De eerste week school

Deze week was mijn eerste dag op Klein Oak. We hadden gelukkig die morgen geen oefen sessie voor het hardlopen, dus mocht ik een half uur uitslapen. De bus kwam om 6:45, dus het was nog donker buiten. Er kwamen na mij nog een paar kinderen de bus in, maar ik was een van de laatste. Het eerste uur had ik Cross Country, waar we het hardlopen deden, dus in feiten heb ik elke dag maar 6 klas uren omdat de eerste meetelt als voorschool oefenen. Het 2de uur heb ik Engels, en we hebben ook een hele kleine klas van maar 12 kinderen! Het 2de uur is een van mijn favoriete klassen omdat er zo weinig kinderen in zitten en omdat de juf wel een gevoel voor humor heeft. Het 3de uur heb ik Algebra 2, de koudste klas van de dag. Als 4de heb ik Biologie, met Mrs. Fabian, dat klinkt een beetje op mijn naam, en ze kent mij ook omdat ze weet dat Adri mijn stiefvader is. Na het 4de uur heb ik lunch, en vaak ben ik al klaar voordat de lunch over is, dus dan ga ik naar de bibliotheek om wat huiswerk te doen. Als de bel dan weer gaat, ga ik naar mijn 5de uur aardrijkskunde. Het grappige was, dat er 2 minder slimme kinderen in een hoger niveau klas zitten. De ene dacht dat China een continent was, en de 2de dacht dat Egypte de heetste plaats in Amerika was! Als 6de uur heb ik meetkunde, en als 7de uur heb ik Frans. Tussen alle klassen hebben we 6 minuten om naar de volgende klas te komen, wat best wel handig is. Ik heb ook nog een grappig verhaal van dit weekend:Bij een Cross Country meet deze week liep naar een paar jongens van ons hardloop team om gefeliciteerd te zegen, en toen vertelde een meisje dat er een bij op mijn uniform was geland. Ik liep even snel in een rondje, en vroeg haar of hij er nog steeds op zat, en ze zei ja. Ik rende heel snel weg en toen dacht ik dat de bij wel weg zou zijn. Ik voelde over mijn schouder, en hij was er nog, dus had ik hem heel snel geknepen, en op de grond gegooid. Er kwamen toen allemaal rooie mieren op af, en hadden een lekkere maaltijd. Ik was heel blij dat ik niet gestoken was, maar ik was wel aan het hyperventileren, want ik heb een phobia voor bijen.

Cross Country begint weer

Deze week was onze laatste week vakantie. We moeten deze maandag weer naar school. We hadden deze vrijdag oefenen op school voor het hardlopen. Het Cross Country seizoen van Klein Oak, mijn hoge school, is al weer begonnen. We moesten lopen in 104 graden Fahrenheit, omdat het 3 uur was. Het was zo heet, dat ik op het eind ging sprinten om weer terug in de schaduw te komen. Hierna moest ik en de andere jongens van het team een ijsbad nemen. Er was een grote ton met water er in, en daar werden 2 koelers vol met ijs in gegooid, en dan moesten we op onze knieën zitten zodat het water tot je buik kwam. Het was heel koud, en we moesten er 10 minuten lang in zitten. ik houw totaal niet van ijs koud water, en tien minuten voelde meer als een half uur. Het was wel raar, want na een tijdje voelde het niet meer koud, maar voelde alsof mijn benen in brand stonden. Na 10 minuten klom ik er snel uit, en mijn zenuwen waren helemaal verdoofd. Ik kon mijn been slaan, en ik voelde er bijna niets van! De volgende dag hadden we de eerste Cross Country meet. Dat vond ik wel raar, want school is nog niet eens begonnen! We hadden uniformen die geel met zwart waren, dus we stonden veel uit; we leken wel op bijen! Jammer genoeg konden we niet winnen omdat er maar 4 waren in ons team. Ik, Blake, Ren, en een nieuwe jongen, Andrew, die van een andere middelbare school komt. We liepen weer bij Spring Creek Park, het parkoer met het losse asfalt. Ik haat dat parkoer, meer we waren best goed. Ren kwam 3de, Blake 4de, ik 10de, en Andrew kwam als een van de laatste aan, maar met zijn goede eind sprint had hij toch nog 2 mensen ingehaald, en dat vonden we allemaal heel goed van hem, omdat hij de laatste paar weken niet getraind had. Er waren wel veel mensen, dus dat was echt een spectaculair resultaat, omdat wij ook het kleinste team hadden. Ren, Blake, en ik, kregen alle drie een trofee, en voor mij is het de eerste trofee die ik ooit voor sport heb gehaald. Morgen moet ik weer naar school; de eerste dag op Klein Oak. Ik ben benieuwd hoe het verloopt, maar daar zal ik de volgende keer over schrijven!

