Road Trip Week 3

Dit is de 3e week van onze vakantie door het Zuidwesten van Amerika. Nog niet de eerste of tweede week gelezen? Klik dan hier: Week 1  Week 2

19/7/2013 Rijden van Cottonwood, Arizona, naar Scottsdale, Arizona

Deze ochtend na het ontbijt liep Adri naar het personeel van het hotel om hun te vertellen wat er gisteren avond was gebeurd. De baas van het hotel gaf Adri zijn geld terug voor die nacht, wat heel aardig was. We reden toen verder, maar omdat we bijna de hele dag aan het rijden waren, deden we niet echt veel. We reden wel over een weg die de “Apache Trail” heet, een weg die veel door de natuur gaat. 

De Apache Trail

We kwamen op de trial wel heel veel cactussen tegen in allerlei soorten en maten. 

Grote Saguaro Cactussen

De roze vruchten aan de cactus zijn eetbaar, en er wordt ook jam van gemaakt

Onderweg kwamen we ook langs een hele mooie brug en een dam waar we stopte om rond te kijken. De brug had een lange boog, en was blauw geverfd om weg te vallen in het blauw van de lucht en het water van het meer. 

Roosevelt Lake Bridge

De dam hete de Roosevelt dam, en hij was niet zo groot als de Glen Canyon dam, maar nog wel mooi om te zien. De dam hield veel water tegen wat een prachtig helder blauw meer vormde. Het was nog steeds erg heet daar, een hitte waar je letterlijk moe van wordt. 

De Roosevelt Dam

We reden toen verder en kwamen bij het Tonto National Monument uit. Tonto National Monument was ook een verzameling van kleine huisjes die in een inham in een rotswand stonden, maar deze waren ook heel mooi omdat ze in het midden van een boel cactussen stonden. 

De huisjes tussen alle cactussen

Het "skelet" van een dode cactus

Je moest best ver lopen om helemaal bij de huisjes te komen. Niet omdat ze echt ver weg waren, maar omdat ze boven op een steile heuvel stonden, dus moest je zigzaggen om boven te komen. 

We zijn er bijna!

Het was heel heet, en ook vermoeiend om naar boven te lopen, maar het uitzicht was prachtig, en de cactussen waren ook mooi om te zien. Er zaten veel cactussen bij die groter waren dan Adri en Ik. Toen we helemaal boven waren, konden we lekker in de schaduw zitten, waar het een stuk koeler was. 

Het Roosevelt meer was nog zichtbaar

Er waren wel veel bijen, want die komen op de cactus bloemen af, en vinden het fijn om hun huis in de koele schaduw te maken. De huisjes waren leuk om te zien, want je kon zien waar de indianen die daar gewoond hadden een vuurtje hadden gestookt, omdat de muur daar helemaal zwart was. 

In de huisjes

Honderden jaren oud roet

Het gesteente waarin de huisjes gebouwd waren was ook interessant. Het was net alsof het gesteente met blokjes in elkaar was gezet. 

In die holte zat een groot bijen nest

Toen we alles gezien hadden, liepen we weer terug naar beneden, wat gelukkig een stuk makkelijker was dan de andere kant op. 

Weer naar beneden

Die cactus was bijna 5x zo groot als ik

Toen we weer helemaal beneden waren, gingen we naar het bezoekerscentrum waar we onze badges voor Tonto konden halen. We reden toen nog een paar uur door tot dat we halverwege de middag bij het 3 Palms Hotel in Scottsdale aankwamen. Tot nu toe, was het het beste hotel waar we in bleven slapen, en we zouden er twee nachten blijven. De kamers waren goedkoop, maar heel mooi schoon, modern ingericht, en het hotel had een gigantisch zwembad en spa. 

