daar dan mais syroop in doen. Hierna moest je een paar druppels blauwe, of groene kleur stof er in doen. Ik had groen gekozen, omdat het mijn favoriete kleur was, en omdat ik dacht dat het bloed paars zou worden als je er blauwe kleur stof bij zou doen. Als laatste stopte we er 2 lepels cacao poeder bij, en een beetje water om het te verdunnen. Een paar mensen durfde te wedden met mij dat ik het niet zou kunnen eten, maar ik wist dat alle ingredienten eetbaar waaren, dus had ik het geprobeerd. De smaak was heel bijzonder; het spul smaakte zoet van de mais syroop, maar tegelijkertijd ook bitter door het cacao poeder wat er in zat. Het smaakte precies op hele pure chocolade die net lang genoeg in de zon had gestaan zodat het vloeibaar was; best lekker, eigenlijk. Na dat iedereen hun nep bloed had gemaakt, en sommige het ook hadden geprobeerd te eten, was de meeting over, en ging ik snel de trap af, en naar de klas van mijn Frans juf, voor de Franse club meeting. Mijn juf van Frans heet Juffrouw Dworaczyk, en is van oorsprong pools, maar kan wel bijna perfect Frans spreken (vind ik). Mama en Adri zijn er ook goede vrienden mee omdat Adri altijd de video doet voor ons team in de Texas Frans competitie, en omdat Debby haar ook had gehad als juf. Bij deze meeting hadden ze wafels klaargemaakt, dus ik kon ook nog een klein hapje te eten krijgen. Het meeste drinken was allemaal prik, maar ik had appelsap genomen omdat prik limonade niet goed is voor mijn hardloop conditie, maar eens in de zoveel tijd een glaasje prik kan geen kwaad. Na de meeting kwam mama mij ophalen, en kon ik gauw aan mijn huiswerk beginnen, want wijnig huiswerk heb ik niet de laatste tijd, met mijn 3 IB klassen.
Deze week hadden we ook op zondag weer een Cross Country meet voor de Northwest Flyers. Ik liep deze week niet mee omdat mijn coach van Klein Oak mij had verteld om het weekend uit te rusten, en omdat ik zelf ook wist dat als ik dit weekend niet uit zou rusten, ik minder goed zou lopen bij de district meet, die op 27 October is. Ik had lekker lang uit geslapen; ik had in totaal 12 uur geslapen! Dat is niet bijzonder, omdat ik door de week maar 7 tot 8 uur slaap krijg per nacht, dus gebruik ik het weekend om een beetje slaap in te halen. Mijn vriend van het Track seizoen, Matt Schmidt, was ook bij de meet omdat hij klaar was met zijn school Cross Country seizoen. Ik had niet erg veel te doen bij de meet, dus stond ik in een open plek in het bos om de tijden van de passerende renners aantekondigen, en om ze aan te moediggen. De jongste kinderen gingen als eerst, maar vlak daarna dingen de oudste kinderen al. Het duurde ongeveer 6 minuten vanaf de start tot dat ze langs kwamen. Als eerste lag een mijsje die ik niet kinde, en als 2de lag matt. Ik wist dat hij het meisje voor hem wel kon verslaan, maar het was afwachten tot de volgende ronde. Een tijdje later, kwam het meisje weer voor Matt voorbij. Ik begon weer terug het bos te lopen om te zien hoe de finish er uit zou zien. Jammergenoeg kwam het meisje als eerst de finish over, maar het duurde niet lang voordat Matt er ook aan kwam, en nog met een behoorlijke sprint. Ik vond die sprint wel knap van hem, want dat zou ik nooit kunnen doen! De volgende race was de race van Emilio. Er waren veel kinderen, dus ik wist dat Emilio snel moest rennen, zou hij weer eerste willen zijn. Direkt na de start, nam ik mijn positie weer in het bos. Ik liep een stukje vooruit zodat ik ze van in de verte aan zijn komen. De eerste jongen die de hoek om kwam was niet Emilio, maar een jongen met een zwart uniform. Hierna kwam de een na de andere jongen voorbij en ik dacht: Waar blijft hij nou? Toen kwam hij er aan, maar wel achter een jongen van ons team die hij normaal verslaat. Ik zei: kom op jongens, werk samen naar de top! De 2de ronde lag hij nog verder achter de zelfde jongen. Hij was 6de, en kreeg een paars lintje; wel een mooie kleur, maar je kon zien aan zijn gezicht dat hij beter had kunnen lopen. Als laatste was de race van de 11-12 leeftijd’s groep. Mijn vrend Tommy doet daar altijd aan mee. Ik hoefde niet lang te wachten voordat de eerste paar renners de hoek om kwamen. Tommy lag bijde rondes 3de, en bleef die positie goed vast houden tot en met de finish. Toen de meet over was, aten emilio en ik gauw onze boterhammen op die we voor de lunch hadden mee genomen, en reden we weer met de auto naar huis.