Eind van het seizoen feest!

Dit weekend hadden we van ons hardloop team, de Northwest Flyers, een eind van het seizoen feestje. Het feestje was bij het recreatie centrum van de universiteit van Houston. Ze hadden een hele grote kamer voor iedereen klaar gezet. Het vervelende was wel dat er hele harde muziek was, en dat was onnodig want veel mensen konden elkaar niet makkelijk verstaan. Er waren ook meerdere activiteiten waarmee je prijzen kon winnen. Er stond bijvoorbeeld een grote glazen pot met snoep er in, en je moest raden hoeveel snoepjes er in zaten. Ik had 195 geraden. Er was ook nog een kruiswoord puzzel die je in kon vullen. Ik en mijn vriend Matt hadden die samen gedaan, en toen ingeleverd, want we hadden allebei andere antwoorden. Er was een die we niet wisten, en die hadden we maar als “Raceman” ingevuld. De club had ook het recreatie bad afgehuurd, en er was daar ook een waterglijbaan waar we steeds weer vanaf gingen. Het was een simpele waterglijbaan, maar het was leuk om op zo veel mogelijke manieren er van af te glijden. Liggend, zittend, liggend met je ogen dicht, zittend met je ogen dicht, en nog meer rare manieren. Na een uur zwemmen, en wel 50 keer van de glijbaan af gaan, moesten we weer afdrogen en naar binnen. Nu werden de prijzen uit gereikt. Er waren maar 2 kinderen die kruiswoord puzzels hadden in geleverd, en dat waren Matt en Ik, en uit ons 2, had Matt gewonnen. Dat vond ik wel grappig; 50% kans op een prijs, en dan nog verliezen. Daarna kwamen de resultaten van de snoep pot. Er bleek 233 snoepjes in te zitten, dus die had ik ook niet gewonnen. Na nog wat praten met de Coaches over het volgende seizoen, reden we weer spoedig naar huis, want het was al bijna 11 uur s’avonds!

Weekend

Deze week waren we met Debby en Haico naar een paar plaatsen geweest. We waren vrijdag naar de Bluebell ijs fabriek geweest. Het duurde wel even om daar te komen, ongeveer anderhalf uur. Het was wel een beetje druk, maar na een uur wachten ongeveer, konden we naar binnen. We kregen te zijn dat de bakken ijs op zijn kop de vriezer in werden gestuurd, omdat er dan een vacuüm ontstond, en dan kwam de deksel van de doos er moeilijk af. Na de tour, mochten we een bakje gratis ijs. Er waren veel verschillende smaken, zoals Nederlandse chocola, vanille, koekjes deeg, verjaardag’s taart, pepermunt met stukjes chocola, en nog tientallen meer smaken. Debby en ik hadden koekjes deeg, Emilio had pepermunt met stukjes chocola, en Mama en Haico hadden dessert trio. Voor de lunch waren we naar Cici’s pizza geweest, een restaurant waar je alle pizza kunt eten wat je op kan, voor onder de $10. De volgende dag reden we naar de NASA met Adri, en deze keer bleef mama thuis. We gingen met allebei de tram tours mee, en we kregen de Astronaut training gebouw, en Mission Controll te zien. Je kon bij Mission Controll precies zien waar het ruimte station was, en we kregen te weten dat hij elke 90 minuten om de aarde heen draait, en dat het plan was om hem in 2020 weer uit de lucht te halen. Dat vond ik wel jammer, net zoals dat ik het jammer vond dat de spaceshuttle niet meer vliegt. Er komt ook geen “gepensioneerde” spaceshuttle naar Houston, wat ook raar is, omdat alle missies van hier zijn bestuurd. Laat in de middag reden we naar de pier in Kemah om iets te eten. We hadden bij Saltgrass gegeten, een steak restaurant. Het was al 10 uur toen we thuis kwamen, en terwijl ik mijn schoenen uit aan het doen was, was Emilio in zijn kamer al weer in slaap gevallen!