De zitruimte van Adri en Mama's kamer

Adri en Mama kregen ook nog eens een gratis “upgrade” waardoor ze een dubbele kamer met een bubbelbad kregen. Het enige was dat onze kamers wel veer van elkaar af lagen. Het hotel was in de vorm van de hoofdletter “L”, waarvan de top de lobby was. Aan de binnenkant van de knik in de “L” lag het zwembad, zodat er aan twee kanten van het zwembad kamers waren. Mama en Adri’s kamer zat aan de rechter kant van de lobby, vlakbij het zwembad op de begane grond, terwijl de kamer van Emilio en Ik aan de linker kant van de lobby op de eerste verdieping zat. Toen we allemaal waren ingecheckt, gingen Emilio en Ik natuurlijk meteen in het zwembad zwemmen, waar er wel veel mensen waren, maar het niet echt druk was, want veel mensen lagen op een stoel te zonnebaden. Het water was wel warm omdat het de hele dag in de zon had gestaan, maar het was nog steeds lekker om in te zwemmen. Emilio en Ik maakten daar ook kennis met een man, zijn vrouw, en hun twee kinderen van 2 en 4, die uit Albuquerque, Nieuw Mexico waren gekomen. Het was leuk om met hun te kletsen over wat we gingen doen, en toevallig zouden we allebei die volgende dag naar de dierentuin in Phoenix gaan. Zij zouden na een paar dagen in Scottsdale weer naar Albuquerque rijden, terwijl wij nog even te gaan hadden voordat we weer in Houston zouden zijn. Zij zouden die avond ergens pizza gaan eten en het was wel leuk geweest om met hun te gaan, maar wij zouden bij Red Robin gaan eten. We gingen uit het zwembad om af te spoelen toen het tijd was om te gaan eten, en toen reden we naar de Red Robin. We waren wel eens eerder bij Red Robin geweest omdat er bij ons thuis ook een in de buurt zit. Het was er heel druk, wat te verwachten is want de hamburgers zijn heel lekker daar. Er was een actie voor de nieuwe Wolverine film waardoor ze tijdelijk een nieuwe hamburger hadden die er heel lekker uit zag. Er zaten dunnen gefrituurde uien reepjes, knoflook saus, en schijfjes pittige augurk op. Ik besloot om die te nemen, en hij was heel erg lekker. Hij was pittig genoeg om mijn neus te laten lopen, maar ook weer niet te pittig, en het was de lekkerste hamburger die ik ooit heb gegeten. Ze hadden daar ook hele lekkere aardbeien limonade met stukjes aardbei er in die Emilio en Ik allebei namen. Toen we klaar waren met eten, reden we weer naar het hotel waar Emilio en Ik nog even de film “Diary of a Wimpy Kid” (Dagboek van een Loser) op TV keken. Toen het negen uur was deden we de lichten uit om naar bed te gaan. Ik kon een stuk beter slapen zonder kinderen die de hele tijd herrie maakten

20/7/2013 Een dag in Scottsdale, Arizona

Vandaag moesten we vroeg opstaan want de dierentuin zo heel vroeg al open gaan. Die dierentuin zou van zeven uur ’s morgens tot twee uur ’s middags open zijn. Dat doen ze expres omdat het in Phoenix heel heet word tijdens de zomer, dus daarom is de dierentuin al vroeg open zodat het nog lekker is, en de dierentuin vroeg weer kan sluiten als het te warm wordt. We waren nog voor opening tijd bij de dierentuin, en de familie die we de vorige dag hadden ontmoet waren daar ook al. We hadden nog even met hun gekletst tot dat de dierentuin opende. Er stond bij de ingang ook een man die gratis tickets voor de dierentuin weg gaf voor mensen met een Honda. Wij hebben een Toyota, dus hadden wij geen geluk, maar de familie waarmee wij aan het praten waren hadden wel een Honda, dus kregen zij gratis tickets. Toen de dierentuin open ging, gingen de twee families verschillende kanten op, en zagen we ze niet meer. Ze hadden die dag sneeuw in de dierentuin gelegd waar kinderen op konden spelen. In de kooien en hokken van de dieren was er ook sneeuw gestrooid waar sommige dieren op lagen om af te koelen. Om half acht zouden de otters te eten krijgen, dus daar liepen we meteen naartoe. Eerst lagen de otters allebei in een holle boomstam te slapen, maar toen er iemand de kooi binnenkwam om ze te eten te geven, werd er een wakker. 

"He, word wakker! Er is eten!"

Hij begon door het water te zwemmen terwijl hij aan het wachten was op het eten. Na een tijdje kwam de andere otter er ook bij, en kregen ze vis die in een ijsblok bevroren was. De otters worstelden met de stukken ijs onderwater tot dat het ijs ontdooid was en ze de vis konden bereiken. We keken ook naar nog meer dieren, zoals de leeuwen, flamingo’s, giraffen, neushoorns, adelaars, slangen, hagedissen, en meer. 

Een leeuw in de sneeuw

De flamingo's

Tegen de tijd dat we bij de giraffen kwamen was alle sneeuw gesmolten

De Prairie Dogs die een netwerk van tunnels onder het zand hadden

Een Roadrunner. "Meep Meep!"

Er was een grote schildpad die watermeloen aan het eten was. Je kon zien dat hij het lekker vond want er zaten allemaal stukken meloen op zijn kop, en het sap liep zo zijn mond uit. Ik hoorde toen het even stil was een vreemd geluid. 

