raketten

We hadden op vrijdag weer een meet voor Cross Country. Deze keer waren we op Krimmel, onze eigen school. Ik wist dat ik beter zou rennen dan tevoren, want ik kende het parkoer, en omdat ik vorig jaar ook heel snel was met deze wedstrijd. Omdat ik het laatste uur atletiek heb, mochten we helpen met het parkoer klaar maken, en flessen water klaar te zetten. Het begon op eens licht te regenen, dus dat was wel lekker. Toen we allemaal klaar waren, mochten we gewoon doen waar we zin in hadden, tot dat de bel ging. We bleven wachten, tot dat de 7de klassers naar ons toe kwamen. Er kwamen steeds meer mensen, en toen hoefde we alleen maar op de andere scholen te wachten. Als eerste kwam Strack, toen Hildebrandt, en toen Wunderlich. Als eerste gingen de meisjes van de 8e klas rennen. De vader van een van de meisjes had een crossmotor meegebracht, en hij reed met zijn cross motor voor de race uit zodat iedereen wist waar ze naartoe moesten. De eerste die over de finish kwam was Erica; het meisje waarvan de vader de crossmotor had mee grebracht. Nu was het onze beurt. ik vind het nooit fijn om op de start lijn te staan, want ik wordt er heel nerveus van. Het wachten op de start lijn vind ik meestal vervelender dan het lopen tot dat je er bij neer valt. Het geweer ging af, en zoals altijd was ik een van de langzaamste om te starten, want ik ben geen goeie sprinter. 2 minuten later was ik 7de. Dan; een jongen van ons team, liep 2 posities voor mij, en mijn doel was om bij hem te blijven, dus trok ik op naar nummer 5. Voor de rest van de race gingen Dan en Ik nek aan nek, maar dat was niet erg, want we gingen alleen maar sneller. Elke keer dat we een bocht om liepen, kwam de groep achter ons dichterbij. De laatste 400 meter, begon Dan een beetje sneller te lopen, en ik deed mijn best om bij hem te blijven. Op de laatste sprint, kwam hij voor mij de finish lijn over. Ik was dus nog steeds nummer 5. De volgende maandag, vond ik dat ik maar 4 seconden achter hem de finish lijn over kwam. Ik had een 2 mijl tijd van 12 minuten en 47 seconden. Voor de rest van de week maken we in mijn wetenschap’s klas raketten. We kregen pvc buizen, en wikkelde daar papier om heen. Dan lijmde we het papier, en trokken de pvc buis er uit. Dan hadden we een papieren koker. In een kant van de koker, lijmde we een kurk, en aan de andere kant lijmde we vinnen. Dan zag hij er als een raket uit. Pas vandaag hebben we met zand papier de kurk tot een punt geschuurd. We blijven nu elke dag de raket lijmen, en op vrijdag gaan we ze lanceren

Ballon auto's

Deze week hadden we weer een ander project om te doen. We moesten een race auto maken die werd aan gedreven door een ballon. Mijn idee, was om schoepen op de voorste as te steken, zodat de lucht die uit de ballon zou komen tegen de schoepen aan zou komen. Na een paar uur werken, en een trip naar Michael’s ; een knutsel winkel, was de auto eindelijk af. Het meeste van de auto was piepschuim. De om de basis te maken, hadden we rietjes onder het blok gelijmd, en door de rietjes had ik saté prikkers gedaan. Aan de saté prikkers waren de wielen, die ook uit piepschuim waren gemaakt. We hadden boven op de auto een rietje geplaatst in piepschuim, waar de aandrijving lucht doorheen zou komen. We hadden de auto gewogen, en hij woog ongeveer 62 gram. We knoopten met een elastiekje de ballon aan het rietje, en lieten de ballon los. De auto ging nergens heen. We hadden alle wielen door het midden gesneden, en probeerde het nog een keer. De auto woog ongeveer 46 gram. Nog gebeurde er niks. Deze keer hadden we het met een groter rietje geprobeerd, maar dat lukte ook niet. We pakte het overige stuk piepschuim, en ik stook er 2 rietjes doorheen. Daar deed ik de saté prikkers door heen en toen lijmde we de wielen er op. We gebruikte het ouwe systeem voor de aandrijving. Deze keer woog de auto maar 16 gram! Ik blies de ballon op, en knoopte hem weer aan het rietje vast. Ik liet de auto gaan en hij begon te rijden. Het ging niet zo heel snel, maar langzamerhand ging hij steeds sneller. Hij reed ongeveer 5 meter ver, net zo veel als nodig was, dacht ik. De volgende dag kwamen we de klas binnen, en bleek het dat de auto maar 3 meter hoefde te gaan om een perfecte score te halen. We mochten onze auto’s uit testen, en die van mij reed het verste, en die van een andere jongen, reed ongeveer net zo ver. Morgen kunnen we de auto’s echt laten racen. Morgen de beste winnen!

