Road-Trip Week 2

Dit is de 2e week van onze vakantie door het Zuidwesten van Amerika. Nog niet de eerste week gelezen? Klik dan hier http://www.fabiotexas.blogspot.com/2013/08/road-trip-week-1.html

12/7/2013 Rijden van Torrey, Utah, naar Kanab, Utah

 Toen Emilio en Ik wakker werden, was het lekker koel. Het was ongeveer 15 graden, wat heel lekker was. We pakten onze spullen, aten ontbijt, en reden toen weg van het huisje. 

Boven was onze kamer, en door de gang was Adri en Mama's kamer

We reden eerst naar het hoofdkantoor van de camping, om betere internetverbinding te hebben. Mama’s camera die deed het niet goed, dus hadden we internet nodig om uit te zoeken hoe we het moesten corrigeren. We hadden een tijdje daar staan wachten, en terwijl Mama en Adri aan het zoeken waren, zag ik meerdere kolibries die steeds naar een plastic nectar bloem vlogen om er uit te drinken. We reden toen weer terug naar Capitol Reef om daar om 8 uur een tour te doen. We gingen naar het begin van de Fremont River Trail, waar we dachten dat de tour zou beginnen, maar er was daar niemand behalve een paar eekhoorns en een roodborstlijster. 

Het uitzicht in Capitol Reef

We reden toen naar het bezoekerscentrum om te vragen waar het was. Toen we de correcte plaats hadden gevonden, parkeerden we daar de auto, en liepen naar de ranger die onze tour zou doen. Er waren niet veel mensen. Er waren maar 7 mensen: onze familie, 2 Duitsers, en de ranger. De ranger vertelde aan ons dat Capitol Reef een nationaal park was gemaakt omdat er op die locatie een vouw in de aarde zit, zodat, vanaf de zijkant gezien, de aarde er als een uitgerekte “Z” uit ziet. We liepen toen een tijdje langs de rivier, langs boomgaarden waar herten aan bladeren aan het knabbelen waren. 

Een van de vele herten in de boomgaard

We zagen ook veel eekhoorns, en de verder we liepen, hoe meer stijl het pad werd. We waren met de vouw omhoog aan het lopen. 

Door de tilt in het gebergte kan je zien dat er een vouw is

Bij de volgende stop, toen we ongeveer een kwart van de vouw hadden gelopen, en de Fremont rivier ver onder ons lag, verlieten we de tour, en liepen weer terug naar beneden, want we hadden niet veel tijd. 

De steen lagen in Capitol Reef

Op de weg terug naar beneden, zagen we een dode muis met grote oren. We bedachten dat de muis vanaf boven ons naar beneden gesprongen was, en dat zijn oren toch niet zo groot waren als hij dacht, en dat hij niet hard genoeg kon remmen. We kwamen om precies 9 uur terug bij de auto, precies volgens het plan, want we zouden ook nog naar Bryce Canyon National Park gaan die dag. We reden toen naar bezoekerscentrum om onze Capitol Reef badges te krijgen. 

Het bezoekerscentrum

Rotswand aan de rechter kant van het bezoekerscentrum

Toen reden we naar Bryce Canyon National Park. We kwamen eerst bij het Dixie National Forest, een natuur reservaat waar veel bomen zijn. Er waren echt heel veel bomen, en het hoogste punt in het bos was op ongeveer 2925 meter hoogte. Daar had ik mijn fles opnieuw opgevuld met lucht, want hoger dan dat zouden we niet meer gaan. 

Het uitzicht van het hoogste punt in de Dixie National Forest

Toen we de Dixie National Forest uit reden gingen we op weg naar Escalante. 

Dit was ooit een grote woestijn. Nu is het zandsteen. (Tussen de D.N.F. en Escalante)

In deze foto is ook de weg te zien, om een gevoel te geven van hoe groot het is

Toen we in Escalante aan kwamen, stopten we even ergens om te kijken waar de Petrified Forest was. Al snel hadden we het gevonden, en reden we er naartoe. Na dat we de entree hadden betaald, stopten we eerst even om te lunchen, en daarna liepen we door de Petrified Forest heen. Het waren allemaal stukken versteende boom die miljoenen jaren oud zijn.

Stukken versteend hout

We liepen toen weer naar de auto, en verlieten het park. We reden toen de rest van de rit naar Bryce Canyon. Het was daar erg druk, en omdat we geen parkeer plekken konden vinden, liepen Emilio en Ik naar binnen terwijl Adri en Mama en de auto bleven zitten. Ik ging een kaart van het park halen, terwijl Emilio de ranger boekjes ging halen. Deze boekjes waren veel moeilijker dan de ranger boekjes die we voorheen gedaan hadden. Er zat zelfs een plastic handschoen in waarmee je 10 stukken vuilnis moest oprapen en weggooien. We reden toen vanaf het bezoekerscentrum naar het zonsondergang punt, omdat er daar een ranger was die over de geologie van het park zou praten. Het uitkijkpunt waar we kwamen was heel mooi.

Het eerste uitkijk punt. Links onder zijn mensen te zien

Het was heel druk in het park!

Er waren ontelbare oranje rots kolommen die uit het steen waren gekerfd. Ze waren een beetje zoals de Goblins in de San Rafael woestijn, maar deze waren groter en mooier. 

Hele mooie kleuren

Net een bos van steen

Terwijl de ranger aan het praten was, deed ik ook een van de activiteiten, waarin je moest meten (ongeveer) hoe veel ton koolstof je ongeveer de atmosfeer in pompt elk jaar. Nadat de range klaar was, probeerden we afval te vinden, maar er waren veel mensen in het park, en die waren ook allemaal afval aan het opruimen, dus het was niet makkelijk. We reden vanaf zonsondergang punt naar regenboog punt. Het was daar niet zo mooi, als bij zonsondergang punt, maar het was wel een mooi uitzicht. 

Je kon ook naar beneden lopen, maar mama had nog steeds last van haar knie, dus hadden we dat niet gedaan

Een brug van steen!

Een Chipmunk (aardeekhoorn). Er waren veel in het park te zien

Er stond ook een bord dat er in de laatste paar dagen een zwarte beer in de omgeving was gezien. Emilio wilde de hele roadtrip al een zwarte beer zien, maar dat bord hoefde hij maar een keer te lezen, en hij wilde voor de rest van de tijd de auto niet meer uit. Bij de volgende stop bleef Emilio in de auto, en na dat Mama en Adri alweer in de auto waren, zag ik een beer. Er waren 2 Belgen, wat ik wist omdat ze Frans en Nederlands spraken, en een van de twee had een knuffelbeer op de reling gezet, en er een foto mee gemaakt. 