Toen ik dichterbij het geluid kwam, zag ik dat het een Californische Kwartel was. Wat ik het leukste vond van de dierentuin, is dat ze een baby Brilbeer hadden die heel speels was. 

Baby Brilbeer speelt in de sneeuw

Hij speelde in de sneeuw, klom in bomen, en sprong op zijn moeders rug, en rolde er toen weer van af. Rond kwart voor twaalf hadden we de hele dierentuin gezien, en gingen toen weer terug naar het hotel. We aten daar lunch en gingen toen zwemmen. We kwamen de andere familie weer tegen toen zij ook kwamen zwemmen, en even later kwam Mama er ook bij, en waren we met zijn allen aan het kletsen. Toen het half zes was, gingen we weer het zwembad uit omdat we ergens gingen eten. We reden naar een winkelcentrum in de buurt om daar bij een Genghis Grill te eten, een Mongools restaurant. Je kunt er kiezen wat voor vlees, groente, en saus je wilt, en dan mikt de kok het bij elkaar, en bakt het op een grote metalen plaat. Ik bracht per ongeluk mijn grote blauwe water fles mee het restaurant in, en was hem toen in het restaurant vergeten, maar dat kwam ik niet tot de volgende dag te weten. Adri en Ik aten met stokjes, en waren ongeveer de enigen die dat deden. Ik vind het fijner om rijst met stokjes te eten dan met mes en vork, omdat je zo een balletje rijst kan oppakken, terwijl je meestal met een mes de rijst op een vork duwt. We reden toen weer terug naar het hotel, en bleven daar in het zwembad zwemmen tot het kwart over acht was. We gingen er toen uit eigen keus uit, omdat er onweer aan kwam, en we nog even televisie wilden kijken voordat we gingen slapen. Om negen uur deden we de lichten uit en gingen we slapen.

21/7/2013 Van Scottsdale, Arizona, naar Bisbee, Arizona

Van morgen zouden we gaan ontbijten, maar ze hadden geen ontbijt in het hotel, dus besloten we om alvast naar Bisbee te rijden. Eerst reden we naar de stad Tombstone (grafsteen) die vlakbij lag omdat het een oude stad was die in de tijd van het wilde westen was gebouwd. We waren nu ook al zo dicht bij de Mexicaanse grens dat we met 40 minuten aan de grens hadden kunnen zijn. We reden ook langs een checkpoint van de grensbewaking, maar gelukkig was die aan de andere kant van de snelweg. Het was niet dat we iets hadden te verbergen, maar het had ons waarschijnlijk wat tijd gekost. Toen we in Tombstone aankwamen, parkeerden we de auto, en liepen door de stad. 

Het was een leuk stadje met veel souvenir winkels, maar het bleek al snel dat het een grote toeristen attractie was, en we werden meerderen keren benaderd door iemand die ons iets wilde verkopen. 

Het enige echte leuke was een gekke man die stond te dansen, zwaaien, en muziek te maken. 

We gingen snel weer terug naar de auto, en reden naar Bisbee. We kwamen daar rond het middag uur bij de “Schoolhouse Inn” bed and breakfast. Ze hadden onze kamer nog niet klaar, dus moesten we nog een paar uur wachten. We gingen eerst ergens zitten om lunch te eten, en reden toen naar de Copper Queen mijn net buiten de stad om daar een rondleiding te krijgen. De mijn was al lang dicht omdat bijna alles aan waarde er uit was gehaald. Er zat een leuke souvenirs winkel bij, waar we na de rondleiding nog even doorheen zouden lopen. Toen we tickets hadden voor de rondleiding, moesten we in de rij gaan staan. Toevallig waren we de eerste mensen voor de volgende toer. We kregen eerst een grote gele jas aan, toen kregen we een helm op, met een lampje erbij. Daarna liepen we naar buiten en mochten we op een klein treintje gaan zitten die ons de mijn in zou rijden. Zodra iedereen op de trein zat kwam er een man de regels uitleggen, en daarna ging er een bel en begon de trein te rijden. De trein reed over het spoor tot er een ingang in de berg in zicht kwam. Je kon de koele lucht al voelen voor je überhaupt de tunnel in reed. Het was opeens helemaal donker, en we konden niets zien behalve het gesteente aan beide kante van de trein die werden verlicht door onze lampjes. 

De tunnel in

Het was ongeveer 8 graden Celsius daar binnen, dus was ik blij dat ik een vest had meegenomen. Na ongeveer een minuut rijden stopten we, en mochten we uitstappen. We gingen daar een oneven trap op en kwamen toen in een grote donkere kamer. Met de lichten konden we de wanden zien, en je kon goed zien waar er erts uit het steen was gehakt. 