Die avond vertelde mama dat we de volgende dag een verrasing zouden krijgen. Terwijl ik in bed lag te lezen, dacht ik over wat het zou kunnen zijn, maar ik kon er niet op komen. De volgende dag moest ik na school in een park trainen, want we hebben onze laatste meet voor het school Cross Country seizoen op 27 October. Na afloop van het lopen, reden mama en ik vlug naar huis om ons klaar te maken om weg te gaan. Mama vertelde mij dat we de film Pus in Boots zouden gaan kijken, een film die gaat over de gelaarsde kat in de films shrek 2 , en shrek de 3de. De film zou nog niet tot Vrijdag in de premiere gaan, maar wij konden hem deze maandag al zien omdat Adri bij HP werkt, en de film was gekreeerd met HP computers. Ik vond dat wel interessant, om een film te kunnen zien voor de rest van de bevolking. Het was een hele grappige film, maar ik ga niet verklappen waar het precies over ging, want dat zou niet leuk zijn als je de film zelf nog wilt zien. We hadden ook 3D brillen op, ook al is dat niet zo fijn als je al een bril hebt! Na afloop reden we snel naar huis, want het was hoog tijd voor mij om mijn huiswerk te maken, en mijn blog af te maken.

Vorige week hadden we een extra lang weekend. Emilio en ik hadden van de Northwest Flyers Cross Country weer een meet op de zelfde plaats waar we de meet van 2 weken geleden hadden. De baan was ook weer precies het zelfde. Ik wist niet zeker of ik wel wilde rennen, want de spier aan de achterkant van mijn bovenbeen heeft al een tijdje zeer gedaan, en werd alleen maar erger. Ik was toevallig ook ziek geworden dat weekend, dus ik moest er echt over na denken. Ik trok voor de zekerheid gewoon maar mijn ren kleren aan, en nam mijn ren schoenen mee. Ik zorgde ook dat ik dat weekend veel water had gedronken, omdat dat goed is voor het rennen, en voor de ziekte. Ik had sinds vrijdag al een 1.5 liter fles naast mijn bed staan waar ik steeds van bleef drinken. Op de dag van de meet zelf, voelde ik me niet echt zo fijn, maar mijn been was beter dan hij geweest was. We reden weer naar de Woodlands, een plaats ten noorden van waar wij wonen, met veel bossen en wijken die in de bossen gebouwd zijn. We kwamen aan bij het grasveld waar we de vorige keer ook de race waren begonnen. Ik probeerde een rondje te lopen om op te warmen, maar elke keer dat een van mijn benen weer de grond raakte, kreeg ik een schok hoofdpijn, dus was ik maar gaan lopen. Mijn race was die dag als laatste, dus ik kon nog even blijven wachten en water drinken terwijl ik na dacht of ik wel wilde rennen. Ik had mijn grote fles water ook mee genomen, en ik had er al de helft van op tegen de tijd dat Emilio’s race aan de beurt was. Zijn start was heel goed; niet aan de kop, maar ook niet in de achterste groep. Toen hij voor de eerste keer weer langs kwam van om de watertoren heen lopen, liep hij 4de, er was een jongen en twee meisjes voor hem. Voor de tweede ronde liep hij 3de, want hij had de jongen ingehaald. Alle kinderen moesten voor de 2de ronde de grote steile heuvel over rennen, en je kon zien dat het hard werken was om die steile hellen op te komen. Ik hoopte dat Emilio de 2 meisjes ook nog zou verslaan, maar die kwamen voor hem het bos uit gerend, en de finish over, maar dat was ook niet erg, want ze waren van ons team. Emilio kwam als eerste van de jongens de finish over. Emilio kreeg toch een Blauw lintje, omdat ze de jongens en meisjes apart tellen. Een blauw lintje is 1ste, rood is 2de, wit is 3de, geel is 4de, groen is 5de, en 6de is altijd een andere kleur. Ik voelde me al een stuk beter na al dat water drinken, en ik was ook al 3 keer naar de W.C. geweest. Ik besloot om toch mee te gaan lopen. Ik ging samen met Tommy (een renner die een leeftijds categorie onder mij loopt) opwarmen, en een paar rondjes rond het veld lopen. We oefende ook een paar