Hier had ik de beer gezien!

Toen ik weer terug de auto in kwam vertelde ik Emilio dat ik een beer had gezien. Je had zijn gezicht moeten zien! Toen vertelde ik hem dat het maar een knuffelbeer was. We reden toen weer terug naar het bezoekerscentrum, om onze badges te krijgen, en toen reden we het park uit. We stopten net buiten het park om in een grote souvenir winkel rond te kijken. Er waren hier ook veel zandsteenboogjes te koop, maar ze waren duurder dan in de andere winkel, en er zaten ook geen boekensteunen bij, dus was ik blij dat ik die eerder had besloten om te kopen. Ik was ook aan het zoeken voor Bismut. Ik kon wel wat vinden, maar het was heel duur. Ik had het zelfde formaat kristal op een andere roadtrip gevonden, voor de helft van de prijs. Bismut is een heel zeldzaam element, ongeveer zo zeldzaam als zilver, en ook zwaarder per vierkante centimeter dan lood. Normaal is het metaal zilver, maar als je het laat smelten heel langzaam laat koelen, vormt het hele mooie kristalen die alle kleuren van de regenboog hebben. We gingen uit de souvenirwinkel, en reden door de Rode Canyon naar Kanab. In de Rode Canyon waren er een paar tunnels die door het rode steen liepen, waardoor de Rode Canyon zijn naam krijgt.

Een van de 2 tunnels door het gesteente

 Het was heel mooi, want er was rood gesteente, en groene bomen. Was het winter, dan had je een perfecte kerstkaart met witte sneeuw erbij. 

Rood, groen, en over een paar maanden ook wit

Na een uur kwamen we in Kanab aan, waar het aan het regenen was. We aten avondeten bij Houston’s Trail’s End Grill, wat het lekkerste eten was van de hele roadtrip. Ik wist niet of ik een kip quesedilla wilde, of een philly cheesesteak wrap. Ik koos uiteindelijk de wrap, want Adri en Mama vertelde ons dat als het lekker was, we nog een keer daar zouden eten, omdat we daar 2 dagen zouden blijven. We kregen ook nog brood als voorafje, wat ook heel lekker was. Emilio had de kip quesadillas genomen, en Mama en Adri aten allebei spareribs. We gingen toen naar de souvenirwinkel in het restaurant, waar ik een glazen kubus kocht waar model van Delicate Arch in gegraveerd was met lazers. Emilio ging toen naar de souvenir winkel in het volgende pand waar hij een “snowglobe” kocht. 

Een dubbele regenboog achter het postkantoor van Kanab, Utah

We gingen toen naar het hotel, waar we nog even de tijd hadden om te lezen, en toen gingen we naar bed. Het enige vervelende die nacht, was dat de buren eerst harde muziek aan het spelen waren, en toen hun kinderen naar bed moesten, zei een mevrouw een stuk of 40 keer dat haar kinderen naar bed moesten gaan, maar voor de rest deed ze er niets aan, en begon alleen maar harder te schreeuwen. Toen de kinderen eindelijk aan het slapen waren, kwam de man van die vrouw binnen, en begonnen ze luidruchtig te discussiëren, wat de kinderen weer wakker maakte, die toen weer rond gingen rennen. Uiteindelijk was ik er zo moe van dat ik gewoon in slaap was gevallen.

13/7/2013 Een dag in Kanab, Utah

We werden die ochtend vroeg wakker, want we gingen die dag naar Zion National Park. We aten maar een broodje voor ontbijt, omdat we snel weg wilden zijn. We stopten onderweg even bij een wasserette om te zien of en wanneer, dat die open was. Toen reden we naar de winkel voor brood, water, bananen, chocola, kaas, en wasmiddel, en daarna naar Zion. 

Zion National Park

We reden een stuk door het mooie zandsteen, tot dat we bij een lange tunnel kwamen. Het was een hele tijd rijden, dus had mama onderweg veel foto's gemaakt.

Een grote zandsteen berg met allemaal kleuren

De weg in het park was van rood asphalt, in plaats van zwart

Bighorn Sheep in de bergen

Meer zandsteen bergen

Zandsteen berg met een begin van een boog aan de rechter kant

Een kleine tunnel

Als je een grote auto, of een RV had, moest je $15 betalen, want dan moesten ze zorgen dat aan de andere kant geen verkeer meer de tunnel in ging, en dat je veilig over beide bananen kon rijden. Wij hadden geen grote auto, dus reden we zo door de tunnel heen. 

Het begin van de lange tunnel

Er waren mooie uitzichten door de kleine raampjes in de tunnel. 

Een van de tunnel gaten

Aan de andere kant van de tunnel was het uitzicht schitterend. Overal om ons heen waren gigantische bergen van zandsteen, een memento uit de tijd dat er grote zandduinen op die locatie waren, en er een grotere woestijn was (denken ze) dan de Sahara. 

Het zelfde tunnel gat vanaf buiten de tunnel

Het uitzicht aan de andere kant

Vanaf de tunnel moesten we naar beneden met een aantal wegen die heen en weer liepen. 

Een roodkopgier

We reden van daar naar het bezoekerscentrum om ranger boekjes te halen. Emilio kocht daar ook een ranger vest waar hij al zijn badges op kon doen. Toen reden we naar de toeristische route. Terwijl we op weg waren, hield ik op met uit het raam kijken, zodat ik mijn ranger boekje kon invullen. Een half uur later, toen ik weer uit het raam keek, waren we weer bij de ingang van het park. We realiseerden toen dat we helemaal de verkeerde kant waren uitgereden, en terug door de tunnel waren gereden. We reden toen weer helemaal terug, alleen om te zien dat de toeristische route gesloten was tot privé vervoer, en dat je moest parkeren en met een shuttle bus het park moest bezoeken. Hadden we dat geweten, dan zouden we nog een parkeerplaats overhebben, maar nu was het parkeer terrein al helemaal vol. We moesten toen aan de andere kant het park uit reiden, om ergens parkeer plaats te vinden. Zelfs dat lukte niet, en uiteindelijk besloten we maar naar een ander parkje te gaan om even te lunchen. Na de lunch, reden we weer terug en vonden gelukkig een parkeer plek langs de weg. Van daar reed een shuttle naar Zion. Daar moesten we een brug over, onze park pass laten zien, en toen waren we eindelijk weer terug in het park. We liepen toen naar de eerste shuttle stop in het park, om daar voor de park shuttle te wachten. Wat een ellende! We bleven de hele tijd in de shuttle zitten, tot het eind van de route. Onderweg kwamen we langs de “Towers of the Virgin”, het “Court of the Patriarchs”, “Weeping rock”, en de laatste stop, waar wij er af gingen, “Temple of Sinawava.” Vanaf die stop, kon je naar “The Narrows” lopen, een hele smalle kloof waar de Virgin Rivier doorheen stroomt, en waar je ook doorheen kunt lopen. Ik had dat graag willen doen, maar een mevrouw bij het bezoekerscentrum vertelde ons dat het is alsof je op natte bowling ballen moet lopen, omdat er allemaal keien in het water liggen, en dat was voor mama niet goed geweest. We liepen als nog naar de Narrows toe om even te kijken, maar we zouden er niet in gaan. 