Tunnels in de mijn

De gids liet ons allerlei soorten kleuren erts zien, en vertelde ook welke kleur welk gesteente was. 

Erts: Koper (groen), Lood, (wit), Zwavel (geel), en Ijzer (oranje-rood)

We gingen toen weer met de houten trap naar beneden, en reden toen verder. We stapten daar weer uit en gingen een tunnel in waar de gids ons allemaal gereedschap liet zien dat werd gebruikt om erts te mijnen. Hij vertelde ons dat ze veel water nodig hadden met het uitzagen van de erts omdat ander al het stof in de longen van de werkers zou komen, wat heel dodelijk is. Een stuk verder liet hij ons zien hoe ze dynamiet in de muren stopten om nieuwe gangen te maken. 

Dynamiet in de wand

We kregen ook een wagen op de rails te zien dat een WC hoorde te zijn. 

De luxe WC

Toen we alles in die tunnel hadden gezien, liepen we weer terug naar de trein, en reden we weer een paar minuten tot dat we weer de tunnel uit kwamen. 

Het licht aan het eind van de tunnel.

Het deed zeer om weer naar buiten te komen, omdat het licht zo fel was. Eenmaal terug in het hoofdgebouw gingen we naar de souvenirs winkel. Ze hadden daar ook Bismut kristallen, en daar had ik een van gekocht als souvenir. Ze hadden er ook nog veel andere dingen. Koper erts, kwarts, amethist, fossielen, en versteend hout, waarvan Emilio een stuk had gekocht. We reden toen van de mijn weg, en reden langs een grote open mijn die je van de weg kon bekijken. Het was heel groot, en helemaal onderaan lag een grote hoeveelheid roodbruin water waar zeker heel veel metaal in zat. Het was mooi om te zien, maar niet mooi voor het milieu. Daarna gingen we terug naar de bed and breakfast, waar onze kamer net klaar was. Wij waren de enige familie die die nacht zou blijven slapen, wat wel fijn was. We zouden dan kunnen verkennen zonder dat we iemand in de weg liepen. Het was ooit een school geweest, dus daarom was het helemaal als school ingericht. Er waren negen aparte kamers, allemaal met een ander thema. De thema’s waren: geografie, kunst, rekenen, schrijven, muziek, geschiedenis, lezen, en dan was er ook nog een bibliotheek kamer, en een schoolhoofd kamer. De eigenaars, John en Paula waren heel aardig, en leuk om mee te praten, ook al zagen we ze niet vaak in het grote gebouw. Wij hadden de reken kamer, en toen we onze spullen hadden neer gezet, gingen we eerst even verkennen. 

De slaapkamer van Emilio en Ik.

Alle slaapkamers zaten aan een lange hal boven, en beneden was de helft woonruimte voor de eigenaars, en de andere helft was serre en keuken. Ik had mijn boek gepakt, en was daar buiten in gaan lezen op een schommel bank. Het was een grote tuin, met een kleine waterval, een hangmat, en veel schaduw. Het was ook leuk om vogels te zien die kwamen om van het vogelvoer te eten. Af en toe hoorde je het gebrom en snelle kwetteren van een kolibrie, die van nectar kwamen drinken. 

Ze zijn zo klein dat ze op grote insecten lijken

Het was er buiten de vogels heerlijk stil, en een perfecte plaats om dit dagboek even bij te werken, en om te lezen. 

Een paar van de vele vogels in de tuin

Een half uur later, kwamen Adri, Mama, en Emilio ook naar buiten om te lezen, en om wat thee te drinken. Toen het bijna etenstijd was, kwam John ook even buiten zitten, en we vroegen aan hem waar we het beste konden eten. Hij wist wel een paar goede restaurants, en we kozen het Western Junction restaurant. Het was wel even rijden, maar het was het wel waard. Ik had biefstuk met ui en champignons besteld, en zelfs al hou ik niet van champignons, het vlees was erg lekker. Ik kreeg ook een salade bij het eten, en ik had voor de eerste keer Italiaanse dressing geprobeerd, omdat ze geen Caesar dressing hadden, en volgens mij is dat nu mijn nieuwe favoriet! Toen we terug reden naar de bed and breakfast was het erg donker, en was er weinig licht vervuiling, want je kon zien dat de wolken lichter waren dan de lucht, terwijl de wolken normaal moeilijk te zien zijn als het donker is. Het was zelfs zo donker, dat we helemaal voorbij de bed and breakfast waren gereden, en we weer moesten omdraaien. De bedden waar we in sliepen waren heel lekker zacht en comfortabel, en het waren de beste bedden waar we tot die dag in geslapen hadden.