Roadtrip 2011

Deze week was Debby weer terug naar Amerika gekomen. Ze had ook haar vriendje mee genomen. We hadden ook toevallig die week Nationale Kampioenschappen voor het snelwandelen in Wichita, Kansas. We namen hun mee, en het was toen Adri’s idee om het een road-trip te maken. Het duurde meer dan 6 uur om van ons huis naar Wichita te komen, dus namen we een pauze in Oklahoma City, Oklahoma, en van daar hoefde we nog maar een uurtje of 2 te rijden voor dat we in Wichita waren. Toen we in Wichita aan kwamen, reden we meteen naar de universiteit waar Nationale Kampioenschappen werden gehouden. Daar lieten we alvast weten dat we er waren, en kregen we onze nummers. De Volgende dag was de meet. Ik moest als eerste snelwandelen. We werden snel na dat ik aan kwam op de baan gezet. De eerste ronde kreeg ik al een paar waarschuwingen, en op de 6de ronde moest ik van de baan af omdat ik gediskwalificeerd was omdat ik mijn knieën te veel boog. Ik vond het wel jammer, maar ik vond het niet zo heel erg omdat er altijd nog meer training en meer kansen zouden zijn. Even later mocht Emilio gaan lopen. Hij begon redelijk goed, en bleef toen alle 4 rondes eerste, tot de laatste 100 meter. Er kwam een jongen van achteren, en hij en Emilio vochten voor de eerste plaats. 1 meter van de finish kwam Emilio voor op, en was hij nummer 1 uit iedereen in Amerika voor zijn leeftijd. Dat vond ik wel heel knap van hem, dus had ik hem $20 beloofd. De volgende dag reden we weer door een stuk van Oklahoma heen tot dat we bij Memphis Tennessee kwamen. Daar bleven we in een hotel met grote kamers, maar dat betekende ook dat de airconditioning er langer over deed om de kamer op een koude temperatuur te krijgen. We aten bij de Pig en Whistle, een sparerib restaurant waar we vorig jaar ook hadden gegeten en het was heel erg lekker. Jammer genoeg was er nu een andere eigenaar, en was het eten minder dan een fractie van de kwaliteit die het voorheen was. Die nacht was de airconditioning zo stil dat we er de hele nacht mee hadden geslapen. We reden die morgen langs Graceland, waar Elvis heeft gewoond. We namen de tour niet, maar Mama, Debby, en haar vriendje stapte uit om foto’s te maken. Terwijl ze dat deden, bleven Emilio, Adri, en Ik in de auto. Later die dag kwamen we in Jackson, Mississippi waar we vorig jaar de nieuwe auto hadden gekocht. Daar bleven we overnachten, en als avond eten aten we bij Alladin’s restaurant, waar we het vorige jaar ook heel lekker hadden gegeten. Gelukkig was er bij dit restaurant geen nieuwe eigenaar, dus smulde we deze keer wel lekker. Emilio wilde zijn Giro broodje niet op eten, en begon ik snel te eten zodat ik die van hem kon eten, maar net op het laatste moment begon hij met eten. Als laatste stuk van de road-trip, reden we naar New Orléans in Louisiana. Hier was niets meer te zien van de schade van oorkaan Katrina, en dat was goed. We bleven in een hotel met 5 verdiepingen, en met onze vrije tijd, gingen Emilio en Ik de lift in om het hotel te verkennen. De eerste dag gingen we naar het Franse stuk van New Orléans, en keken daar op de markt rond. Er was ook een meneer die net deed alsof hij een robot was. Hij had ook een fluitje in zijn mond die precies klonk op een elektrisch motortje, en elke keer dat hij bewoog, blies hij er op en leek het net alsof hij echt een robot was. Hij maakte ook gebaren voor kinderen om naar hem toe te komen, en die kregen toen een lolly. De 2de dag gingen we naar het aquarium van New Orléans. Ze hadden daar een buiten stuk waar je met stokjes eten vogels kon voeren. Je kon ze ook op je stokje laten zitten om te eten, en een keer vloog er zelfs een op mijn hand terwijl ik probeerde een andere vogel probeerde te voeren. Die avond gingen we eten in een restaurant wat er een beetje verlaten uit zag. Het was voornamelijk vis en schelp dieren, maar ze hadden ook een broodje biefstuk, en dat was wel heel lekker. De volgende dag moesten we weer vroeg opstaan. Tijdens onze 6 uur durende trip naar huis, stopte we nog even bij een langs een huis wat in de 19de eeuw was gebouwd. We leerden daar hoe de ouders in aparte kamers sliepen, en dat de slaven hun eigen hut kregen buiten het huis. Er was ook een meneer die ons liet weten over wat voor dingen ze in die tijd aten. Op de weg terug zagen we een witte poes lekker in de zon op een tafel liggen. We stapten na onze toer weer terug in de auto, en kwamen net op tijd voor het eten thuis.