sprints, maar dat ging niet zo goed met mijn been. Toen we helemaal opgewarmd waren, ging Tommy naar zijn plaats voor de volgende race, en ging ik even zitten. Ik zag bij de meet ook een meisje die ik kon herinneren van het Track seizoen. Julia is bijna anderhalve kop kleiner dan ik, en maar 12, maar ze kon jongens verslaan die een leeftijds categorie boven mij zaten, en ze ging meedoen met mijn race, dus had ik tenminste iemand tegen wie ik kon rennen. Toen wij aan de beurt waren, kwamen er ongeveer 8 kinderen naar de start toen. Ik dacht dat ik de andere 7 wel kon verslaan, maar ik wist niet of ik Julia zou kunnen verslaan. Het geweer ging af, en iedereen liep hard weg behalve ik, omdat mijn been zeer deed als ik hard op trok, dus klom ik langzaam in snelheid op. Het leek alsof de groep voor mij heel snel ging, maar ze zaten in hun sprint, dus ik kwam snel dichter bij. Toen ik terug kwam van de watertoren, lag ik al op de 3de plaats, en lag Julia al achter mij. Er waren 2 jongens voor mij die ik de vorige keer al wel had verslagen. Een met een zwart uniform en oranje haar, en een andere met een zwart-rood uniform en zwart haar. Ik ging om de laatste van de twee heen, en bijna om de jongen met het oranje haar, maar he trok een snelle sprint, dus ik kon hem niet voorbij gaan. Ik zij tegen hem in mijn hoofd: “Je kan nu wel sprinten, maar daar word je alleen maar moe van, en dan heb ik je snel te pakken!” En ja, al voor dat we het bos in gingen, was ik hem voorbij, en lag ik eerste. Ik zorgde dat ik nog een beetje sneller ging, en hield die snelheid. Als ik zo door zou gaan, zou ik winnen. Ik liep door het bos heen, en zorgde dat ik niet struikelde over de vele wortels die uit de grond staken. Ik kwam het bos uit, en het grasveld op. Ik hoorde veel mensen mij aan moedigen, ook al dachten sommige mensen dat ik Emilio hete, maar dat was niet erg. Ik klom de helling op, wat heel vermoeiend was, en gebruikte mijn lange benen om mezelf zo snel mogelijk vooruit te drijven, helling afwaarts. Ik kon voelen dat het heel lichtjes begon te regenen, de koele regen voelde als ijs tegen mijn warme huid. Ik liep de watertoren om, en liep op de tennisvelden af. Op eens, vanaf achter me, hoorde ik voetstappen dichterbij komen, en vanuit het niets kwam Julia mij voorbij gelopen. Het begon toen op eens pijpenstelen te regenen, en ik kon helemaal niets meer zien omdat de druppels water op mijn bril mijn zicht blokkeerde. Mijn schoenen begonnen ook op het zand te gleien, wat op eens modder werd. Ik liep weer het bos in, wat een beetje beter was omdat er niet zo veel regen was, maar Julia was nergens meer te zien. Ik kwam weer het grasveld op, en er stond helemaal niemand meer te kijken, behalve af en toen een iemand die onder een paraplu stond. Ik probeerde de helling op te komen, maar het lukte niet, want de helling was van zand gemaakt, wat nu modder was, en als een waterval naar beneden kwam stromen. Ik probeerde elke stap zo vlak mogelijk op de grond te zetten om te zorgen dat ik veel frictie op de grond had, en eindelijk was ik boven. Helling afwaarts was ook moeilijk; het voelde net alsof je van een waterglijbaan naar beneden aan het rennen was. Eindelijk was ik weer op vaste grond ik het gras, en moest ik voor de laatste keer om de watertoren heen. Ik kwam weer het veld op, en zo de finish door. Het stopte op eens met regenen, wat heel raar was. Ik droogde mij bril af zodat ik weer kon zien, en Julia en ik gaven elkaar een high-five omdat we allebei een goede race hadden gelopen. Na ongeveer 30 seconden kwam de volgende de finish over, en Emilio en ik begonnen alvast even een afkoel rondje te doen om onze spieren langzaam weer tot rust te brengen.
Ik kreeg net zoals Emilio een Blauw lintje voor de eerste plaats. Dat was wel grappig, dat we allebei de zelfde plaats hadden.