22/7/2013 Van Bisbee, Arizona, naar Lordsburg, New Mexico

Emilio en Ik werden ongeveer tegelijk wakker, en moesten allebei naar de WC, maar het was nog vroeg en Adri en Mama sliepen nog. De deur naar de WC ging langs Adri en Mama’s kamer en was ook een beetje stroef. Gelukkig was er nog een andere deur die direct naar de hal ging. Van daar konden we naar beneden en daar was ook een WC. We gingen toen onze spullen inpakken, en toen Adri en Mama wakker waren gingen we de spullen in de auto laden. Toen alles klaar was, gingen we naar de tuin om ontbijt te eten. Er was vers fruit, muffins, brood, en ei. Ik had alles behalve het ei opgegeten, want elke keer dat ik het probeer vind ik het nog steeds niet lekker. 

Het lekkerste ontbijt van de vakantie

Daarna aten we nog wat cereal, en dronken een kopje thee, en toen waren we klaar om te gaan. We reden toen van Bisbee wat verder naar het oosten, en kwamen toen bij het Chiricahua National Monument. 

De omgeving rond Chiricahua (tsji-ri-kau-wa)

Ze hadden daar hele mooie rotsen waar veel mos op groeide. 

Net voor de ingang begon het al met de mooie rotsen

We gingen eerst naar het bezoekerscentrum om te kijken wat er allemaal te doen was. We reden toen verder door de bossen en mooie gesteentes tot we bij een goed uitkijk punt waren gekomen. 

Ongeveer het enige stuk bos in het park

Overal om je heen waren torens van steen, wat prachtig was. 

Waar je ook keek waren allemaal de zelfde stenen pilaren

Het was een prachtig uitzicht

Daarna reden we verder en zouden we een stuk gaan wandelen door het park. Het was er erg wild en we zagen een lange tijd geen mensen. We zagen wel hagedissen, vogels, en insecten. 

De hagedissen hadden allerlei mooie kleuren

We kwamen al snel bij een tunnel die door het gesteente liep, waar we even konden uitrusten in de schaduw. Even later kwamen we ook langs een vreemde vorm in het gesteente die net op een golf leek. We waren op weg naar een stuk van het park dat “the grottos” heet, waar er een soort grotten waren ontstaan door stenen torens die dicht op elkaar staan. Het was een leuk gebeid, want je kon door meerderen poorten van steen lopen. 

Gelukkig bleef die grote rots daar hangen!

Een bergbeklimmer en een detective

Er was ook een raam in de rotsen waar je doorheen kon kijken en een stuk pad eerder op de route kon bekijken. 

Hallo!

Toen we alles hadden gezien liepen we weer terug naar de auto, en gingen toen lunchen bij een picknick plaats die vlakbij lag. 

We kwamen onderweg ook Gollum tegen. Nog steeds niet je ring gevonden?

Terwijl we aan het eten waren, was er een vogel die vlakbij ons in een boom komen zitten. Hij was blijkbaar naar ons eten aan het kijken. Even later waren er nog een paar bij gekomen, en er waren toen een stuk of tien vogels naar ons aan het kijken. Ze deden gelukkig niets, maar het was wel grappig om te zien. We reden toen terug naar het bezoekerscentrum om van daar verder naar Lordsburg te rijden. Onderweg naar het bezoekerscentrum zagen we een kleine zwarte beer de weg oversteken maar hij was te snel dus konden we er geen foto van maken. Bij het bezoekerscentrum lieten we de rangers van de zwarte beer weten, reden daarna verder. Lordsburg lag in het midden van de woestijn, en op de weg daar naartoe zagen we een boel stofduivels langs de weg die soms ook over de weg vlogen. Het was misschien wel leuk geweest om door zo’n wervelwind van zand te lopen, maar we zaten op de snelweg, dus konden we niet zomaar uitstappen. 

Er waren meerderen wervelwinden tegelijk (hier drie)

Als ze dichterbij komen zien ze er opeens niet meer zo leuk uit!

We kwamen toen bij het hotel, waar we nog even in het zwembad konden zwemmen tot het tijd was om te gaan eten. 