Emilio met zijn ranger vest

Op de weg daar naartoe, zagen we eekhoorns, chipmunks, en vogels. Er was ook veel gesteente waar water uit kwam. Als het regent, trekt de regen het gesteente in, en als het dan niet verder kan, gaat het naar buiten, en komt het er gefilterd weer uit. Ik had het wel willen drinken, maar er groeiden ook algen op de rotsen, dus ik besloot het maar niet te doen.

Huilende steen

Toen we aan het eind van het pad kwamen, konden we de smalle kloof zien, en daar stopten we om er foto’s van te maken, maar ook om foto’s van het groen-blauwe water te maken. 

Het water zag er fris uit

Bij de ingang van de "Narrows"

Terwijl we daar zaten, waren er veel eekhoorns, en ook al stonden er bordjes dat je de eekhoorns niet mocht voeren, deden mensen het toch. 

Eekhoorn in een holle boom

Toen we alles hadden gezien, liepen we weer een paar mijl terug over het zelfde pad, terug naar de shuttle halte.  We reden met de shuttle terug over de zelfde route, maar gingen er een halte vroeger af, omdat we bij het museum iets moesten bekijken als activiteit voor de ranger boekjes. Toen we die activiteit hadden gedaan, kregen we onze badges van Zion, en reden we met de shuttle naar het bezoekerscentrum. Van daar namen we een andere shuttle om bij onze auto te komen.

De laatste zandsteen berg. Lijkt een beetje op een dambord

 We reden weer terug naar het hotel, maar voor dat we daar aankwamen, gingen we weer bij het zelfde restaurant eten als de avond ervoor. Emilio en ik hadden deze keer allebei kip quesadillas, en ze waren heel lekker. We reden vanaf het restaurant nog even naar de wasserette. Mama zou bij de wasserette blijven, terwijl wij weer naar het hotel reden. Toen we bij de wasserette waren, zagen we ook een bus vol Amish die daar ook hun kleren aan het wassen waren. We konden toen we thuis kwamen nog even lezen, en daarna gingen we naar bed. Emilio en ik hoorden nog steeds lawaai van de buren, maar niet zo veel als de vorige nacht, dus waren we snel in slaap gevallen.

14/7/2013 Van Kanab, Utah, naar Page, Arizona.

We werden vandaag rond zeven uur wakker. We vulden eerst de koeler met ijs en water, en aten toen ontbijt. We verlieten het hotel, en waren op weg naar Page. We reden een paar uur daarna over de grens tussen Utah en Arizona, en konden al snel wat stukken van het Powell meer zien. Toen we helemaal naar het zuidelijkste stuk van het Powell meer gereden waren, zagen we een grote dam, de Glen Canyon Dam. 

De Glen Canyon Dam

We stopten bij het bezoekers centrum, waar je een schitterend uitzicht van de dam kon krijgen. We konden ook ranger boekjes krijgen daar, wat ook mooi meegenomen was. Adri had 4 tickets voor een tour van de dam gekocht, maar omdat de tour net vertrokken was, hadden we nog een half uur tot de volgende. We gingen op een bankje zitten waar we uitzicht op de dam hadden, terwijl we onze ranger boekjes aan het invullen waren. Bij het onderste stuk van de dam, zag ik iets wat leek op groen water, maar omdat het zo ver onder ons was, kon ik het niet goed zien. Ik zou het onthouden voor tijdens de tour, die toen net zou beginnen. 

De Dam en het "Groene Water"

We moesten eerst voor de veiligheid door een metaaldetector, en we moesten al onze spullen in plastic bakken doen die door een röntgenstraal scanner gevoerd worden. We werden daarna de regels uitgelegd, en een daarvan was dat als je het woord “bom” zij, dan zou je van de tour geleid worden, zonder uitzonderingen. We gingen naar beneden met een lift, en liepen door een tunnel die uitkwam op de top van de dam. Op de dam waren er dingen uitgesteld waar je naar kon kijken, zoals een van de grote “emmers” die ze gebruikten om het beton van de dam te storten. Er was ook een van de oudere turbines die er uit was gehaald omdat hij verroest was. 

Een van de oude turbines die werd gemaakt in Belgie

We keken ook over de kant van de dam. Het was een behoorlijk stuk naar beneden, want de Glen Canyon dam is maar 1.6 meter korter dan de veel meer bekende Hoover dam, en is minstens net zo mooi.

Het uitzicht van de dam

 We konden toen lekker uit de brandende zon, want we gingen de dam in. We namen de lift helemaal naar beneden tot het gebouw waar de stroom wordt opgewekt. Het was in de dam heel koel, omdat het diepe water de dam afkoelt. Het was ongeveer 12 graden Celsius in de dam, en het water buiten de dam was ongeveer 9 graden Celsius. De gids liet ons ook wat hallen zien in de dam die water verzamelden uit het omliggende zandsteen, want het water probeert daar doorheen te duwen naar de andere kant van de dam. We liepen toen de dam uit aan de onderkant, en kon ik goed zien wat ik eerst dacht dat groen water was. Het was een heel groot grasveld van Bermuda gras, wat daar was gelegd om het gebouw te koelen. Een andere rede voor het gras was om de trillingen van het water dat door de dam naar de generators loopt, zo klein mogelijk te houden. 

Het Bermuda grass veld

Hoe de dam van binnen werkt

Het zou wel leuk geweest zijn om daar voetbal op te spelen, maar dat mocht niet! In het generator gebouw waren 7 grote gele generators die heel snel rond draaiden, wel 2,5 revoluties per seconde. De stroom die wordt opgewekt is genoeg om miljoenen huizen stroom te geven, en de verkoop van elektriciteit heeft al meer geld opgebracht dan het koste om de dam te bouwen. 

