Kleb Park

We waren deze zaterdag naar het Kleb park geweest. Een paar weken geleden waren we er voor het eerst geweest, en er waren toen heel veel kolibries. Deze keer waren er geen kolibries, omdat die maar tijdelijk in Texas stoppen, voordat ze verder naar het zuiden vliegen voor de winter. Dit weekend waren er allerlei dingen te doen in het park. Je kon je eigen kaars maken, dingen uit de grond graven achter een historisch huis, en je kon ook katoen bollen plukken, het katoen zelf er uit halen, en de zaadjes er uit vissen. We gingen eerst een kaars maken. Je kon een houten spoel pakken, en die met stiften versieren. Je kon daarna een stok met een touwtje er aan in warm kaarsvet stoppen. Je moest dan om een boom heen lopen die 20 meter verder op stond, om het kaarsvet te laten afkoelen. Als je dit een stuk of 15 keer had gedaan, was je kaars iets dunner dan een centimeter, en kon je hem in het spoeltje stoppen. We gingen hierna naar het volgende tafeltje, waar je katoen uitelkaar kon halen. Het duurde best lang voordat je alle katoen zonder zaadjes uit de bol had gehaald. Je kon dan vergelijken hoe lang het zou duren om een T-shirt bij elkaar te vissen aan katoen, en dan hoe goedkoop het T-shirt is vergeleken met de handarbeid die nodig is. Gelukkig hebben ze daar tegenwoordig allemaal machines voor! We liepen toen een klein stuk het bos in, en kwamen bij een open plek met allemaal oranje vlaggen die uit de grond staken. Een mevrouw vertelde aan ons dat die oranje vlaggen op plekken stonden waar ze eerder die dag met een metaaldetector iets hadden gevonden, maar nog niet hadden opgegraven. Emilio en ik begonnen bij een vlag achter een boom, maar na 10 minuten graven hadden we nog niets gevonden, behalve een oud en verhard stuk rubber. We gingen toen ieder naar een andere vlag. Ik vond nog steeds niets, maar Emilio vond een paar ijzeren spijkers. Door een beetje rond te kijken waren er ook oude lege flessen bier en whisky te vinden. Het was wel interessant om te zien wat er onder de grond zat. Toen het 3 uur was, ging alles dicht, en gingen we weer naar huis.

Weekendje in Galveston

Deze week was waren we al op vrijdag van Houston naar Galveston Gereden. Ik probeerde die dag veel water te drinken, dus moest ik de hele rit in de auto nodig naar de W.C.  We kwamen zo rond 9 uur  ’s avonds aan, en bleven in een hotel slapen. Ik werd tijdens de nacht meerdere keren wakker, en dan dacht ik steeds dat het al tijd was om op te staan, maar dan keek ik op Emilio’s horloge, en dan was het nog 4 uur. Later, toen het wel tijd was om op te staan, aten Emilio en Ik wat brood dat we hadden meegenomen, en daarna gingen we weg. Ik ging die dag weer 10 Kilometer lopen, en deze keer over de brug tussen Galveston: een eiland, en het vaste land. We moesten allemaal (zo’n anderhalf duizend mensen) voor de opblaasbare poort staan, en daarna gingen we van start. Ik kreeg na de eerste halve mijl een kramp, net zo’n zelfde als de kramp die ik 2 weken geleden had. Het werd niet zo erg, dus kon ik nog gewoon door gaan, maar ik moest bij een water stop even gaan lopen om te kijken of het weg ging. Het hielp een beetje, maar kwam snel weer terug. Emanuel kwam mij voorbij, en ik wilde hem wel bij houden, maar dat lukte mij niet. Ik probeerde tegen het einde van de race de plek te masseren, en toen ging het op eens weg. Emanuel was toen al te ver weg om nog in te halen. Na het lopen, was er pizza, ijs, fruit, bier, koekjes, en meer om te eten. Ik had een stuk pizza gegeten, en ging toen terug om meer te eten, maar toen was alles op! We besloten om na de race nog in Galveston te blijven om naar de Moody Mansion te gaan. De Moody Mansion was in 1895 gebouwd, en heeft nu al meer dan 3 orkanen doorstaan. Het huis heeft muren die 18 inch dik zijn, en er zijn 2 verdiepingen, en een kelder. Jammer genoeg was er veel schade veroorzaakt door orkaan Ike die in 2008 langs kwam. Het was ook jammer dat we niet naar de 3^de verdieping mochten, maar het was wel een heel groot en heel mooi huis. In een paar kamers was er zelfs met goud op het plafond geferfd.