23/7/2013 Van Lordsbrug, New Mexico, naar Alamagordo, New Mexico

Vandaag waren we een lange tijd bezig met rijden, want we zouden de halve staat New Mexico door rijden in een dag. Net voor het middag uur waren we bijna bij onze eerste stop van de dag: White Sands National Monument. Voordat we daar kwamen, werden we door de grensbewaking gestopt. Het enige wat de man deed was even bij ons naar binnen kijken, vragen of we allemaal staatsburgers waren, en toen we zeiden dat dat zo was mochten we doorgaan. We kwamen vijf minuten later bij het monument aan. 

Een van de plaatsen die ik het meest wilde zien

White Sands is, zoals de naam al aanduid, een grote vlakte van bijna spierwit zand waar niet veel groeit. We gingen eerst even naar binnen bij een gebouw om een sneeuw disc te kopen en wat was, want daarmee kon je van de zandduinen afglijden. Kort daarna reden we het park in en reden we over een harde zandweg door het duinlandschap. 

Een permanente weg zou zo verdwijnen, want sommige duinen verschuiven wel 9 meter per jaar!

We kwamen al snel bij een paar stalen overkappingen waar we onder konden eten. We aten daar lunch, en merkten al snel dat het goed was dat we onze zonnebrillen en petten hadden meegenomen. Het was er bloedheet, en ik denk dat als je een ei had willen bakken dat het best had gekund op een motorkap. Het witte zand was ook verblindend, en een zonnebril was echt nodig. 

Pet en zonnebril op, en waterschoenen aan

Toen we klaar waren met eten reden we verder tot we een mooie grote zandduin zagen aan de kant van de weg. We stapten daar uit, en Emilio en ik klommen de heuvel op om er weer af te glijden. 

Op naar de glijbaan

Het is misschien wel zand, maar het glijen ging snel

Overal zand

Het was heel leuk, alleen wel een beetje moeilijk voor mij omdat mijn benen zo lang zijn. Terwijl wij aan het glijden waren, kwam er een groep mensen met afstand bestuurbare helikopters waar ze mee gingen vliegen, wat ook leuk was om te zien. Toen we klaar waren, liepen we weer naar beneden. We moesten heel goed onze voeten afvegen, want dat zand plakt overal aan. Voor dat we naar het park waren gegaan was mijn broek nog zwart, maar toen we klaar waren was hij donker bruin gebleekt.

Waar is die zwarte broek gebleven?

We gingen met de auto verder door het park om nog even rond te kijken. Na alles gezien te hebben, reden we het park uit en gingen we op weg naar Alamagordo. We kwamen daar aan, en reden meteen naar een ruimte museum dat ze daar hadden. Binnen hadden ze eerst een bord waar het volgende op stond. 

"Schud AUB het zand van je schoenen als je naar White Sands National Monument
bent geweest. Help ons om ons museum schoon te houden. Dankjewel."

Toen we voor tickets hadden betaald, mochten we met de lift naar boven, tot we op de 4^de verdieping waren. 

Het uitzicht van de 4de verdieping. De witte lijn aan de horizon is White Sands National Monument

Het museum was heel mooi en elkaar gezet, want hoe verder je door het museum liep, hoe verder je weer terug naar beneden kwam. Het was ook interessant, en ze hadden modellen van verschillende raketten, een kamer waar je een man dingen kon vragen over de ruimte, en ook een simulator om de spaceshuttle te landen (dat ging bij Emilio niet zo goed). 

Ze hadden alle patches van ruimte missies die ooit door America gelanceerd zijn

Raketten van nu en vroeger op schaal

"Houston, we have a problem."

Aan het eind van het museum keken we ook nog even door de souvenirs winkel, maar die was niet zo interessant als die van Lowell, en we hadden er ook niets gekocht. Van daar reden we naar het hotel waar we die nacht zouden slapen. De kamer die we kregen was heel mooi, want het was net een soort appartement. Het hotel had ook een zwembad, dus daar waren Emilio en ik even in gaan zwemmen. Voor het avondeten waren we bij een chinees buffet gaan eten dat net naast het hotel lag. Het eten was heel lekker, en je kon ook vragen aan een kok of hij je eten op een hete plaat kon klaarmaken. Na het eten konden we in het hotel nog even televisie kijken, en toen gingen we naar bed.

24/7/2013 Van Alamagordo, New Mexico, naar Carlsbad, New Mexico

We werden ‘s morgens al weer vroeg wakker, want we zouden vandaag veel doen. Na het ontbijt in het hotel reden we naar de Alameda dierentuin die in Alamagordo lag. Het was een kleine dierentuin voor Amerikaanse begrippen, maar er waren wel veel dieren. Er waren schildpadden, roofvogels, eenden, wolven, beren, kangoeroes, en meer. 