Generator 5 van achteren was tijdelijk in onderhoud

We liepen toen het generator gebouw uit, en weer terug de dam in. We gingen weer de lift in, maar voor dat we er in stapte, konden we door de sleuf tussen de lift en het gebouw kijken. Je kon helemaal naar boven zien, en het was heel indrukwekkend. 

Het zicht naar boven

We liepen toen weer terug naar het bezoekerscentrum, waar we onze ranger boekjes afmaakten, en onze badges kregen voor “Glen Canyon National Recreational Area” en een voor Rainbow Bridge, een boog van zandsteen waar we niet naartoe waren geweest, maar omdat die zo dichtbij lag hadden we die ook gekregen. We gingen toen terug in de auto, en reden over de mooie metalen brug die over de Colorado rivier loopt.

De Glen Canyon Brug

Ik kreeg toen een leuke verassing: we zouden naar Antilope Kloof gaan, een hele smalle kloof wat van heel mooi steen gemaakt is. Ik had daar voor de roadtrip al naartoe willen gaan, maar ik dacht dat we daar niet naartoe zouden gaan, want het is vrij duur, omdat die kloof in het land van de indianen ligt (en nee, dat is geen grapje). Omdat de Amerikanen veel van de indianen uit hun land verdreven hebben, hebben de indianen nu grote stukken land van de overheid gekregen waar alleen zij mogen komen. Anderen mensen mogen alleen op indianen land komen als ze van de indianen toestemming hebben, waar je vaak voor moet betalen. Het was rond de lunch tijd toen we daar aankwamen, en we hadden al onze lunch spullen meegenomen om daar te eten. Het was er heel druk, waarschijnlijk voor de toer van 12 uur, want dan staat de zon pal boven de kloof, en krijg je hele mooie belichting effecten. Wij hadden de tour van 1 uur, dus zou het nog steeds heel mooi zijn. Het werd toen heel rustig, en de tour van 1 uur had maar 11 mensen, onze familie van 4, een andere Nederlandse familie van 5, en een vader en zoon die uit Oostenrijk kwamen. De ingang was heel smal, net iets dunner dan een deur. 

De Ingang

Het was meteen al heel mooi, en het was er ook lekker koel. We moesten met metalen trappen naar beneden, omdat het nogal stijl was. Het was heel mooi om de lagen in het zandsteen te zien, en het was ook heel glad gekerfd door het water wat er doorheen heeft gestroomd. 

Net voorbij de ingang

Het pad was erg smal

De lagen in het gesteente

De "Lady in the wind"

Heeft iemand een sleutel?

Het was ook leuk dat de gids soms een handvol zand in de lucht gooide zodat je de zon er doorheen kon zien schijnen. Hij gooide ook een handvol zand in een soort glijbaan van steen, zodat het er uit stroomde. 

De gids wierp zand in de lucht

Aan het eind van de tour, moesten we weer met een paar metalen trappen uit de kloof klimmen. De tour was uiteindelijk langer dan ik had verwacht; hij was ongeveer een uur lang. Het was buiten de kloof weer heel erg heet, en we liepen snel weer naar de auto om uit de hitte te schuilen. In totaal hadden Mama en Adri 482 foto’s gemaakt van de kloof, wat veel is voor een uur. We reden toen naar het motel, dat helemaal roze was. Het hete Debbie’s Hideaway, maar de eigenaar, Debbie, was een man. Hij was heel vriendelijk en probeerde zijn uiterste best om iedereen thuis te laten voelen. Het huisje was heel mooi, en Emilio en Ik hadden ieder een eigen slaapkamer. Het huis had ook een apart koeling systeem wat de droge woestijn lucht gebruikt om water te verdampen in het airconditioning toestel, waardoor de lucht afkoelt. We gingen toen naar Big John’s Texas Barbecue om even te eten, en daarna reden we naar een plaats langs het Powell meer om foto’s bij de zonsondergang te maken. Omdat het ligt bewolkt was, was het heel mooi om te zien. 

De bewolking gaf een mooi effect

Na een paar uur daar, reden we nog even langs de dam om daar foto’s te maken, en reden toen weer naar het hotel. Ik schreef toen nog even in mijn dagboek, en ging daarna slapen.

15/7/2013 Van Page, Arizona, naar Williams, Arizona.

We moesten vandaag een flinke omweg maken, want er was op de meest directe route van Page naar Williams, een aardverschuiving geweest, dus die weg kon niet meer gebruikt worden. Het duurde wel even om de omrit te maken, en we moesten ook door een stad rijden die Tuba Stad heet. Onderweg stopten we bij Horse Shoe Bend, een grote boog in de Colorado Rivier die heel mooi is om te zien. We waren daar maar even om wat foto’s te maken, en gingen toen weer verder. 

Horseshoe (hoefijzer) Bend

Alleen met een panorama foto kon je alles goed zien

We reden de rest van de morgen door, tot dat we bij een stad kwamen die Flagstaff heet. Daar vlakbij was het Sunset Crater National Monument, een park vol met vulkanisch steen, en een slapende vulkaan waarvan de top geel, oranje, en rood is, wat lijkt op een zonsondergang, of Sunset. 

Sunset Crater

We konden daar ook weer badges krijgen, dus begonnen Emilio en Ik al snel aan de boekjes waarmee we de badges konden verdienen. We reden toen door het park heen om een picknick plaats te vinden, waar we konden lunchen. Het was er heel heet, dus gingen we onder een boom staan voor wat schaduw. Ik zag ook een Stellers Gaai, een mooie zwart met blauwe vogel die ook een kuif heeft, net zoals de rode Kardinaal, die veel vaker bij ons voorkomt. We reden toen iets verder het park in waar we de geverfde woestijn konden zien. De woestijn is natuurlijk niet echt geverfd, maar het lijkt wel zo door de verschillende kleuren zand die er liggen. 

De gekleurde vlakte in de achtergrond is de geverfde woestijn

We konden daar ook een plant zien die Mormoon thee heet, en andere planten die in drogere landschappen groeien. We reden toen verder naar een ander park wat aan Sunset Crater grenst. 

Het landschap in de omgeving

Dit park hete het Wupatki National Monument, waar heel lang geleden indianen hadden gewoond, waarvan de huizen nog staan.

De ruines van Indianen huizen

We konden ook daar weer badges halen, dus dat hadden Emilio en Ik ook even snel gedaan, terwijl Mama en Adri buiten naar de Indianen huizen aan het kijken waren. We kregen daar onze badges, en toen reden we weer terug naar Sunset Crater om daar onze boekjes in te leveren en daarvan ook badges te krijgen, maar ondertussen namen we nog wat foto's an het vulkanische landschap. 