Cross Country meets en Boerderij

Deze week hadden we weer een Cross Country meet van school, maar deze meet was anders, omdat het onze thuis meet was. De meet werd georganiseerd in Burrough’s park, waar we elke zomer lopen. Er lagen veel houtsnippers op de open plek waar we zouden starten, dus wist ik al dat het niet makkelijk zou zijn om te starten. Ik bleef met twee anderen van mijn team in een klein groepje. We liepen heel goed, en kwamen steeds dichter bij de eerste plaats. Na de eerste ronde van de twee lagen we op 5^de, 6^de, en 7^de. We moesten een grote zandheuvel af lopen, en toen kwamen er op eens 3 jongens van een ander team vanaf achteren ons voorbij. Niet lang daarna, begon ik een kramp in mijn zij te krijgen. Ik liep nog een kwart kilometer verder, maar toen deed het zo’n zeer dat ik niet meer kon hardlopen, dus ging ik lopen om van de kramp af te komen. Ik vond het heel jammer, want ik liep juist zo goed. Na een tijdje ging het weer een beetje, en probeerde ik nog een jongen voor mij in te halen. Dat was goed gelukt, en was ik uiteindelijk 16^de geëindigd. Dat was ook wel jammer, want de top 15 renners kregen een trofee.  Gelukkig was een van ons team 1^ste geworden. Ik liep met een ander van mijn team een paar rondjes om af te koelen, en te strekken. Na de meet reden we naar huis, en hadden chinees besteld. De volgende dag had Emilio een Cross Country meet van USATF, op de zelfde plaats als vorige week: de golfbaan. Ik liep rond om Emilio en zijn teamleden aan te moedigen. Emilio had goed gelopen. Hij had zijn tijd met meer dan 40 seconden verbeterd vergeleken met vorige week. Later die dag waren we naar een boerderij geweest waar ze allemaal activiteiten hadden gepland voor Adri’s werk. Er waren ook prijs uitreikingen waarmee je prijzen zoals een computer, horloges, laptops, en giftcards kon winnen, maar jammer genoeg hadden we geen geluk. Na het feestje, mochten de kinderen van de werknemers mochten gratis een kleine pompoen mee naar huis nemen. Emilio wil er een vogelhuis uit kerven, maar ik weet niet of een vogel in een pompoen zou willen zitten!

Deze week hadden we voor school geen meet, dus gingen we naar een meet van USA track en field. Vorig jaar liepen we de meets in de Woodlands, maar de club die dat organiseerde, deed dat niet meer, dus was het dit jaar ergens anders. Ik zocht de locatie op en zag dat het ooit een golf baan was geweest, maar nu niet meer als golf baan werd gebruikt. De volgende morgen reden we er met de auto naartoe. Het duurde bijna een half uur langer om daar te komen, maar het was het wel waard. De baan had veel heuvels omdat het op een oude golf baan was gemaakt. Er waren ook niet zo veel bomen, en het was erg warm. Om op te warmen, gingen we onder een afdak zitten. Rebecca moest als eerste lopen, en kwam als 3^de voor haar leeftijd. Daarna moest Emilio lopen, en die kwam iets later in zijn leeftijd aan. Ik was de enige bij de meet van mijn leeftijd ’s categorie, dus zou ik automatisch eerste zijn. Er was een klein rondje van 1 kilometer, en een groter rondje van 2 kilometer. Ik moest samen met Kirsten, een meisje van mijn team, 1 klein, en dan 2 grote rondjes lopen. Adri zei dat ik als een van de eerste uit de start moest komen, en dat was goed gelukt. Ik hoopte dat de rest mij niet zou volgen, want zij moesten alleen 2 grote rondjes lopen, maar alles liep goed. Het eerst rondje was een beetje een zigzag, en kwam snel aan een einde. Na de eerste ronde ging het nog steeds goed, maar na de 2^de ronde begon ik moe te worden, en toen had ik nog 2 kilometer over. Ik hoopte dat Kirsten vlak achter mij zou blijven, maar dat was niet zo. Rond het eind van de 3^de ronde, kon ik iemand zijn die van de andere race was, dus ik probeerde hem te vangen. De laatste 100 meter kwam ik heel dichtbij, maar hij kon nog net ontsnappen. Na de race was het nog steeds heet, en was ik blij dat we snel naar een klein huisje mochten lopen om onze lintjes te krijgen.