Amerikaanse Zeearend

Poema

Ganzen en een Eend

Kangoeroe

Het was er erg rustig, wat wel fijn was voor iets dat we ’s morgens deden. We zagen in het achterste deel van de dierentuin ook een eekhoorn languit op een bank liggen, die gewoon daar bleef toen we langs liepen.

Op de terugweg zagen we ook nog een krokodil verstopt in het meertje. 

We gingen toen weer terug naar de auto, en reden verder. We reden van Alamogordo eerst naar Roswell, een stad die zelfs in Nederland wel bekend is vanwege het feit dat daar iets is neergestort. Of dat object een UFO was weten ze nog steeds niet, maar misschien word het wrakstuk gewoon verstopt door de Amerikaanse regering: niets is zeker. De plaats zelf was niet heel groot, maar het was wel leuk om te zien want alle straat lantaarns waren kleine getekende alien hoofdjes. 

Die stonden overall

In het UFO museum hadden ze bij de ingang een leuk bord waar een wereldkaart op stond. Je kon dan een punaise pakken en hem op de plaats zetten waar je woont. Er waren die maand blijkbaar al een paar Nederlanders geweest, en Texas zat ook behoorlijk vol, dus had ik de punaise maar in de Golf van Mexico gezet. Het UFO museum was interessant, maar ook heel goed qua uitleg. Ze lieten documenten zien van beiden perspectieven; de geleerden die aliens verdenken, en de geleerden die een weerballon of iets anders menselijks verdenken. Er was ook een scene opgezet met een paar aliens voor een vliegende UFO, en eens in de zoveel tijd begonnen de UFO en aliens te bewegen, wat ik wel mooi gedaan vond. 

Die vier aliens hadden moeilijk in die UFO gepast

Ik dacht eerst dat ik door het museum wel zou weten of er nou echt een ruimteschip was neergestort bij Roswell, maar dat was niet zo. We hadden ook nog even bij de souvenirs winkel gekeken waar ze ook een leuke Cola machine hadden. 

Vanaf Roswell reden we weer een stukje door New Mexico tot we net buiten Carlsbad waren. We zouden daar weer in een KOA camping blijven slapen, wat heel leuk was. Toen we daar aankwamen waaide het best hard. Emilio en Ik hadden nog een fiets willen huren omdat we niets anders zouden doen voor de rest van de dag, maar het was best duur; rond de $10 per uur, dus dat deden we niet. Voor het avond eten reden we de stad in. We aten daar bij een redelijk klein restaurant, maar ik kan me niet meer herinneren wat we hadden gegeten, alleen maar dat het lekker was. Ze hadden ook een leuk bordje boven onze tafel hangen dat wel grappig was. 

"5 dollar boete voor zeuren"

Na het eten gingen we weer terug naar de KOA waar we vroeg naar bed gingen, want de volgende ochtend moesten we al weer vroeg opstaan. We zouden naar de Carlsbad grotten gaan.

25/7/2013 Een dag in Carlsbad, New Mexico

We werden ’s morgens al heel vroeg wakker om naar de Carlsbad grotten te gaan. We hadden van te voren al plaatsen gereserveerd voor een rondleiding die om 9 uur zou beginnen. De tour was heel mooi, want we zouden door het donker gaan met niets anders dan een lantaarn, en niet een op batterijen, maar een met een kaars. Toen we ontbijt hadden gegeten, reden we naar de grotten toe. Van boven leek het helemaal niet alsof er een gigantische grot onder je voeten zou kunnen liggen. Het gebouw stond ook een beetje “in the middle of nowhere.” 

We waren als eerste daar, en we hadden geen idee waar we naartoe moesten. Gelukkig was er een ranger die ons kon helpen, en al snel kwamen er meer mensen bij ons wachten tot de rondleiding zou beginnen. Toen iedereen er was, ongeveer veertien mensen, kwam de ranger die ons de rondleiding zou geven. We liepen eerst naar een kamer in het gebouw waar allemaal gereedschap lag, en ook de lantaarns. Daar vertelde de ranger hoe we ze moesten gebruiken, en wat we niet mochten doen. Iedereen pakte een lantaarn, en toen volgden wij de ranger naar de lift. Toen de lift naar beneden ging deden ze de lichten uit zodat je kon zien hoe ver de lift onder de grond ging. We stapten uit, en kwamen in een grote ondergrondse kamer met verschillende balies. Iedereen werd aanbevolen om nog een keer naar de WC te gaan, omdat dat onderweg niet kon. Daarna mochten we een voor een onze lantaarns aansteken, en toen alle lantaarns aan waren, gingen we naar de tunnel waar de rondleiding zou starten. 