Overal lag zwart lava steen

Versteende lava

We reden vanaf Sunset Crater naar Flagstaff, en daar naar het Lowell Observatorium. Het gebouw stond aan de top van een hoge heuvel, en om aan de top te komen moest je een paar keer heen en weer rijden. Toen we geparkeerd waren, gingen we het hoofd gebouw in. We hadden van tevoren al een abonnement gekocht met een deal op tripadvisor, omdat het zo goedkoper was dan op de dag zelf kaartjes te kopen voor een dag. We kregen in het gebouw ook nog een zak met leuke spullen erin omdat we nieuwe abonnees waren. We keken even door de souvenirs winkel, en Emilio en Ik kochten daar een cadeautje voor Opa en Oma, want Opa die houdt veel van ruimtevaart en astronomie. Terwijl we op de volgende tour wachten, gingen we naar een hal met allemaal interactieve spelletjes en experimenten. Mijn favoriet was een activiteit met een hogesnelheid camera. Achter glas was er een bassin vol water, met een metalen bal er in. Als je op een knop drukte, kwam er een hijskraan met een elektromagneet die de bal uit het water trok, en boven het water liet hangen. Als je nog een keer op de knop drukte, ging de elektromagneet uit, en viel de bal met een plons de waterbak in, terwijl de hogesnelheid camera een opname nam. Je kon dan met een draaiknop de video in slow-motion bekijken om te zien hoe het water om de bal naar boven en naar buiten vloog, wat heel veel lijkt, bijvoorbeeld, op een meteoor die de grond raakt. Na dat we de hal hadden gehad, liepen we weer terug naar de lobby, waar de tour na enkele minuten zou beginnen. We gingen toen met een groep naar een van de telescopen op de heuvel die “Mars Hill” of Mars Heuvel wordt genoemd. De telescoop stond in een groot gebouw dat voornamelijk van hout was gemaakt. 

In het houten gebouw. De zwarte deur kon open om naar buiten te kijken

Hij was heel groot, en woog bijna twee ton, met een tegenwicht van ongeveer 1 ton, waardoor het vrij makkelijk was om het grote ding rond te draaien. Het was heel interessant om te horen waarvoor de telescoop was gebruikt (onder anderen om mars te bestuderen), maar nu gebruiken ze hem niet meer voor onderzoek, omdat het een hele oude telescoop is, van ongeveer 110 jaar. 

De telescoop en het tegengewicht. Allemaal uit begin 1900

Het enige vervelende van de toer was dat er een paar mensen waren die steeds vragen stelden die de rondleider al had beantwoord terwijl hij het over de telescoop had. Toen de tour over was, liepen we met zijn allen naar een museumgebouw waar we konden wachten op de volgende tour die een half uur later zou beginnen. In het museum hadden ze drie donatie dozen staan, waar je geld in kon doen gebaseerd op wat je vond dat Pluto zou moeten zijn. De keuzes waren: Planeet, dwerg planeet, of iets anders. De dozen waren doorzichtig, en op elke doos stond ook hoeveel geld er in elke was gedoneerd sinds 2010. “Planeet” had ongeveer $10.000 gehad, “dwerg planeet” $2000, en “iets anders” ongeveer $1500. We liepen na een half uur door naar een andere telescoop voor de volgende tour. Deze was in weer in een apart gebouw, en was de telescoop die het bestaan van Pluto geverifieerd heeft. Dit gebouw was een stuk kleiner dan het gebouw van de vorige telescoop, en je moest een trap op om bij de telescoop te komen. Deze telescoop was heel anders, want het was een telescoop alleen om foto’s mee te maken. Ongeveer 80 jaar geleden, werden er twee foto’s achter elkaar genomen, waar op een object van plaats verwisselde. Ze wisten al dat er een planeet buiten Neptunus zou mouten zijn omdat die niet altijd het uitgerekende pad volgde. Van die twee foto’s wisten ze dat er echt een planeet was buiten de baan van Neptunus lag. De naam van de nieuwe planeet zou werden uitgekozen van namen die werden ingestuurd, en de naam Pluto was gekozen. Die naam was een suggestie van een meisje van elf die in Engeland woonde. De telescoop werd alleen gebruikt als het echt donker was, en daarom hadden ze een bokshandschoen aan het tegengewicht gedaan zodat als ze de telescoop draaide, zou het niet zeer doen als iemand zijn hoofd er aan zou stoten. 

De kleinere photo telescoop, met boxhandschoen!

Na de tour konden mensen vragen stellen, en weer vragen die een beetje vreemd waren. Er was iemand die dacht dat alleen planeten met een maan zwaartekracht hadden, en dat sterren in de zelfde plaats in het heelal bleven staan. Toen we alles bij het Lowell Observatorium hadden gezien, reden we naar een KOA camping vlakbij waar we in een klein huisje zouden slap en. We werden daar door iemand in een golfkar naar ons huisje geleid. Het huisje was net groot genoeg voor 4 mensen om in te slapen, en had ook een schommelbank bij de veranda hangen. Emilio en ik sliepen in een stapelbed in de gang, en Mama en Adri sliepen in een groot bed in de woonkamer, want er waren geen aparte slaapkamers. Voor het avondeten reden we naar de stad om bij het Pine Country Restaurant te eten. Er waren daar nog een paar Nederlanders, en het eten was heel lekker, behalve het feit dat het lang duurde voordat het er was. Ze hadden daar ook zelfgemaakte taarten in een vitrine staan en die zagen er heel mooi uit. Na het eten reden we weer terug naar de KOA camping, en steeds als de GPS Flagstaff moest zegen, rekte hij de “a” uit, en klonk het als flaaaaagstaff, en daar moesten we steeds om lachen. Toen we weer in het huisje waren, gingen we snel naar bed, want de volgende dag zou het een lange dag worden. We gingen naar de Grand Canyon.

16/7/2013 Een dag in Williams, Arizona.