Ei-landers en Cross Country

Deze week hadden we de eerste echte Cross Country wedstrijd van het seizoen. We zouden naar Doerre gaan, de school waar Jack nu naar toe gaat. S’morgens moest ik mijn project mee nemen voor mijn science klas. We moesten iets maken waar we een ei in konden stoppen, en dat als we het lieten vallen, dat het ei niet brak. We hadden een karton van wijn flessen onder een schoenen doos geplakt, en toen hadden we in de schoenen doos een zakdoeken doos gestopt, met papier snippertjes. In het zakdoek doosje, hadden we wat zakdoeken gelaten. Ik had in het doosje het ei gedaan, en toen liepen we met de klas naar buiten om de ei-landers naar beneden te laten vallen. De score die je kreeg werd gebaseerd op de eerste keer die je hem liet vallen. Als je lander helemaal van dingen werd gemaakt van recyclebaar materiaal, dan kreeg je 50 punten. Als je ei dan de eerste keer niet was gebroken, kreeg je 100 punten. De eerste keer was die van mij was de eerste keer niet gebroken. De 2de keer was hij ook niet gebroken. De derde keer gooide ik hem zonder parachute naar beneden, en lande hij op zijn kop. Ik opende de doos, en het ei was nog steeds niet kapot. Ik had een 100 gekregen!
Later die dag hadden we voor Cross Country een meet, en wij zouden gaan winnen. We reden met de bus heen. En de race begon al snel. Ik was iets te langzaam gestart, dus ik moest langzaam naar boven werken. Ik was 8ste, en zo bleef het voor de hele rest van de race. Ik kreeg wel een medaille, en daar was ik wel blij om. Na de Race was ik weer lekker op de grond gaan liggen, want het was heel vermoeiend. Op de terug weg, was het lekker gezellig op de bus.

De eerste meet van het seizoen!

Gisteren waren Adri, Emilio, Mama, en ik naar Burrough’s park geweest want ik moest een race doen tegen de klok. Ik had de vorige avond met Blake en zijn ouders bij Olive Garden; een Italiaans restaurant, gegeten. We waren als een van de eerste in het park, en moesten nog even wachten tot dat de rest kwam. Erg lag flink wat afval op het pad, dus toen iedereen er was hadden we het opgeruimd. Iedereen had iets te eten mee gebracht zodat we allemaal iets konden eten. Er was watermeloen, chips, en vele sport drinken. We moesten eerst een paar keer met een meet wiel rond het meer liepen zodat we de goede afstand konden meten. Uiteindelijk kwam het einde zo rond het beginpunt uit. We zouden dus 2 en 7/8ste keer rond het meer moeten hardlopen. Vorig jaar gingen alle categorieën van hardlopers op andere tijden lopen, maar nu gingen we allemaal tegelijk. Coach Gresham had geen kogels voor zijn geweer meer, dus gebruikte hij gewoon zijn stem. We renden weg, en Blake was al in de eerste 5 seconden eerste. Na hem kwam Erica, Daarna Ren, en toen ik. Die volgorde bleef zo voor de hele race, tot aan het einde. Blake was al een minuut klaar, toen Erica over de finish lijn kwam. Nu was het tussen Ren en ik. We sprinten gelijk op, en toen trok ik voor. Ik hoorde hem sneller gaan, dus trok ik nog verder op. Uiteindelijk, kwam ik 2 seconden voor Ren over de finish lijn, en was ik zo moe, dat ik gewoon op het gras ging liggen. Ik kreeg een lintje voor de tweede plaats uit de jongens van mijn leeftijd. Mijn tijd was 13:12 voor 2 mijl, dus dat was 21 seconden sneller dan mijn beste tijd vorig jaar, en 1 minuut en 41 seconden sneller dan mijn tijd van dit event vorig jaar.