Hier was het nog redlijk licht

We liepen weg van al het licht van de hoofdingang, en het werd steeds meer verlaten en donker. Het was toen alleen nog onze groep, en ongeveer 50 meter verder was er een grote metalen poort die de ranger moest openmaken. We liepen door de poort, en al snel was het zo donker dat we alleen nog maar konden zien met het licht van de lantaarns. 

Het was lekker donker (dit was met een zaklamp)

Toen we het licht van achter ons niet meer zagen, stopten we even omdat de ranger iets te vertellen had. Ze zei dat er een gevaarlijk stuk in het pad zat een stuk verder waar er ooit ook iemand was dood gegaan, en dat we daar dus voorzichtig moesten zijn. Ze zei ook dat ze ons niet zou vertellen waar het gevaarlijke stuk was tot dat we er voorbij waren, zodat we ons geen zorgen zouden maken. Het was heel mooi om door de grot in het donker te lopen. Er waren ook gangen die van het pad af splitsten waar je in kon kijken, maar uiteindelijk kon je niets meer zien omdat het licht van de lantaarns niet sterk genoeg was. We kwamen toen bij een stuk pad waar we een voor een over een stijl heuveltje moesten klimmen meet aan beide kanten een diepe geul waarvan je de bodem niet kon zien met je lantaarn. 

Daar wil je niet naar beneden vallen

Het was niet een moeilijke heuvel om te beklimmen, maar er was weinig plaats voor houvast. Toen iedereen over de heuvel was vertelde de ranger dat het gevaar voorbij was. We liepen verder langs meer geulen waar je de bodem niet van kon zien, en andere interessante dingen. Bij het eind van het pad mochten we allemaal even met een zaklamp kijken naar de rest van het pad. We mochten niet verder omdat er heel veel vleermuizen hun nesten hadden gemaakt bij een ondergronds meer wat verder het pad af lag. 

Verder dan dit mochten we niet komen

We gingen toen weer terug langs het zelfde pad als we gekomen waren. We kwamen toen langs een wat bredere kamer waar we weer stopten. We gingen daar allemaal in een cirkel zitten, en toen mochten we een voor een onze lantaarn uitblazen om te zien hoe het was om helemaal zonder licht te leven, want zelfs ‘s nachts in een donker huis komt er nog licht van buiten; van andere huizen, de maan, straatlantaarns, of andere elektronica. 

De cirkel van lantaarns

De laatste lantaarn

Het was mooi om te zien hoe je allemaal gekleurde vlekken kon zien die er niet waren, omdat je ogen proberen licht op te pikken terwijl het er niet is. Iedereen probeerde ook heel stil te zijn, waardoor je niets zag of hoorde. Na ongeveer 5 minuten in de totale stilte en duisternis, pakte de ranger lucifers en konden we de lantaarns weer aansteken. We liepen toen weer terug naar het grote hek waar we doorheen liepen om weer terug bij de hoofdingang te komen in de grot. Emilio, Mama, en de ranger gingen toen terug naar boven, want Emilio had zijn grote waterfles in de gereedschap kamer laten staan omdat hij niet en de fles en de lantaarn kon dragen. Adri en ik liepen verder de grote kamer in waar je op je eigen tempo doorheen kon lopen, en zouden daar rondlopen tot we mama en Emilio weer zagen. 

De grootste natuurlijke kalksteen kamer in het westerse halfrond

Het was heel mooi om die grote kamer te zien, omdat alles met een ander kleurtje verlicht was. 

Het was ook redelijk rustig, dus kon je af en toe een druppel water in een plas horen vallen als je er vlakbij stond. Er was heel veel moois te zien, en we kregen ook te weten door bordjes te lezen dat ze vroeger stukken druipsteen afhakten om aan bekenden te geven. Dat was toen ze nog niet wisten hoe lang het duurde voor een druipsteen grot om te vormen. Ongeveer halverwege door de grote kamer, zagen we Emilio en Mama aankomen, en liepen we met hun verder door de kamer, tot we weer terug bij de ingang waren. 

Erg scherp!

Over ongeveer 10 jaar zullen de twee stukken aan elkaar komen te zitten

Daar gingen we met de lift naar boven. We aten even snel lunch buiten het gebouw omdat het niet te heet was, en toen keken we nog even in de souvenirs winkel. We stapten toen de auto in, en reden de rest van de dag verder. We bleven nog een nacht in een hotel slapen, en de volgende dag deden we niets behalve doorkarren naar huis. Het was wel jammer dat de vakantie over was, maar ook wel weer fijn om in mijn eigen bed te kunnen slapen.