Vandaag gingen we naar het Grand Canyon National Park, en bleven daar bijna de hele dag. We aten in het huisje een light ontbijt, en reden daarna meten naar de Grand Canyon. We gingen naar de zuid kant van de Grand Canyon, omdat die dichterbij was, en om aan de noord kant te komen, hadden we een paar uur om moeten rijden omdat de Grand Canyon, zoals de naam al zegt, groot is. Ze hadden bij de ingang van het park een inrit speciaal voor mensen met een nationale parken pas, dus dat ging lekker snel. We parkeerden in een van vier grote parkeerpleinen, en vlakbij waar we de auto hadden geparkeerd, was een picknick tafel waar we al besloten hadden om later te gaan lunchen. We liepen naar wat we dachten dat het bezoekerscentrum was, maar dat was eigenlijk alleen het WC gebouw. Het echte bezoekers centrum was iets verder op, en nog groter. In het bezoekerscentrum gingen we in de rij staan om met een ranger te praten, want het was best druk daar binnen.  We kregen daar een plattegrond, een park krant, ranger boekjes, en een rugzak voor Emilio waar allerlei dingen in zaten zoals een kompas en een verrekijker. In het zelfde gebouw keken we een korte film over de Grand Canyon, en toen waren we klaar om de Grand Canyon te zien. We besloten om een Geologie tour te doen die om elf uur zou beginnen, dus liepen we geleidelijk aan naar dat punt toe, langs de kant van de Grand Canyon. Het was heel mooi, maar nadat ik in alle andere nationale parken was geweest, was het niet zo heel speciaal. Eerlijk gezegd vond ik Canyonlands National Park veel mooier. 

Het land ziet er woest uit, maar toch wonen er veel dieren

Er waren veel paden om de Canyon in te komen. Naar de overkant lopen duurt gemiddeld twee dagen

De mensen aan de linker kant lijken heel klein

Emilio was de hele tijd bezig met door zijn verrekijker te kijken, en zelfs als we aan het lopen waren van een uitkijkpunt naar een ander, keek hij ermee naar de grond. Het was leuk om te zien hoe veel verschillende talen er werden gebruikt. Je hoorde meer andere talen dan Engels. Er waren Fransen, Nederlanders, Duitsers, Japanners, en ook Chinezen. De Grand Canyon was zo groot dat het moeilijk was om tussen door de Colorado Rivier te zien; de krachtige waterstroom die de Grand Canyon gemaakt heeft. Toen we bij het verzamelpunt aankwamen voor de geologie tour, was er niemand. Tien minuten later waren er wel andere mensen, maar nog steeds geen ranger. Ik liep naar een museum wat dichtbij was om te vragen waarom er niemand was. De vrouw die daar werkte wist er van, en ze zei dat ze probeerden om een ranger te vinden die de rondleiding zou kunnen doen. Vijf minuten later was er nog geen ranger, en de vrouw van het museum kwam naar buiten om ons allemaal te vertellen dat de tour niet door zou gaan. We keken toen in de park krant om te zien wat er nog meer te doen was die dag. Tussen een en drie zou er een ranger op een ander uitkijkpunt praten over de Californische Condor, een bedreigde diersoort waarvan er in 1987 nog maar 22 waren. We liepen eerst terug naar de picknick plaats waar we lunch aten. Emilio was al de hele dag aan het vervelen, en tijdens de lunch wilde hij ook helemaal niets eten. Toen we van de picknick plaats weer terug naar de Grand Canyon liepen, zag ik dat Emilio zijn rugzak niet bij zich had, en dat zei ik tegen hem. Hij zei tegen mij dat het mijn verantwoording was om de rugzak mee te nemen, terwijl hij de gene was die zo’n rugzak wou hebben. Adri hoorde dat, dus die liep terug, pakte de rugzak, en bracht hem meteen terug naar het bezoekerscentrum. Toen zij Emilio dat niet alles er in zat, en toen werd Mama kwaad en zei tegen hem dat hij het gene wat er niet in zat maar snel moest gaan halen, of anders zou ze hem een draai om zijn oren geven. Hij kwam terug met klein houten potlood, die hij in de rugzak stopte, en toen bracht Adri de rugzak terug. We kregen ook gelijk onze badges omdat we klaar waren met de activiteiten in het ranger boekje. Er waren ook een paar bus routes die je kon nemen naar verschillende plaatsen in het park. We namen de oranje route naar een mooi uitkijkpunt wat te ver zou zijn om snel naartoe te wandelen. 

Het uitzicht van het oranje uitkijkpunt.

Toevallig waren daar ook veel Nederlands talige mensen. We reden toen met de oranje route weer terug naar het bezoekers centrum, en namen toen een stuk langere bus route, de rode route, om bij het uitkijkpunt met de Californische Condors te komen. 

Aan de linker kant is de Colorado Rivier zichtbaar

De ranger had een telescoop die ze gericht had op een grot in een rotswand waar een baby Californische Condor in zat. Ze vertelde ons dat hij net gevoerd was door zijn ouders, dus dat we daarom niets konden zien van vogels die de grot in en uit vlogen, want we konden de grot niet van binnen zien. Terwijl we aan het kijken waren, zagen we dat er aan de andere kant van de Grand Canyon donkere wolken aan kwamen, waar een dik gordijn aan regen onder hing. 

De donkere steen laag onderin is al vele millioenen jaren oud

Je kon de bui letterlijk zien hangen

We keken nog een keer door de telescoop, en gingen toen wee terug naar de bus stop om op de volgende bus te wachten. Toen we in de bus zaten, moesten we nog een tijd wachten voordat de bus überhaupt bij het keer punt zou komen. Mama realiseerde zich dat ze ergens haar telefoon was vergeten, en ze wist wel ongeveer waar ze hem zou hebben laten liggen, maar er kwam een forse regenbui aan, en als die telefoon daar nog lag, zou hij zeker kapot zijn. Het begon al snel te regenen, en ook zo hard dat je maar tien seconden buiten had hoeven staan om helemaal doordrenkt te worden. Er waren veel mensen die bij de onoverdekte haltes stonden om op de bus te wachten zodat ze van de regen konden ontsnappen. De bus was bijna helemaal vol toen we bij de volgende halte aankwamen, en iedereen die daar aan het wachten was, wilde natuurlijk de bus in, maar daar was geen ruimte voor. De bus chauffeur moest schreeuwen om te zorgen dat een paar mensen weer de bus uitgingen, en hij liet ze daar in de regen staan. We kwamen toen bij een punt waar iedereen van de bus moest om met de blauwe bus lijn weer terug naar het bezoekerscentrum te komen. Er waren daar heel veel mensen, dus gingen we in de rij staan voor een bus die ons op zou halen. Na een paar minuten kwam er een bus, en konden de mensen die pasten er in. Wij waren aan de beurt om in te stappen, maar net op dat moment kwam er een of andere vrouw van de park service die ons blokkeerde en mensen van een groep de bus in liet gaan die niet eens in de rij stonden. De vrouw bleef ons en iedereen achter ons in de rij maar rond bazen, en ze zei dat we ergens in de rij moesten staan waar er niet eens een bus halte was. Er waren veel in de rij die blijkbaar best kwaad waren op die vrouw, maar gelukkig liet niemand het zien, want dan was het alleen nog erger geworden. Gelukkig was er een bus van de rode route die voor de blauwe route ging rijden, dus konden we daar allemaal in, en waren we al snel weer terug bij het bezoekerscentrum. We splitsten daar op in drie groepen. Adri zou naar de auto lopen en vanaf daar bellen om te kijken of iemand Mama’s telefoon zou opnemen. Ondertussen zou mama in het bezoekerscentrum vragen of ze hem hadden gevonden, en Emilio en Ik zouden naar de WC gaan, en dan naar Adri lopen. Emilio was al klaar met naar de WC gaan, en toen ik klaar was ging ik naar buiten om met hem naar Adri te lopen. Toen ik daar kwam, was hij nergens te vinden. Ik liep naar Adri in de auto, maar die had hem ook niet gezien. Ik liep toen het bezoekerscentrum in, en natuurlijk had hij niet geluisterd en was hij daar bij mama. Gelukkig had iemand Mama’s telefoon gevonden, en naar het bezoekerscentrum gebracht, dus die had ze weer terug. We liepen met zijn allen terug naar Adri, en reden toen naar de stad Williams om bij een Thai restaurant te eten. Het restaurant was een beetje verlaten, maar het was ook nog vroeg in de avond. Er was een grote mot die rond het restaurant vloog, maar een serveerster had hem met een bakje gevangen en buiten vrij gelaten. Ik had een “Hawaiian Delight” besteld; vlees met ui, peper, ananas, en rijst, wat heel lekker was. 

