De Houston Marathon

Deze week gingen we voor de Houston Marathon Brett Gotcher aanmoedigen. Ik weet niet waarom, maar het was wel leuk om naar de race te kijken. Ik moest al om 4:45 s’morgens op staan om mezelf klaar te maken. Toen het 5:20 was, stonden Blake, Dan, en Blake’s vader al voor de deur. Adri en Mama waren nog niet wakker, dus liet ik een briefje achter zodat ze wisten waar ik was. We reden toen met de auto naar Krimmel, om wat andere mensen op te halen. Ren kwam er bij, en Erica en haar vriendin reden in haar vaders auto voor ons. Dat waren de enige jongens en meisjes van onze leeftijd, de rest was allemaal jonger. Toen we door de kleine straatjes van Down Town reden, raakten we de rest van de groep kwijt, dus moest Erica’s vader in het adres nog een keer invoeren, zodat we hem konden volgen. Gelukkig kwam het allemaal goed uit en waren we er snel. We kregen toen van de coach een tasje met 2 T-shirts, en 2 aluminium folie ballonen die je op moest blazen, en dan tegen elkaar moest slaan om geluid te creëren. Toen iedereen klaar was, liepen we naar de 7 mijl lijn om daar aan te moedigen. We stonden daar voor een tijdje, en toen kwamen er 6 of 7 mensen tegelijk over de brug heen lopen. Brett Gotcher was er een van, dus sloegen we allemaal met onze ballonnen, en riepen we zijn naam. We liepen daarna weer terug naar waar we onze spullen hadden gelegd, en speelde daar American-football. Toen kwamen de lopers er weer aan, dus gingen we onder de brug staan waar we eerst naast stonden, om te wachten tot Brett voorbij zou komen. Hij was niet meer als eerste. Hij kwam als #5 de bocht om en we riepen allemaal zijn naam. Het klonk extra hard omdat we onder de brug zaten. Niet lang daarna, zaten we weer in de auto op de weg terug. Het was pas 11 uur toen ik thuis was, maar het voelde als 3 uur ‘s middags.