We hadden dat weekend een weekend van 3 dagen, dus hadden we maandag ook vrij van school, maar niet van het hardlopen van school. We deden niet echt veel. We liepen een mijl en een kwart om op te warmen, dan liepen we 8 keer 400 meter, en toen hadden we weer een mijl om af te koelen. Door de week had ik niet veel specials gedaan. Ik had wel op een quiz van Biologie een 106 gekregen, want ik had alle vragen goed, en ook nog de bonus vraag. Die donderdag moesten we weer klaar maken voor een meet van Klein Oak. We hadden een ijs-bad genomen, maar om een of andere reden was het ijs bad niet zo koud als dat hij normaal is. Het was in het begin niet zo fijn, maar als je er met je benen maar 30 seconden in zat, voelde het niet veel anders dan de temperatuur van buiten. Het was alleen als iemand het water op je arm, rug, of schouders liet druppelen, dat je kon voelen hoe koud het eigenlijk was. Ik had die hele week al geprobeerd om mijn been beter te krijgen, door op ijs te zitten, op een zakje warme gel te zitten, maar het werd er niet beter op. Zelfs het ijs-bad hielp niet veel. Die vrijdag hadden we de meet. We hoefde niet naar ons 7de uur te gaan omdat we al snel weg moesten om het parkoer op te helpen zetten, want het was onze eigen meet. De meet zelf was in Burrough’s park, waar we elke zomer trainen, en op elke maandag tijdens het jaar trainen. Het parkoer was het zelfde als het parkoer voor district mijn jaar in de 7de klas, waar we alle 4 de divisies hadden gewonnen. We hadden snel onze tent en matten opgezet, en toen begonnen we met het parkoer lopen, ook al wisten we hoe het ging. Het was een goed opwarm rondje.
Toen we terug kwamen, waren sommigen van de andere scholen er ook al. Ik ging nog even op de mat uitrusten tot mijn race. Mijn race kwam een beetje te snel, en ik moest gauw mijn spikes aan trekken. Ik had geen tijd om opwarm technieken te doen, omdat we al snel op werden gesteld. Mijn been was nog steeds niet fijn om op te lopen, en ik wist dat het zeer zou doen met lopen als ik hem niet gestrekt had. Hierna legde onze coach het parkoer uit: We moesten over het grasveld, en rechts af en dan van een hele lange heuvel af. We moesten dan het bos in, een steile zand berg af, en dan zouden we weer op de hele lange heuvel uit komen, waar we naar boven moesten rennen. Toen iedereen wist hoe we moesten gaan, rees het geweer, en Pang! We waren weg.

(word vervolgd)

Deze week hadden we in biologie iets heel leuks gedaan. We hadden het die week over cellen, dus was er een dag dat we door een microscoop naar cellen konden kijken. We hadden een tanden stoker, en daarmee schraapte we wat wang cellen uit onze mond, en legde ze onder de microscoop. De juf had ook een druppel met wat verschillende kleine beestjes er bij gedaan, zodat we konden vergelijken. Om de cellen beter te kunnen zien, had ze er ook een beetje blauwe kleur stof bij gedaan. De wang cellen waren best mooi om te zien. Je kon niet veel zien, maar je kon wel duidelijk de kern in de cell zien. Er zwom zo af en toe een beestje langs die maar van een cell waren gemaakt. Dat was wel heel interesant om te zien. Het was ook een beetje raar om te weten, dat er nog kleiner leven is dan dat we met onze ogen kunnen zien, want als je naar het spul onder de microscoop keek, zag je alleen maar een blauw plasje water. We keeken verder ook nog naar de cellen vaan een plant. Deze cellen waren een beetje meer vierkant, en leken net op een groene muur van steen. Je kon de kleine ronde stukjes chlorophyl zien bewegen in de cell, die de planten gebruiken om glucose te maken. Je kon ook in sommige plant cellen kleine zakjes zien vol met water. Als laatste keken we nog naar de cellen van een ui. Deze zagen er ook uit als een muur, en waren niet zo veel anders dan de plant cellen, behalve dat ze geen chlorophyl en groene kleur hadden. Deze week was er bij ons op school ook Homecoming, de eerste american football match die op eigen terrein wordt gehouden. Er was een carnaval voor waar je buiten van alles kon doen en kopen om te eten tijdens de lunch. Ik had $7.50 mee genomen, en had daar 6 crepes mee gekocht, want ze waren 50 cent. Ik snap niet waarom homecoming zo special is voor tieners hier, maar zo lang het carnaval met de crepes maar weer terug komt elk jaar, vind ik het goed!