Het eten

Toen we allemaal klaar waren met eten, gingen we weer naar het huisje.

17/7/2013 Van Williams, Arizona naar Cottonwood, Arizona.

Vandaag stonden we redelijk vroeg op en pakten we onze spullen. We gaven de sleutel van het huisje aan de receptie. We reden eerst naar Sedona, een hele mooie stad tussen Williams en Cottonwood. Er waren veel haarspeld bochten om een vallei in te komen die naar Sedona zou leiden. Het was heel mooi daar, en het gesteente veranderde van bruin en grijs in een roestrood kleur. 

Het gesteente rond Sedona

Toen we in Sedona aankwamen, zag ik de steen die “Snoopy Rock” heet, omdat hij sprekend lijkt op Snoopy die op zijn rug op zijn hondenhok ligt.

In het midden Snoopy, en aan de linker kant een kameel en een hele kleine Lucy

Er was ook een bezoekerscentrum in de stad, waar we wat brochures pakten, en ook advies voor mooie plaatsen kregen van een man die daar werkte. We reden eerst naar een pad die naar een riviertje zou leiden. Het pad was niet heel goed uitgelegd, dus konden we het niet goed volgen. We hoorden in de verte wel geroep van mensen die in het water aan het spelen waren, maar die vonden we niet. We vonden wel de stroom water, en we hadden onze waterschoenen meegenomen, dus konden we even in het koele water rondlopen, wat heel lekker was omdat het heel heet was buiten. 

Lekker afkoelen

We liepen toen weer terug naar de auto, en onderweg zagen we cactussen, en bomen met zaden die op peultjes leken, wat later een Mesquite boom bleek te zijn. 

De weg terug naar de auto

We reden toen nog wat meer door Sedona. Het was een hele mooie stad met rotondes, midden in een vallei van rood gesteente. We zagen daar een kerk die helemaal in de rotswand was gebouwd, en er tegenover een grote villa met zijn eigen waterval en apart gebouw voor een grote telescoop. 

Het was moeilijk om van ver de kerk te vinden

Het grote huis met telescoop gebouw

En ook een eigen waterval

We zagen ook een grote rots die op een bel leek, en nog anderen die op verschillende dingen leken. 

Bell Rock

We reden naar een plaats buiten de stad om te picknicken, maar zagen toen dat er grote regenwolken aankwamen, dus besloten we dat niet te doen. We hadden een goede keus gemaakt, want terwijl we weg reden kwam de storm ons achterna. 

180 graden panorama van de regenstorm

We zouden naar Cottonwood rijden naar het hotel om daar lunch te eten, en de hele rit van Sedona naar Cottonwood zat de regenstorm achter ons aan. Toen we bij het hotel aankwamen was de storm nog steeds achter ons, maar was van richting veranderd, dus veel regen zouden we niet krijgen. 

Een muur van regen

We aten lunch in het hotel, en keken toen rond de hotelkamer. De woonkamer had een Murphy bed die uitgeklapt kon worden, en waar Emilio en Ik zouden slapen. De woonkamer was ook verbonden aan de keuken, en met een deur kon je in Adri en Mama’s kamer komen. Emilio en Ik gingen even zwemmen toen alle regen en onweer weg was. We gooiden Emilio’s rubber torpedo naar elkaar. Na anderhalf uur begonnen we ons te vervelen, dus gingen we het zwembad uit en weer terug naar de hotelkamer. Emilio en Ik gingen toen afspoelen terwijl mama op het internet zocht voor een lekker restaurant. We gingen eerst even rond de stad om naar wat winkels te kijken. Er was ook een leuk winkeltje dat alleen maar verschillende stenen en fossielen verkocht, en helemaal niets anders. Ik was weer aan het zoeken voor een Bismut kristal, maar die hadden ze niet. Emilio had een groot stuk versteend hout en een standaard gekocht voor maar $10. We keken naar nog een paar winkeltjes, maar er waren geen zo interessant als die met de stenen. We reden van de binnenstad naar een Grieks restaurant dat mama had uitgekozen. Het was er erg verlaten, en de werknemers hadden niet veel te doen. We bestelden ons eten, en gingen aan een tafel zitten. Het eten was lekker, maar het werd geserveerd op piepschuim borden en schaaltjes. De salade was lekker, maar mijn plastic vork schoot steeds door het piepschuim als ik probeerde de sla te prikken. Ik had een gerecht besteld met veel knoflook, en het was ook erg lekker. We waren wel de enigen in het restaurant voor de 45 minuten dat we er waren, dus volgens mij zal dat restaurant niet zo lang meer open blijven. We gingen toen weer terug naar het hotel, en keken tot bedtijd een van mijn favoriete programma’s: Ghost Hunters. Om negen uur trokken we het Murphy bed naar beneden en gingen we naar bed. Er was ook een softbal team dat in het hotel bleef slapen. De meesten waren ongeveer acht tot twaalf jaar oud, en ze sliepen in de kamers om die van ons heen. Ze waren de hele dag al aan het rondrennen, en we hoopten dat dat ’s avonds wel zou ophouden, maar dat was niet zo. Ze bleven nog een tijd rondrennen, dus konden Emilio en Ik niet slapen. Gelukkig was het rond 10 uur stil, en daarna vielen we snel in slaap.

18/7/2013 Een dag in Cottonwood, Arizona

Na het ontbijt reden we naar het Tuzigoot National Monument, waar er veel gebouwen waren die lang geleden door indianen gebouwd waren. We kregen daar ook ranger boekjes om in te vullen, maar we zagen al snel dat ze de verkeerde waren. We deden de activiteiten die we konden doen, en gaven ze toen terug aan de ranger achter de balie, en vertelde haar dat ze de boekjes van Montezuma Castle waren, een ander monument in de buurt. Ze ging toen kijken of ze de boekjes van Tuzigoot konden vinden, maar ze hadden alleen dozen van de verkeerde. Ze gaf ons als nog badges, en zei dat er iemand al die dozen met verkeerde boekjes naar het juiste monument zou gaan brengen. We gingen toen naar buiten om naar de huisjes te kijken. De huisjes die er nog stonden waren redelijk goed intact gebleven door al de jaren dat ze buiten zijn geweest. 

Deze huisjes waren gemaakt van grotere stenen dan anderen die we hadden gezien

Er was ook een huis met meerdere verdiepingen waar je ook in kon gaan. We gingen helemaal naar de top om en mooi uitzicht te krijgen, maar gingen toen ook weer snel naar beneden want er waren heel veel vliegende mieren, die blijkbaar op het hoogste punt in de omgeving verzamelen. 

In het huis

We gingen toen weg en reden naar de stad Jerome die vlakbij lag. Het was een mooi berg stadje waar eerst een hele grote kopermijn was. 

De "J" van Jerome

De stad was zo achtergelaten omdat er zo veel erts uit de grond gemijnd was dat de fundering van alle huizen begon in te zakken. Langzaam kwamen er weer mensen terug toen de huizen weer stabieler stonden, en zij hadden toen de stad vernieuwd. 

Een huis wat nog op instorten staat

We hadden geparkeerd, en liepen toen door de stad, want het was best klein. Er waren veel leuke winkeltjes, en er was een die alleen maar kerstspullen verkocht, en een die alleen maar caleidoscopen verkocht. Het was de grootste collectie van caleidoscopen ter wereld. 

Een hotel en kroeg

Allemaal oude panden, inclusief een postkantoor

Ik wou ook even in een winkel kijken waar ze verschillende soorten stenen verkochten, maar ze waren dicht, en het bord met opening tijden was een beetje vreemd. 

"We openen: meestal rond 10 of 11 uur. Soms zo vroeg als 9 uur. Soms so laat als 12 uur. We sluiten: Meestal rond half zes, of zes uur. Soms gaan we om 4 uur dicht, maar niet vaak. Dan nog, gaan we misschien wel om half drie of drie uur dicht. Sommige dagen zijn we hier helemaal niet, maar de laatste tijd zijn we hier bijna altijd........behalve als we weg zijn, maar iemand zou hier dan ook moeten zijn. Dankje, en tot ziens."

Toen we in de stad alles hadden gezien, liepen we langs de oude gevangenis terug naar de auto en reden we weer naar het hotel om te lunchen en om te bedenken wat we die middag zouden gaan doen.

De oude gevangenis. Ook ver ingezakt

 We zouden naar Slide Rock State Park gaan, een park met een natuurlijke waterglijbaan van steen, maar omdat er een onweersbui aan kwam, besloten we dat niet te doen. We zouden daarom naar Montezuma Castle gaan. Montezuma Castle is een huis gemaakt uit modder en steen dat helemaal in een inham in de rotsen is gebouwd. 

Montezuma Castle

Het huis zelf was mooi, maar ik vond de huisjes in Mesa Verde waar we een paar dagen geleden waren geweest meer indrukwekkend. Er was daar ook een Indiase man die met de ranger aan het kletsen was, en je kon zo zien dat hij een grappenmaker was. Hij vertelde ons dat er na dat de ranger klaar was met praten een quiz zou zijn. Ik zat niet dicht bij de ranger dus kon ik hem niet horen. De Indiase man kwam naar mij toe en vroeg mij hoe wijd een van de kamers was, en ik had geen idee. “F” zij hij, en liep toen naar Adri die het wel wist omdat hij dichter bij de ranger zat, en zij “A”. We liepen daarna verder langs het pad, en ik had ook een duizendpoot gered die midden op het pad liep. 

Een bijen nederzetting. Je kon het geen korf noemen

De duizendpoot

We waren nog net op tijd om onze badges te krijgen omdat het park om vijf uur dicht zou gaan. We reden toen weer door Sedona terug naar Cottonwood, maar onderweg hielden we onze ogen open voor iets te eten. 

Nog een keer langs Snoopy Rock

 Terwijl we door Sedona reden zag ik een Mongools restaurant, en vroeg of we daar konden eten. Dat vond iedereen goed, dus besloten we om daar te gaan eten. Het was een hee lekker restaurant, maar niet zo goed als de Genghis Grill die bij ons thuis in de buurt zit. We reden toen terug naar het hotel, en konden daar nog even een half uur lezen voordat we naar bed moesten. Die nacht hadden we het slechts konden slapen van die hele week, want de kinderen van het softbal team maakten weer een groot kabaal. Het duurde een hele tijd om in slaap te komen, en toen ik in slaap viel waren ze nog niet gestopt met herrie schoppen, en het was al rond tien uur ’s avonds. Ik werd weer wakker toen nog donker was. Er werd hard op de deur werd gebonsd en even later zij er een vouw die blijkbaar achter de deur stond dat ze op onze deur aan het kloppen was. Ik had al zo’n moeite om in slaap te komen, en dan kwam er ook nog een of andere troela op de deur kloppen? Ik had graag een koekenpan uit de keuken gepakt om die in haar gezicht te smijten, maar dat zou ik nooit echt gedaan hebben. Adri kwam toen zijn kamer uit en ging naar buiten, waar hij met de vrouw aan het praten was. Zij zei tegen hem dat Adri van haar kinderen af moest blijven, terwijl het enige wat Adri had gedaan was die kinderen vertellen dat ze stil moesten zijn omdat er mensen probeerden te slapen. De vrouw begreep dat voor een of andere reden niet, of wou het niet begrijpen. Later werden de kinderen alleen nog maar luidruchtiger, en rond een uur ’s morgens waren ze nog aan de gang. Gelukkig kon ik rond half twee weer in slaap komen.